داستان میومیو کردن گربه‌ها به هزاران سال قبل بازمی‌گردد. گربه‌ها در اصل موجوداتی منزوی بودند. به عبارتی آن‌ها ترجیح می‌دادند به‌تنهایی زندگی و شکار کنند تا اینکه به‌صورت گروهی فعال باشند. اغلب رفتارهای اجتماعی‌شان هم محدود به تعامل‌های مادر و فرزندی بود. خارج از این رابطه، گربه‌ها به‌ندرت به یکدیگر «میو» می‌کردند.

بااین‌حال، زمانی که گربه‌ها زندگی در کنار انسان‌ها را آغاز کردند، آواهایشان معنای جدیدی پیدا کرد. در بسیاری از مواقع وقتی گربه به انسان میو می‌کند، او را مانند پرستاری درست مانند مادر گربه‌سان خود می‌بیند.

گربه‌ها احتمالاً برای اولین‌بار حدود ۱۰ هزار سال پیش، زمانی که انسان‌ها شروع به برپایی سکونتگاه‌های دائمی کردند، با آن‌ها روبه‌رو شدند. این اقامتگاه‌ها موش‌ها را جذب می‌کردند و به همین ترتیب گربه‌ها جذب این طعمه‌ها می‌شدند. در این میان، گربه‌های سازگارتر و کمتر ترسو به‌سرعت رشد کردند و از یک منبع غذایی ثابت بهره‌مند شدند. با گذشت زمان، این گربه‌ها پیوندهای نزدیک‌تری با انسان برقرار کردند.

برخلاف سگ‌ها که به‌خاطر خصلت‌های خاصشان توسط انسان‌ها پرورش داده شدند، گربه‌ها به دست خودشان اهلی شدند. درواقع گربه‌هایی که می‌توانستند انسان را تحمل کنند و با او ارتباط برقرار کنند، از مزیت بقا برخوردار شدند و همین امر به شکل‌گیری جمعیتی مناسب از آن‌ها برای زندگی در کنار مردم منجر شد.

پژوهشگرها برای درک فرایند اهلی‌سازی گربه‌ها، آزمایش روباه‌های پرورشی روسیه را بررسی کردند که از دهه‌ی ۱۹۵۰ آغاز شد. در آن زمان، دیمیتری بلیف، دانشمند اهل شوروی به همراه همکارانش به‌صورت گزینشی روباه‌های نقره‌ای را پرورش دادند و روباه‌هایی را که ترس کمتری داشتند و کمتر نسبت به انسان تهاجمی بودند، به جفت‌گیری با هم واداشتند.

در طی نسل‌های بعد، روباه‌ها رام‌تر و دوستانه‌تر شدند و به خصلت‌های فیزیکی مشابه سگ‌های اهلی مثل گوش‌های نرم و دم‌های پر پیچ و تاب رسیدند. صدای آن‌ها هم از حالت تهاجمی و زوزه به صداهای دوستانه‌تر مشابه خنده‌ی انسان تغییر پیدا کرد.

آزمایش‌های یادشده نشان داد که آمیزش گزینشی برای رام کردن می‌تواند به مجموعه‌ای از تغییرات رفتاری و فیزیکی در حیوانات منجر شود و در چند دهه‌ به نتایجی بینجامد که معمولاً طی هزاران سال حاصل می‌شوند. گربه‌ها از زمانی که گربه‌های وحشی آفریقایی بودند، به شکل چشمگیری تغییر کرده‌اند. برای مثال گربه‌های امروزی مغز‌های کوچک‌تر و رنگ‌های متنوع‌تری دارند؛ اگرچه به اندازه‌ی اختلاف بین سگ‌ها و گرگ‌های اجدادی آن‌ها آشکار نیست.