شصت و پنجمین دوره جشنواره گرمی با ابداع جایزه‌ای سیاسی و جدید تحت عنوان بهترین ترانه در بخش «آهنگ برای تغییرات اجتماعی!» با نقش‌آفرینی همسر رئیس‌جمهور امریکا، حکومتی‌ترین جایزه دنیا را به تک‌آهنگ «برای» شروین حاجی‌پور اهدا کرد و برخی سلبریتی‌ها هم با گفتن «ما بردیم» از آن استقبال کردند!
باید به این خودشیفته‌های بی‌فضیلت گفت اتفاقاً شما بازنده‌اید و شرافت ملت و میهن‌تان را موقعی باختید که امریکا داروی بیماران سرطانی را تحریم کرد و شما هورا کشیدید. اروپا پانسمان بچه‌های بیمار پروانه‌ای را تحریم کرد و سکوت کردید! شما از ابتدا بازنده بودید و هستید.
برای درک بهتر فضا و سطح این جایزه لازم است آن را از سطح بالاتری نگاه کنیم. اولاً جایزه گرمی همانطور که ابداع‌کنندگانش اعلام کرده‌اند هیچ ارزش هنری و تخصصی ندارد و تنها ملاک عنوان شده برای آن آرای مخاطب است! احتمالاً منظورشان از مخاطب همان ربات‌های لایک و ریت‌زن فضای مجازی است که استوری‌های علی کریمی را از پیام‌ها و توئیت‌های ایلان ماسک، ابرسرمایه‌دار جهان و صاحب‌امتیاز شبکه اجتماعی توئیتر بیشتر لایک می‌کنند و البته وقتی گند کار درآمد برخی از فعالان مجازی برانداز برای رفع و رجوع این گاف و جلوگیری از ضایع شدن بیشتر، هر رطب و یابسی را به هم بافتند!
نکته دوم در مورد این جایزه حکومتی، اعلام و اهدای آن توسط جیل بایدن، همسر جو بایدن رئیس‌جمهور امریکاست که هر انسان شرافتمند و آزاده‌ای به سیاسی و حکومتی بودنش واقف است. جالب است که چند سال پیش جایزه اسکار به فیلم ضدایرانی آرگو را نیز میشل اوباما، همسر رئیس‌جمهور وقت امریکا از کاخ سفید به کارگردانش اهدا کرد، اما ظاهراً برخی سلبریتی‌های مبتذل کشورمان به‌خاطر کینه و دشمنی‌شان نسبت به مردم و میهن نمی‌خواهند به روی خودشان بیاورند و تلاش دارند این سیرک بزرگ را به اسم یک جایزه هنری جا بزنند! شاید واقعاً هم این سطح از نادانی آن‌ها از روی دشمنی و عداوت نباشد و این جماعت واقعاً توان فهم آن را ندارند، بالاخره هر انسانی ممکن است یک عیبی داشته باشد و عیب این‌ها هم نادانی و گمراهی‌شان است. احتمالاً علت این بلاهت مسری در بین سلبریتی‌ها ریشه در فوبیا و ترس از یادگیری و فهمیدن داشته باشد. در این صورت باید به آن‌ها گفت که باور کنید یادگیری و آموختن درد ندارد، فقط کافیست یک‌بار امتحان کنید. علت طرح این گمانه این است که همین سلبریتی‌های کم‌سواد و مبتذل جشنواره‌های کشورمان که ریشه و سابقه‌ای بیشتر از ۴۰ سال دارند و همه شهرت و آبرویشان را از آن گرفته‌اند را حکومتی می‌نامند، ولی اهدای جایزه از سوی همسر رئیس‌جمهور دشمن‌ترین کشور جهان نسبت به مردم و مملکت‌شان را که با ادعای آرای مخاطبان موهوم و تخیلی انتخاب شده است، جایزه‌ای هنری و غیرحکومتی می‌دانند!
ابداع خلق‌الساعه و یک‌شبه جوایز سیاسی در سابقه کشور‌های غربی در کنار اهدای جوایز حکومتی و سیاسی چیز تازه‌ای نیست.
جایزه سیاسی که سابقه تکرار متشابهاتش در اهدای جوایز به اصطلاح صلح نوبل سالیان سال است به یک شوخی مبتذل و مضحک جهانی از سوی غربی‌ها تبدیل شده است.
البته همه اتفاقات گذشته پیش چشمان مردم که به دلیل گذشت زمان دچار نسیان و فراموشی نمی‌شوند، حاضر است. آن‌ها به خوبی می‌دانند و به یاد دارند که طرفداران و سینه‌چاکان همان طیف حقیر و خائن سیاسی هستند که بزرگان‌شان به اروپا و امریکا نامه می‌نوشتند که مردم و کشور ایران را تحریم کنند تا شاید این مردم از عزتمندی و استقلال و سربلندی‌شان که ماحصل خون ده‌ها هزار جوان و نوجوان فدا شده در مسیر اسلام و ایران است دست بردارند و به زانو دربیایند. اتفاقی که هرگز نیفتاد و نخواهد افتاد.
نظر شما