خبرگزاری میزان – فیلم سینمایی «سرهنگ ثریا» به کارگردانی لیلی عاج ، محصول سازمان اوج است که در جشنواره فجر امسال حضور دارد. این فیلم بر اساس داستانی واقعی و با نگاهی متفاوت به گروهک منافقین ساخته شده است. پرداختن به موضوعی مستند، کار حساسی است و باید جزئیاتی که در آن به نمایش در می‌آید به بهترین شکل ممکن صورت گیرد تا مورد تایید کسانی قرار بگیرد که با اصل ماجرا آشنا هستند. این مساله مسئولیت و سختی کار بخش فنی را نیز دوچندان می‌کند.

محمد برادران، مدیر جلوه‌های ویژه بصری فیلم سینمایی «سرهنگ ثریا» است که در کارنامه برادران همکاری با فیلم‌های «خائن کشی»، «منصور»، «بی مادر» و … دیده می شود. او در جشنواره سی و هشتم فجر موفق به دریافت سيمرغ بلورين بهترين جلوه های بصری برای فيلم «خروج» شد. با محمد برادران گفت‌وگویی داشتیم که می‌خوانید:

ابتدا از چگونگی همکاری‌تان با فیلم سینمایی «سرهنگ ثریا» بگویید.

پیشنهاد حضور در این فیلم سینمایی از سوی جلیل شعبانی، تهیه‌کننده به من شد و به دلیل تجربه کاری که با هم داشتیم، پذیرفتم تا در فیلم سینمایی «سرهنگ ثریا» نیز با هم همکاری داشته باشیم.

بخش جلوه‌های ویژه میدانی فیلم بر عهده حمید رسولیان بوده است. چه میزان از کار به جلوه‌های ویژه بصری تعلق داشت؟

در حرفه ما چند دسته کار انجام می‌شود. یک بخش دکور دیجیتال است که در فیلم سینمایی «سرهنگ ثریا» بخش اصلی کار، دکور دیجیتال بود. روز نخست نیز که جلیل شعبانی و لیلی عاج به من پیشنهاد کار دادند، می‌خواستند تا پادگان اشرف را در شهرک دفاع مقدس بازسازی کنند. حجم زیادی ساخت و ساز داشت که قابل انجام نبود و توجیه اقتصادی نیز نداشت. طراحان صحنه، میدان قلم و ورودی را ساخته بودند و بک گراند پادگان اشرف از میدان قلم به بعد به بخش جلوه‌های ویژه بصری سپرده شد. بخش خیابان اصلی، درخت‌ها، سوله‌ها و مقرهای اصلی پادگان اشرف که در نماهای بسته دیده می‌شود با کامپیوتر اضافه شده‌اند.

سکانس‌هایی مانند صحنه‌های آتش‌سوزی و انفجار در فیلم کار شما است؟

بخش دیگر کاری که بر عهده جلوه‌های ویژه بصری است بخش دینامیک، آب، آتش، تخریب، انفجار، دود و… است که در فیلمبرداری امکان آن نیست. در فیلم سینمایی «سرهنگ ثریا» نیز سکانس‌هایی بود که در شب، یک کانکس آتش می‌گیرد. همکاران جلوه‌های ویژه میدانی آتش را درست کردند، اما به دلیل اینکه در تدوین دیدیم جاهایی از آتش خاموش شده بود یا خوب نبود با کامپیوتر آن را یکنواخت و یکدست کردیم.

برای برخی پلان‌ها هم لیلی عاج می‌خواست تا میزان گرد و خاک زیاد باشد که این کار نیز انجام گرفت. همچنین چون قرار بود صحنه‌ها به صورتی باشد که انگار در بیابان‌های عراق فیلمبرداری انجام شده است، بخش زیادی از شهرک دفاع مقدس و اتوبان قم-تهران و خانه‌های اطراف که در قاب ها دیده می‌شد، پاک و صحنه را درست ‌کردیم. این کارها کلیتی بود که تلاش شد از طریق جلوه‌های ویژه بصری انجام شود.

با توجه به تجریه حضور در فیلم‌های سینمایی متعدد مانند «تنگه ابوقریب»، تجربه کار در این فیلم سینمایی و کار با خانم عاج به عنوان تجربه نخست فیلم بلند او را چگونه دیدید؟

شاید تا قبل از حضور در این پروژه من ۱۰درصد درباره موضوع این فیلم سینمایی و ماجراهی کمپ آزادی اطلاع داشتم، اما متوجه شدم چقدر ماجرا و اتفافات خاص در آن رخ داده است. برای همین بسیار علاقه‌مند شدم و شخصا تمام مستنداتی را که درباره این موضوع بود، دیدم و مطالعه کردم. همین مطالعات و مشاهدات کمک کرد تا ایده‌های مختلفی برای طراحی مطرح شد.

در کل فیلم خاصی است و امیدوارم در جشنواره دیده شود چون بخش‌های فنی آن بسیار قوی ظاهر شدند. به ویژه فیلمبرداری، صحنه، صدا و… خیلی قوی بود.

در صورت تمایل نظرتان را درباره فیلم «سرهنگ ثریا» و موضوع و محتوای آن بگویید که چقدر سینمای ایران به ساخت چنین فیلم‌هایی که حول محور گروهک‌های افراطی می‌چرخد و باعث می‌شود روح و فکر را مصادره کند، نیاز دارد؟

ساخت این فیلم‌ها بسیار اثرگذار است و اگر قبول داشته باشیم با یک جنگ نرم مواجهیم که جنگ رسانه‌ایست و تعداد فیلم‌هایی که دشمن دارد، علیه تفکرات ما می‌سازد بیشتر از فیلم‌هایی است که ما می‌سازیم، بنابراین من معتقدم تعداد این فیلم‌ها باید بسیار بیشتر از آنچه باشد که در حال حاضر ساخته می‌شود، چون در سفره فرهنگی مردم جای خالی آن احساس می‌شود.

نسل امروز و بسیاری از خانواده‌ها نمی‌دانند که در این گروهک‌ها چه اتفاقاتی می‌افتد و ساخت چنین فیلم‌هایی می‌تواند مخاطب‌های بسیاری را آگاه کند. وقتی تعداد این فیلم‌های سینمایی بیشتر شود و محتوا و ساخت قوی نیز داشته باشد، آن زمان است که مردم بیشتری آنها را می‌بینند و تحت تاثیر نیز قرار می‌گیرند.

این کاری است که هالیوود انجام می‌دهد. آنها دروغ را هم آنقدر خوب می‌سازند که اکثرا باور می‌کنند، در صورتی که ما این همه داستان‌های واقعی و قهرمان داریم، اما متاسفانه در تولیداتمان پرداختن به این موضوعات و شخصیت‌های قهرمان کم است، در حالی که نیاز داریم در طول سال فیلم‌های بیشتری در این زمینه ساخته شود.

امیدوارم ساخت فیلم‌هایی مانند «سرهنگ ثریا» بتواند انگیزه بیشتری به سازندگان و سرمایه گذاران بدهند تا در این عرصه ورود بیشتری داشته باشند.

انتهای پیام/