به گزارش ایسنا، عصر ایران نوشت: «کریس رونالدو در شرایط دشواری قرار گرفته است. منچستریونایتد فصل بعد در لیگ قهرمانان اروپا حضور ندارد و او ناچار است تیم دیگری را برای خودش دست‌وپا کند. نبودن رونالدو در لیگ قهرمانان لطمه‌ای بزرگ به موقعیت او می‌زند. از سوی دیگر رونالدو در فصل قبل با تمام وجود تلاش کرد که منچستر جزو چهار تیم برتر لیگ برتر باشد ولی دیگران کم‌کاری کردند و طبیعی است که او الان نمی‌خواهد چوب اهمال این و آن را بخورد.
تا به حال بایرن‌مونیخ و پاری‌سن‌ژرمن دست رد به سینه مدیر برنامه‌های رونالدو زده و اعلام کرده‌اند که این ستاره بزرگ را نمی‌خواهند. بایرن سن و دستمزد بالای رونالدو و به‌هم‌خوردن تعادل در رختکن تیم را دلایل نخواستن رونالدو اعلام کرده. پاری‌سن‌ژرمن هم گفته که برای یک ستاره بزرگ و گران‌قیمت جدید جایی ندارد.
به نظر می‌رسد مدیران و مربیان هر دو باشگاه می‌دانند که حضور رونالدو در تیمشان موجب می‌شود تیم حول محور رونالدو شکل بگیرد. چنین چیزی با فلسفه فوتبال بایرن همخوانی چندانی ندارد، در پاری‌سن‌ژرمن هم به نقش محوری مسی و ام‌باپه لطمه می‌زند.
پاری‌سن‌ژرمن شاید بتواند دو ابرستاره را در زمین مدیریت کند ولی اضافه‌شدن هیولای پرادعا و پرتوقعی مثل رونالدو به مسی و ام‌باپه، کار را چه در داخل زمین، چه در داخل رختکن و چه در خارج زمین و رختکن سخت می‌کند.
سن و دستمزد بالای رونالدو به جای خود مهم است ولی اگر مشکل «مغناطیس حضور رونالدو» نبود، هر مدیری از خدا می‌خواست او را برای یکی - دو سال در تیمش داشته باشد بلکه قهرمانی اروپا را به چنگ آرد.
رونالدو سال ۲۰۱۸ اشتباهی استراتژیک مرتکب شد و از رئال مادرید رفت. در یوونتوس دو سال نسبتا خوب و یک سال نسبتا بد را تجربه کرد. هر چه بود، اوضاع عالی پیش نرفت. در منچستریونایتد هم خبری از موفقیت تیمی نبود.
با این حال او طی این چهار سال بر شمار گل‌هایش افزوده است؛ اگر چه نه به اندازه دوران حضورش در رئال. او می‌داند که شانس چندانی برای کسب ششمین توپ طلا ندارد و از این حیث رقابت را به مسی باخته ولی می‌خواهد برترین گلزن تاریخ فوتبال و البته برترین گلزن تاریخ لیگ قهرمانان باقی بماند. بنابراین ناچار است در یک تیم درجه‌یک اروپایی توپ بزند و به پیشنهاد ۲۵۰ میلیون دلاری فلان باشگاه عربستان پاسخ منفی بدهد.
رفتن به عربستان یعنی پذیرش آغاز یک پایان. ولی رونالدو می‌خواهد دست کم سه سال دیگر در سطح اول فوتبال اروپا بازی کند. اما مشکل او این است که تیم‌های درجه‌یک چندانی در اروپا خواستارش نیستند. چلسی شاید آخرین شانس مهم هیولا باشد. اگر بایرن و میلان و یووه و منچستر مارادونا را بابت اعتیاد و بی‌نظمی و تنبلی نمی‌خواستند، مشکل رونالدو کوشابودن بیش از حدش است! او مظهر اراده و تلاش است و همین مغناطیسی به حضورش می‌دهد که تیم را از تیم‌بودن می‌اندازد! یعنی تیم را ماشینی می‌کند در خدمت رونالدو.
دوران ستاره‌های بزرگ با اتمام فوتبال مسی و رونالدو دست کم تا اطلاع ثانوی پایان می‌یابد. فوتبال امروز مبتنی بر پرس و پاس‌های کوتاه پی‌درپی شگفت‌انگیز است. روح گواردیولا بر مناطق پیشرفته فوتبال جهان حاکم است. جام ملت‌های اروپا موید این مدعا بود.
رونالدو به قول نیمار هیولاست. چنین هیولایی به درد گواردیولا و کلوپ و بایرن و ... نمی‌خورد. حتی زیدان هم وقتی که دوباره مربی رئال شد، گفت که رونالدو را لازم ندارد. بی رونالدو هر تیمی، تیم‌تر است. رونالدو شگفت‌انگیز است ولی برای خودش بازی می‌کند نه برای تیم. حتی از گل‌زدن یارانش هم چندان خوشحال نمی‌شود. در پایان فینال ۲۰۱۸ از قهرمانی رئال خوشحال نبود. ناراحت بود که چرا جزو گلزنان فینال نبوده. چنین بازیکنی را کمتر تیم بزرگی می‌خواهد؛ لااقل این روزها.
با این حال رونالدو هنوز یک شانس خوب دارد. چلسی به جای خود ولی او شاید بتواند در میلان هم بازی کند. برای میلان درخشش در لیگ قهرمانان از نان شب واجب‌تر است. ضمنا میلانی‌ها پیرپسند هستند! زلاتان را گرامی داشته‌اند و رونالدو را هم ممکن چند سال در تیمشان نگه دارند.
رونالدو می‌تواند بزرگی را به میلان بازگرداند، میلان هم می‌تواند تیمی باشد در خدمت درخشش و تداوم بزرگی او. هیولا شاید بتواند سه سال موفقیت‌آمیز را در میلان تجربه کند و سپس به آمریکا یا عربستان برود و پول پارو کند.»
انتهای پیام
نظر شما