خبرگزاری فارس ـ گروه سینما ـ علیرضا سپهوند: از کتاب «هالیوود» نوشته چالز بوکوفسکی که از پوچی و خودشیفتگی‌‍‌های برخی افراد فعال در صنعت فیلمسازی آمریکا پرده برمی‌دارد تا «واپسین عصر طلایی هالیوود» که رسوایی واترگیت و سایه نیکسون را بر سینمای دهه هفتاد آمریکا توصیف می‌کند، می‌توان به این مساله اذعان داشت که هالیوود از درون و بیرون از خودی و غیرخودی، با موجی از نارضایتی مواجه است اما سایه سنگین و اهرم‌های پشت پرده صنعت سینمای آمریکا قوی تر از آن است که بخواهد حتی با نارضایتی اکثریتی، از نقش و هدف خود عدول کند.

این یک حقیقت است که سینمای آمریکا پس از کنار رفتن کشورهای صاحب سینما چون فرانسه، آلمان، ایتالیا و... و نبود رقیب همتراز، همیشه جزو سینماهای محبوب جهان بوده و  در عرصه جهانی یکه‌تازی می‌کند. هالیوود به عنوان مرکز تولید فیلم در آمریکا، امروزه صنعتی قدرتمند با تولید سود سرسام‌آور برای این کشور است. این سینمای محبوب گاه فیلم‌هایی تولید می‌کند که باعث خشم و انزجار مردم کشورهای دیگر می‌شود زیرا فرهنگ و تاریخ نشان داده شده در برخی از این فیلم ها با فرهنگ واقعی آن کشورها همخوانی ندارد و گاه حتی به سمت اهانت به این فرهنگ‌ها حرکت می‌کند.

متفکران زیادی سعی در کالبدشکافی این نگاه تحقیرآمیزانه به دیگر فرهنگ‌ها داشته اند و علت‌هایی را نیز در کتاب‌ها و مقاله‌هایشان ذکر کرده‌اند و اما مهمترین برآیند و نتیجه‌گیری از این سیاست هالیوود همان است که آمریکا و سینمایش همچنان در دنیا بتازد و بی‌رقیب پیش برود که البته امروزه افول این دو به شکلی محسوس و با برآمدن آزادی‌خواهی کشورهایی چون ایران عزیزمان و موجی که انقلاب به عدم وابستگی به غرب و آمریکا را به دنیا مخابره کرد از یک سو و برآمدن قدرت‌های اقتصادی و شوکه کننده‌ای همچون کشور چین، که آمریکا را با تمام وجود به گوشه رینگ برده، همه حاکی از تغییر نقشه سیاسی، فرهنگی و جابجایی توازن قدرت در جهان خواهد بود.

در همین خصوص و در بحث شناخت بیشتر جریان هالیوود و موهبتی که این صنعت سینما از دو جنبه مالی و سیاسی برای آمریکا به ارمغان آورده، سلسله گفتگوها و نظرات هنرمندان و سینماگرانی را با شما مخاطبین درمیان خواهیم گذاشت که در ادامه گفتگوی جالب و خواندنی «سوجاتا دای» کارگردان هندی که در هالیوود مشغول فیلمسازی است، پیش روی شما قرار می‌گیرد: 

«سوجاتا دای» هنرپیشه و کارگردان آمریکایی هندی تبار می‌گوید تا قبل از اینکه با سختی یک فیلم با موضوع هند بسازم، در هالیوود تنها مجبور به بازی در نقش تروریست و شهروندان لهجه‌دار و نقش‌های نازل بودم و این شرایط همچنان بر سینمای آمریکا حکمفرما است.

پدر و مادر من در کلکته هند به دنیا آمدند و بزرگ شدند و دوران طلایی سینمای بنگالی را تجربه کردند. آن‌ها می‌توانستند خود را در شخصیت‌هایی روی پرده ببینند که معماهایی مانند سومیترا چاترجی در «فلودا» را حل می‌کنند، مانند ستاره‌های افسانه‌ای اوتام کومار و سوچیترا سن دوست می‌شوند و زندگی روزمره روستایی را که از دریچه لنز دوربین  خشن و نیش‌دار «ساتیاجیت رای»(کارگردان اسطوره‌ای هندوستان) دیده می‌شود، زندگی کنند.

من به عنوان یک دختر بنگالی-آمریکایی نسل اول، با دو فرهنگ متفاوت در یک محله ایرلندی-کاتولیک در حومه شهر بزرگ شدم. شش سال به مدرسه کاتولیک رفتم، اما به کمپ معبد هندو نیز می‌رفتم و بیشتر تعطیلات تابستانی خود را در کلکته گذراندم. من به زبان بنگالی روان صحبت می‌کنم و امتحان زبان انگلیسی AP خود را نیز به پایان رساندم. 

*یک فیلم هندی در من جرقه‌ای روشن کرد!
دوران رشد، تعداد انگشت شماری از فیلم‌های بالیوودی را در تماشا کردم، اما هندی صحبت نمی‌کردم یا نمی‌فهمیدم و واقعاً نمی‌توانستم با داستان‌ها ارتباط برقرار کنم. وقتی فیلم لذت بخش «مثل بکهام شوت بزن» به نویسندگی و کارگردانی «گوریندر چادا» با بازی فوق‌العاده «پارمیندر ناگرای» را دیدم، در من جرقه‌ای ایجاد کرد. «جس»، قهرمان داستان، شبیه من بود. و مهمتر از آن، نویسنده-کارگردان هم همینطور. برای اولین بار متوجه شدم که می‌توانم نقش اول یک فیلم را برعهده بگیرم و شاید هم آن را بنویسم و کارگردانی کنم.

*هالیوود همچنان جوابش به ما آسیایی‌ها منفی است!
چند سال بعد از «مثل بکهام شوت بزن»، تماشای «هارولد و کومار به قلعه سفید می‌روند» با دوستانم ذهنم را متحیر کرد. ما هارولد و کومار بودیم، هارولد و کومار ما بودیم. آیا هالیوود بالاخره آماده بود تا از کلیشه‌های معمول در فیلم رهایی یابد و بازیگران اصلی آسیایی را انتخاب کند؟ جواب منفی است! اوایل کارم، برای بازی در نقش دختران و همسران تروریست‌ها، نقش‌هایی با لهجه شدید و عروس‌های مطیع ساری‌پوش شرکت می‌کردم. در چند سال گذشته همه چیز خیلی به کندی تغییر کرده است اما نه چندان مطلوب.

هیچ کس نقش رویایی من را به من پیشنهاد نمی‌کرد. متوجه شدم اگر می‌خواهم خودم را در صفحه نمایش ببینم، باید پروژه‌ام خودم را راه‌اندازی کنم. من فیلم‌های مستقل شخصیت‌محور مانند «می‌توانی روی من حساب کنی»، «دوقلوهای اسکلت»، «وحشی‌ها» و هر فیلمی که توسط برادران دوپلاس ساخته شده بود را دوست داشتم. با الهام از فیلم‌های کلاسیک آمریکایی مانند «Garden State»(ایالت گلستان) و «Good Will Hunting»(ویل هانتینگ نابغه) تصمیم گرفتم که نویسندگی، کارگردانی، تهیه‌کنندگی و بازی در اولین فیلم بلند خودم با عنوان «Definition Please»(تعریف لطفا) را با اکثریت بازیگران آمریکایی آسیایی‌تبار بسازم. 

پس از کسب نقدهای درخشان و جوایز متعدد در مدار جشنواره فیلم مجازی، «Definition Please»(تعریف لطفا) توسط شرکت «آوا دووِرنی اِرِی»(Ava DuVernay's Array) خریداری شد و در حال حاضر در نتفلیکس پخش می‌شود.

*تعداد فیلم‌های آسیایی در پلتفرم‌های جهانی انگشت شمار است
تنها تعداد انگشت شماری فیلم و سریال آمریکایی آسیایی در همه پلتفرم‌ها وجود دارد. بچه‌های نسل اول و دوم آسیایی‌تبار در آمریکا لزوماً با فیلم‌ها و تلویزیون‌های آسیایی از آن سوی جهان ارتباط برقرار نمی‌کنند. مخاطبان آسیایی عظیمی در جامعه آمریکا وجود دارند که تشنه محتواهایی مرتبط با موضوعات آسیایی‌هستند که به طور کامل نادیده گرفته می‌شود. خوشبختانه، فیلمسازان دیگری مانند جاستین چون، گیتا مالیک و اندرو آن، علیرغم همه موانع، در حال تولید داستان‌های بومی معتبر هستند.

*والدینم فرصت دیده شدن در هندوستان را داشتند من در آمریکا ندارم
به عنوان فردی که در کنار افراد الهام‌بخش و مبتکری مانند ایسا رائه، تریسی اُلیور و متیو چری کار کرده، هدف من الهام بخشیدن به نسل بعدی داستان‌سرایان آسیایی‌تبار آمریکا است که هدف خود را بسازند و اعتماد به نفس لازم را داشته باشند. در حالی که خوشحالم که والدینم در هندوستان خود را در رسانه‌ها نشان دادند، نسل ما در آمریکا چنین فرصت و امکانی را نداشت. زمان آن گذشته که تجربیات ما روی صفحه تلویزیون یا پرده سینما با افرادی که جلو و پشت دوربین شبیه ما هستند عادی شود. ما متحد  و یکپارچه نیستیم. زندگی هیچ کدام از ما شبیه هم نیست. ما روایت‌گری خودمان را پس خواهیم گرفت تا داستان‌های خودمان را داشته باشیم و چنان صدا خواهیم کرد که هالیوود نتواند ما را نادیده بگیرد.

انتهای پیام/