روز 19 جولای / 28 تیرماه، زمانی‌که کاوشگر کاسینی ناسا دوربین خود را به سوی حلقه‌های جادویی زحل گرداند، نقطه آبی کم‌رنگی نیز در عکس‌های آن ثبت شد: سیاره‌ای به نام زمین که 1.5 میلیارد کیلومتر دورتر از زحل در اعماق فضا قرار داشت. مدارگرد کاسینی این عکس تاریخی را از خانه دوردست خود هنگامی گرفت که در بخش دورتر این غول عظیم حلقه‌دار قرار داشت. هیچ عارضه سطحی در این عکس دیده نمی‌شود، چرا که زمین تنها چند پیکسل عکس را به خود اختصاص داده است. با این وجود، ته‌رنگ آبی منحصر به فرد سیاره که ناشی از انعکاس نور خورشید از اقیانوس‌های سیاره است، به خوبی در درخشش عکس دیده می‌شود.

در مرکز این عکس، سیاره زمین همچون فانوس ستاره‌مانندی در حال درخشش است؛ و همدم آسمانی آن، ماه، درست زیر آن دیده می‌شود. این عکس خام نیز روز 19 جولای / 28 تیرماه توسط فضاپیمای کاسینی و از ورای سیاره زحل گرفته شده است. در این عکس، زمین چیزی بیشتر از یک جرم درخشان ستاره‌ای در پرده‌ای از ستارگان کم‌نورتر دیده نمی‌شود.

در این عکس که از سطح سیاره سرخ منظومه شمسی گرفته شده است، زمین همچون نقطه‌ای کوچک در آسمان صبحگاهی مریخ دیده می‌شود. این عکس اولین نمونه از نوع خود است؛ عکسی از زمین که از سطح سیاره دیگری ماورای ماه گرفته شده است. این عکس تاریخی توسط مریخ‌نورد اسپریت و در سال 2004 / 1383 گرفته شده است. مریخ‌نورد دیگری موسوم به پث‌فایندر نیز در سال 1997 / 1376 تلاش کرده بود تا عکسی مشابه بگیرد، اما وجود ابرها مانع دید آن شدند.

هنگام تاب خوردن به سوی بخش شب زحل در سال 2006 / 1385، فضاپیمای کاسینی این عکس پشت به نور را از غول حلقه‌دار منظومه شمسی گرفت. اما این عکس علاوه بر زیبایی بی‌نظیر زحل، نکته دیگری نیز دارد: خال کوچکی از نور که درست بالای گوشه چپ حلقه‌های مرکزی زحل قرار گرفته است، در واقع زمین است. نماهایی‌که زحل را همراه با زمین به تصویر کشیده‌اند، دومین مورد از چنین عکس‌هایی هستند که سیاره ما را از اعماق فضا نشان می‌دهند. در سال 1990 / 1369، کاوشگر ویجر که به سوی خارج از منظومه شمسی حرکت می کرد، نخستین عکس از سیاره آب‌دار ما را از اعماق فضا تهیه کرد: یک نقطه آبی‌رنگ محو، جایی در ناکجاآباد و در دل تاریکی فضا.

روز 23 آگوست 1966 / 1 شهریور 1345، مدارگرد ماه ناسا تاریخ‌ساز شد؛ زمانی‌که این کاوشگر توانست این نمای منحصر به فرد از هلال زمین را که در حال طلوع از فراز افق ماه بود ثبت کند. این عکس، نخستین عکس خوبی است که سیاره ما را از حدود ماه و با فاصله‌ای حدود 380 هزار کیلومتر دورتر به تصویر کشیده است. ماموریت اصلی این مدارگرد پیشتاز، نقشه‌برداری از سطح ماه برای آماده‌سازی برنامه فرود آپولو روی این قمر بود.

این عکس کلاسیک تیله آبی از زمین، دقیق‌ترین و با جزئیات‌ترین عکس رنگ واقعی از کل سیاره زمین است که تا به امروز تهیه شده است؛ عکسی که کشور محبوب ما ایران نیز در آن به خوبی نمایان است. بیشتر این عکس به ظاهر بدون درز، از کنار هم گذاشتن عکس‌های گرفته شده توسط ماهواره پایش زمین Terra ناسا تهیه شده است که از ارتفاع 700 کیلومتری سطح زمین گرفته شده‌اند.

چیزی که همچون جواهرات درخشان پراکنده در بخش شبانگاهی زمین به نظر می‌رسد، در واقع نشانه‌های گسترش بشر در سراسر سیاره زمین است. آلودگی نوری شهرهای زمین، که بیشتر مربوط به اروپا و آمریکای شمالی است، در این عکس ماهواره‌ای جنبه غالب را دارند. این نمای کلی از نورهای شبانگاهی زمین توسط ماهواره مدارگرد قطبی Suomi NPP و طی 21 شبانه‌روز گرفته شده است. برای پوشش تمام سطح زمین، ماهواره مذکور 312 بار زمین را دور زد و حدود 2.5 ترابایت اطلاعات را جمع‌آوری کرد.

همچون تیله کیهانی آبی‌رنگی، زمین بر فراز سطح ماه در میانه فضا شناور است؛ عکسی تاریخی که توسط فضانورد ماموریت آپولو 8، بیل اندرسن و در دسامبر 1968 / آذر 1347 گرفته شده است. پیش از این ماموریت، هیچ انسانی زمین را از ژرفای فضا ندیده بود، یا از آن عکس نگرفته بود. این عکس تاریخی از «طلوع زمین» الهام‌بخش نسل کاملی از محیط‌زیست‌گرایان محسوب می‌شود.

این دورترین تصویر از زمین است که تاکنون به دست ما رسیده است. فضاپیمای ویجر1 این عکس را از فاصله 6 میلیارد کیلومتری گرفته و همان‌طور که می‌بینید، زمین به شکل نقطه‌ای محو در هاله اطراف خورشید ثبت شده است.