به نام نامی ایران، به نام نامی انسان
به آیین وفاداران، به راه و رسم بیداران
دلی دارم پر از خورشید، نگاهی روشن از باران
جز دوست نمی‌خوانم، جز مهر نمی‌دانم
جز عشق نمی‌خواهم، من زاده ایرانم
تویی دلبستگی‌هایم، پناه خستگی‌هایم
به هرجا می‌روم از تو، دوباره در تو می‌آیم
کران تا بیکران عشق است، بیابان در بیابانت
هوای زندگی دارد، خیابان در خیابانت
جهان تا هست خواهم بود، اگر تو جان من باشی
برایم خانه باشی، خاک باشی و وطن باشی ...
ساعت کمی از 9شب گذشته است که به میدان فاطمی می‌رسیم. خیابان شهید گمنام، ترافیک شده و خدا را شکر می‌کنیم که ماشین با خودمان نبرده‌ایم تا دنبال
جای پارک هم نباشیم. جمعیت زیادی پیاده‌رو را پر کرده‌اند، دنبال‌شان راه می‌افتیم و به انبوه جمعیت جلوی تالار وزارت کشور اضافه می‌شویم. فراموش کرده‌ایم فایل بلیت را در گوشی بریزیم که با همکاری خوب مسوولان از طریق کد پیگیری وارد سالن می‌شویم؛ ورودی که همراه است با دو بار بازرسی بدنی و دوبار بازرسی کیف و وسایل‌مان. با سخت‌گیری زیاد از گیت ورود رد می‌شویم و به سالن پر از همهمه وزارت کشور وارد می‌شویم؛ سالنی با حدود سه‌هزار نفر ظرفیت. روی صندلی که می‌نشینیم ساعت هنوز نه‌ونیم است. در نیم‌ساعت بعد تقریبا تمامی صندلی‌ها پر می‌شود و تنها سه دقیقه از 10 گذشته که گروه ارکستر «سیاوش» با تشویق جمعیت به روی صحنه می‌آید؛ صحنه‌ای سفید با نورپردازی جذابی که اجرا را زیباتر می‌کند. گروه موسیقی نیز سفید پوشیده و همرنگ صحنه شده است. سازها که کوک می‌شود، همایون شجریان با همراهی آرش گوران در لباسی مشکی و به دور از تزئینات اضافه وارد سالن می‌شود و صدای دست زدن‌هاست که غالب‌ترین صدای این سالن بزرگ می‌شود.
برایم خانه باشی، خاک باشی
و وطن باشی
پس از مدتی کوتاه اجرای قطعات کنسرت به «رنگ صدا» آغاز می‌شود؛ ابتدا قطعه «بگذار سر به سینه من» با طراحی آواز همایون شجریان اجرا می‌شود که این قطعه سال۱۳۸۳ در قالب آلبوم موسیقی اشتیاق با آهنگسازی فرهاد فخرالدینی و خوانندگی علیرضا قربانی اجرا و منتشر شده بود.
قطعه دوم؛ بداهه‌نوازی سازهای کوبه‌ای ازسوی حسین رضایی‌نیا و آیین مشکاتیان به مدت زمان پنج دقیقه اجرا می‌شود که با تشویق بسیار مخاطبان همراه است.
قطعه‌های دیگر «زلف بر باد مده» به آهنگسازی سعید فرج‌پوری، «آسمان ابری» به آهنگسازی غلامرضا صادقی، «یک نفس آرزوی تو» به آهنگسازی سعید فرج‌پوری، «آواز دشتی» با شعری از هوشنگ ابتهاج، «اشک مهتاب» به آهنگسازی حسن یوسف‌زمانی، «هوای زمزمه‌هایت» به آهنگسازی غلامرضا صادقی، «دلستان» به آهنگسازی همایون شجریان، «سرو چمان» به آهنگسازی محمدرضا شجریان، «چهار مضراب» به آهنگسازی پرویز مشکاتیان و «دود عود» به آهنگسازی پرویز مشکاتیان اجرا می‌شود. زمانی که قطعه «دود عود» اجرا می‌شود، تصاویری از استاد محمدرضا شجریان و استاد پرویز مشکاتیان در مانیتورهای سالن پخش می‌شود؛ تصاویری از روزگار جوانی تا میانسالی و کهنسالی‌شان.
قطعه پایانی کنسرت «به رنگ صدا»، «به دیار عاشقی‌هایم» با شعری از اسحاق انور و بهمن محمدزاده و آهنگسازی غلامرضا صادقی با مضمون ایران است که تصاویری از نقاط مختلف کشور مرتبط با مضمون این شعر از مانیتورها پخش می‌شود؛ تصاویری جذاب که ناخودآگاه حس وطن‌دوستی مخاطب را قلقلک می‌دهد.
با اتمام این برنامه، مردم تشویق‌های بی‌پایان‌شان را همراه با درخواست خواندن قطعه «مرغ سحر» به گوش خواننده محبوب‌شان می‌رساندند. او نیز صداها را شنیده و مرغ‌سحر همراه می‌شود با همخوانی تمام سالن که حسی از همبستگی را هم با خود دارد. سه‌هزار نفر در یک ساعت و یک مکان با هم از مرغ‌سحر می‌خواهند ناله سر دهد و داغ آن‌ها را تازه‌تر کند. نمی‌توان انکار کرد قطعه پایانی و همراهی مردم، حس خوب این 90دقیقه را مضاعف می‌کند.
موسیقی سنتی
در میان اولویت‌های مردم
درهای سالن باز می‌شود اما باز شدن نیمی از این درها برای این سه‌هزار نفر باعث می‌شود تا خروج از سالن طول بکشد. خیابان شهید گمنام ترافیک سنگین‌تری از ساعت9 را تجربه می‌کند. لحظات خوش این 90دقیقه گویی 90ساعت به عمر این سه‌هزار نفر اضافه کرده است. سه‌هزار نفر از 80هزار نفری که بلیت این کنسرت را در طی 30سانس خریده‌اند.
کنسرت همایون شجریان حرف‌های زیادی برای گفتن دارد، چه پیش از شروعش که با استقبال گسترده‌ای روبه‌رو شد و چه در حین اجرا و بعد از آن. شجریان نشان داد مردم ایران موسیقی سنتی را هنوز در میان اولویت‌های‌شان نگاه داشته‌اند. میان این همه موسیقی پاپ، رپ و راک، میان این همه خواننده تازه داخلی و خارجی، هنوز حاضرند برای شنیدن صدایی که به آن‌ها حس آرامش، کمی غم و وطن‌دوستی دهد هزینه کنند. حاضرند زن و مرد، پیر و جوان در همین شرایط نامشخص جامعه، میان دغدغه‌های آلودگی و گرما و گرانی، وقت بگذارند، ترافیک را تحمل کنند و حس کنند کمی به عمرشان اضافه شده است.
شجریان نشان داد مردم ایران موسیقی سنتی را هنوز در میان اولویت‌های‌شان نگاه داشته‌اند. میان این همه موسیقی پاپ
رپ و راک، میان این همه خواننده تازه داخلی و خارجی، هنوز حاضرند برای شنیدن صدایی که به آن‌ها حس آرامش، کمی غم و وطن‌دوستی دهد، هزینه کنند
نظر شما