به گزارش همشهری آنلاین، محمدرضا عباسیان تهیه‌کننده و مستندساز با اشاره به اهمیت سینمای «هنر و تجربه» گفت: سینمای ما بیشتر بر محتوا و پیام فرهنگی مبتنی است و کاملا برخلاف کارکرد عمومی سینما در هالیوود و بالیوود که سرگرمی است، عمل می‌کند. به همین دلیل سینمای ایران معمولا جنبه های معنایی دارد و این احتمال وجود دارد که مخاطب عام چندان این وجه از سینمای ایران را نپسندد، به همین دلیل حتما باید بسترهایی وجود داشته باشد تا مخاطبی که به دنبال این نوع از سینما است بتواند محتوای مورد نظر خود را ببیند، در ادامه آن، فیلمسازی که به دنبال ساخت چنین فیلم هایی است باید فضای لازم برای عرصه کار خود داشته باشد.

این مدیر فرهنگی ادامه داد: طبیعتا ایده هنر و تجربه که در دوره های مختلف اسامی مختلفی نیز داشت، برای چنین سینمایی بسیار اهمیت دارد. به عنوان مثال در دهه ۷۰ و در دوره ۷۴ تا ۷۶ که به عنوان معاون سینمای تجربی فعالیت می کردم نیز طرح ها و ایده هایی درباره گسترش این نوع از سینما مطرح می شد. در دوره اصلاحات، دوستان مختلف از جمله آقای جمال امید که در هیات مدیره «هنر و تجربه» نیز بود، ایده هایی درباره گرفتن سالن های سینمایی را مطرح کردند. در دوره آقای شفیع آقا محمدیان سینما سپیده برای نمایش فیلم هایی از این دست در نظر گرفته شده بود و این نشان می دهد که در همه دوره های گذشته احساس نیاز برای گسترش سینمای هنری وجود داشته است.

عباسیان با اشاره به اینکه اتفاقی که در دوره قبل مدیریت سینمای رخ داد این بود که گروهی به نام «هنر و تجربه» شکل گرفت که می توان ایراداتی به آن وارد که نسبت به نکات مثبت این گروه بیشتر بود، توضیح داد: پیش از هرچیز باید به ساختار این گروه اشاره کرد، در واقع ساختار این موسسه به گونه ای بود که برای اولین بار بودجه ای را به صورت مستقیم از دولت و سازمان سینمایی دریافت می کرد، یعنی به لحاظ شکلی مانند مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی، بنیاد سینمایی فارابی و ... بود اما هیات مدیره کاملا شخصی داشت که این خود یک خطای حقوقی و شکلی بود.

کارگردان مستند «قانا» تاکید کرد: می توان گفت عدد بسیار قابل توجهی به این گروه به عنوان بودجه تعلق می گرفت و حجم تبلیغاتی که انجام می داد از کار محتوایی که قرار بود انجام دهد، بیشتر بود. اگر مجموعه رقمی که گروه «هنر و تجربه» طی این سال ها دریافت کرده است را تقسیم بر تعداد تماشاگران فیلم ها کنیم، می توان به این نتیجه رسید که اگر این پول را مستقیم به فیلمساز می دادند، می توانست یک فیلم دیگر بسازد. اما هزینه تبلیغات، افتتاحیه های گران قیمت و ... دست به دست هم داد تا عملکرد مفید گروه «هنر و تجربه» در این چند سال به لحاظ تعداد مخاطبی که به دیدن فیلم های این گروه آمده اند، بسیار ناموفق بود.

عباسیان توضیح داد: نمی دانم قرار است در مدیریت جدید گروه «هنر و تجربه» چه اتفاقاتی رخ دهد، اما معتقدم هربرنامه و سیاستی هم که وجود داشته باشد تا زمانی که عملی نشود نمی توان گفت موفق است یا خیر.

وی بیان کرد: با توجه به اینکه من جزو نسلی هستم که تجربه نمایش فیلم های فیلمخانه ملی را داشته ام، می توانم بگویم دنیا با توسعه تکنولوژی شرایطی را به وجود آورده که مخاطب به بسیاری از آثار دسترسی داشته باشد. اما مهمترین مساله برای سینمای هنر و تجربه جنبه پاتوقی آن است که باید مورد توجه قرار گیرد، چرا که در چنین شرایطی فرصتی پیش می آید تا علاقه مندان به این نگاه فکری و فیلمسازی دور هم نشسته و با هم فیلم دیده و گفتگو کنند.

عباسیان در پایان گفت: اگر دوستان جدید در هنر و تجربه بتوانند زیرساختی را بوجود آورند تا پاتوقی برای علاقه مندان به گونه های هنری فراهم شود، «هنر و تجربه» می تواند تاثیر قابل توجهی در پرورش بخشی از فیلمسازان داشته باشد.