اگر در روند تصميم‌گيري‌هاي‌مان در مسائل حياتي كشور از ابتداي انقلاب تاكنون دقت كنيم، درمي‌يابيم كه سياست ما سياست ديوارخوري بوده است. يعني آنقدر فرصت‌ها را از دست داده‌ايم كه خورده‌ايم به ديوار، آنگاه از روي اجبار تصميمي گرفته‌ايم و به عبارتي تصميمي بر ما تحميل شده است. يك نمونه آن، موضوع گروگانگيري ما در سفارت امريكاست كه آنقدر آن را طولاني كرديم كه ديگر امريكا هم بي‌خيال شده بود و زماني آزادي گروگان‌ها را پذيرفتيم كه سودي به حال‌مان نداشت. يعني زماني پذيرفتيم كه به ديوار خورديم؛ آنگاه در الجزاير بيانيه‌اي را امضا كرديم كه خسارت محض بود و تا سال‌ها پول‌هايي را بابت خسارت به امريكا پرداخت كرديم و هنوز گرفتار تحريم بابت آن ماجرا هستيم.  نمونه ديگر، روند تصميم‌گيري درباره پايان دادن به جنگ تحميلي است كه باز فرصت‌هايي را از دست داديم. مثلا مي‌توانستيم زماني كه فاو و جزيره مجنون و شهرهايي مثل حلبچه در دست ما بود اعلام آتش‌بس كنيم ولي زماني اين كار را كرديم كه همه اينها از دست‌مان رفته بود و ارتش عراق به دست قدرت‌هاي جهاني كاملا مجهز شده بود و نيروهاي ما دچار انفعال شده بودند و اعزام به جبهه‌ دچار كاستي شده بود. يعني باز زماني پذيرفتيم كه به ديوار خورديم و اگر مرحوم آقاي هاشمي نبود كه واقعيات را به امام‌(ره) بگويد با سرنوشت بدي مواجه مي‌شديم و شرايطي مانند روزهاي اول جنگ پيدا مي‌كرديم.  نمونه ديگر روند تصميم‌گيري درباره صنعت هسته‌اي است كه از توافق در سال 1382 سر باز زديم و منجر به تحريم‌هاي سنگين در دولت دهم شد و مجبور شديم بار ديگر مذاكره با امريكا را شروع كنيم كه در دولت يازدهم منجر به برجام شد و برجام هم در كشاكش رقابت‌هاي سياسي داخلي و ظهور پديده عجيب ترامپ به محاق رفت و با تغيير دولت امريكا بار ديگر مذاكرات آغاز شد و در اسفند 1399 مي‌رفت كه توافق حاصل شود لكن باز رقابت‌هاي سياسي باعث شد كه ادامه مذاكرات به روي كار آمدن دولت جديد موكول شود و مذاكرات 9 ماه به تعويق افتد و فرصتي را از دست بدهيم و اكنون در حالي در آستانه توافق باشيم كه شرايط تغيير كرده، از طرفي امريكا در فضاي سياسي ديگري است و  دولت امريكا در آستانه انتخابات مجلس نمايندگان از دادن امتياز به ايران هراسان است و از طرف ديگر حمله روسيه به اوكراين و تحريم‌هاي غرب بر روسيه نگراني اين كشور از احياي برجام را افزايش داده و روسيه از ترس اينكه ايران جاي صادرات نفت و گاز او را پر كند خواهان معلق ماندن برجام و ادامه تحريم‌هاي ايران است. در واقع ما استاد از دست دادن فرصت‌ها هستيم تا به ديوار بخوريم و اين به ديوار خوردن‌ها به قيمت تحميل سختي‌هاي غيرضروري بر مردم و لاجرم فقر و تنگدستي آنهاست.  نمونه ديگر همين آزاد كردن قيمت‌هاست كه در شرايط ثبات نسبي اقتصاد كشور دست به اين كار نزديم و حالا در شرايط تحريم و بالا رفتن قيمت جهاني مواد غذايي در اثر جنگ اوكراين و افزايش قاچاق اين مواد به كشورهاي همسايه و نيز كسري بودجه دولت، مجبور به انجام آن هستيم و طبعا مردم بايد فشار اقتصادي ديگري را تحمل كنند. فرصت‌هاي بهتري قبلا براي اين كار وجود داشت و فرصت بهتري بعدا يعني پس از احياي برجام و رفع تحريم‌ها وجود خواهد داشت ولي اكنون كه مجلس در بودجه سال 1401 ارز 4200 توماني در نظر نگرفته است دولت چاره‌اي جز اجراي اين اصلاح اقتصادي ندارد و البته همه بايد او را كمك كنيم.  سخن در اين است كه زماني طرح‌هاي حياتي كشوري را اجرا مي‌كنيم كه مجبور شده و به ديوار خورده‌ايم.  گذشته گذشت، ولي براي آينده عبرت بگيريم. مثلا در مورد رابطه با امريكا بايد درست تصميم بگيريم. اينكه فكر كنيم اول بايد امريكا نابود شود تا ما زندگي عادي را آغاز كنيم، درست نيست. همچنين اينكه خيال كنيم با برقراري رابطه با امريكا انقلاب به پايان مي‌رسد، تصور درستي نيست. چه بسا رابطه با امريكا ما را در تحقق بخشيدن به برخي آرمان‌هايمان مثل آرمان فلسطين كمك كند. انزواي فعلي ما در جهان و ميان دنياي اسلام بر ضد آرمان فلسطين است.  خلاصه، قبل از خوردن به ديوار، مسيرمان را به سوي آنچه مصلحت مردم و كشور است، تغيير بدهيم.