او به «ایلنا» گفت: مبل خام یا همان اسکلت مبلمان را می‌فروشیم. سپس رنگ‌کار آن‌را رنگ می‌زند، خریدار پارچه را انتخاب می‌کند و سپس مبل برای روکوبی ارسال می‌شود.

او افزود: بزرگ‌ترین مشکل ما، مشکل عدم فروش کالا است. مدت‌هاست هیچ دشتی نداریم. اینجا شناخته شده نیست، تبلیغات نداریم. نمایشگاهی برایمان برگزار نمی‌شود. سازمان‌ها هم کمکی به ما نمی‌کنند.

لاکیان گفت: هرساله عوارض سالیانه برای پسماند می‌گیرند اما هیچ اقدامی در این زمینه انجام نمی‌دهند. هیات امنا از ما شارژ سالانه می‌خواهد اما نظافت نمی‌کند. تولیدکننده مگر چقدر سود می‌کند که اینهمه شارژ بدهد؟ مبلمانی که 12 تا 15 میلیون تومان قیمت تمام شده‌اش بود، اکنون با 35 تا 50 میلیون تومان تولید می‌شود.

او افزود: مشکل دیگر آب شرب است. اکثر تولیدکنندگان این شهرک مشکل معده دارند. به ما قول آب شرب مناسب داده بودند. شرایط ایده آلی که به ما قولش را داده بودند هنوز هم ایجاد نشده، در صورتی که بیش از 20 سال از احداث این شهرک می‌گذرد. بسیاری از تولیدکنندگان عمر خود را اینجا سپری کرده‌اند.

لاکیان گفت: استادکارهای ما خون دل خوردند که چراغ شهرک روشن بماند و تولیدات ادامه پیدا کند. شهرک صنعتی خاوران نزدیک به تهران است، مواد اولیه در نزدیکی ما تولید می‌شود و 13 کیلومتر تا تهران فاصله دارد. اما مشکلات فراوانی دارد که همواره به ما وعده دادند رفع می‌شود. مثلا برق شهرک هفته‌ای دوبار قطع می‌شود.