دقیقه ۹۷ بازی ایران و ولز روزبه چشمی بعد از اینکه تنها هفت بار توپ به پایش لمس شده بود، در یک رفت و برگشت از پشت محوطه جریمه و پس از یک استپ موفق و جفت‌و‌جور کردن توپ روی پایش، توپ را به سمت دروازه ولز شلیک کرد و یکی از زیباترین گل‌های این دوره از جام جهانی را به ثبت رساند.
با قطعیت می‌توان گفت تمام ایرانی‌ها حتی آنها که فوتبالی نیستند گل روزبه چشمی را دیدند یا حتی اگر موفق نشدند در جریان بازی این گل را ببینند پس از بازی در فضای مجازی یا تلویزیون چشمشان به شوت زیبای چشمی خورده است، اما حالا که چندین ساعت از پیروزی تیم ملی گذشته، چند ساعت به عقب بیایید، یعنی همان زمان که چشمی قصد داشت توپ را روانه دروازه ولز بکند، به جای اینکه به چشمی و ساق پای او نگاه کنید، به حال و رفتار ملت ایران توجه کنید، به حال و رفتار خودتان چند ثانیه قبل از گل زدن چشمی، در چه حالی بودید؟ لحظات پراسترس، همراه با امید و چشم‌انتظاری برای پیروزی.
یک ملت منتظر سرنوشت شوتی بود که دقیقه ۹۷ روانه دروازه ولز شد، و در یکی دو ثانیه توپی که مماس با تیرک دروازه به تور چسبید، آن لحظه من و شما یا بهتر بگویم ما چه حس و حالی داشتیم، حس مشترک ۸۵ میلیون نفر، حس مشترک یک ملت در آن لحظه چه بود؟
در یک لحظه ۸۵ میلیون نفر در درون مرزهای ایران و چه بسیار ایرانیان وطن‌دوست ساکن در خارج از کشور، در یک لحظه یک رفتار و حال مشترک داشتیم، همه خوشحال بودیم، همه نام ایران را فریاد زدیم، حال همه‌مان خوب شد، همه از خوشحالی به آسمان پریدیم و برای کمتر از یک لحظه، زمین به اندازه وزن ۸۵ میلیون نفر سبک‌تر شد، رمز و راز یک ملت در همین فریاد مشترک است، در همین حال مشترک، در همین به آسمان پریدن ۸۵ میلیون نفری، فارغ از زبان و قومیت و سلیقه سیاسی و... آنچه که نشان داد یک ملتیم همین حس مشترک بود. این ملت را بدخواهان اگر جدا و پاره‌پاره بخواهند باز خدایی هست که به یک تلنگری، به یک اتفاقی، به یک ضربه شوتی به همه ما یادآوری کند که برای روزهای خوش و ناخوش کنار هم بمانید و هوای هم را داشته باشید.... ملت ایران هیچ‌گاه نگسلد از هم.
انتهای پیام/
نظر شما