یا آن نوجوان پرسپولیسی که مدیرعاملش می‌گوید این‌ها نمی‌خواهند ما قهرمان شویم و بعد نگاه می‌کند می‌بیند نه‌تنها تیمش سه فصل متوالی قهرمان شده بود، که دو سال بعد را هم قهرمان شده از خودش نمی‌پرسد چه شد؟ از ذهنش نمی‌گذرد که پس حالا که ما قهرمان شدیم حتما همان‌هایی که نمی‌خواستند، اراده کردند و خواستند؟ 
دیگر دهه ۸۰ نیست که تماشای فوتبال محدود به شبکه سه باشد و بچه‌ها لاجرم یا آبی باشند یا قرمز! عصر، عصر لایواستریم‌های رایگان و سایت و اپلیکیشن و شبکه تلویزیونی و اینترنتی شده است.
جدا اگر شما در این برهه از زمان فوتبالی شده بودید، رغبتی به انتخاب تیم مورد علاقه‌تان از فوتبال ایران داشتید؟ وقتی هر پیروزی و موفقیت شما به دست‌های پشت پرده و حمایت وزیر و وکیل گره زده می‌شود؟ چگونه طرفدار تیمی می‌شوید که مربی‌تان در هنگام صدرنشینی تز اخلاقی می‌دهد و می‌گوید از بهانه‌هایتان قوی‌تر باشید و در هنگام ناکامی روی میز می‌کوبد و برای صغیر و کبیر فوتبال اظهار تاسف می‌کند؟ واقعا با سلیقه شما جور در می‌آید طرفدار تیمی شوید که ارکان فنی و مدیریتی آن پنج سال قهرمانی و موفقیت داخلی و بین‌المللی تیم رقیب را حاصل حمایت‌های بالادستی بداند؟
چرا باید الکلاسیکو بسکتبال‌طور دیشب را رها کرد و صفحات رسمی سرخابی‌ها را اسکرول کنیم تا ببینیم مدیران و مربیان دو باشگاه چگونه یقه یکدیگر را در بیانیه‌های مختلف "پاره" می‌کنند؟
هرچند نقش هواداران را هم نمی‌توان نادیده گرفت! وقتی با کوچک‌ترین اظهار نظر از جانب اردوگاه رقیب، به پیج باشگاه و مدیران حمله می‌کنند که "چرا پاسخ فلانی را نمی‌دهی؟ الان کمیته داوران و فدراسیون فوتبال و وزارت ورزش و رئیس جمهور تحت تاثیر قرار می‌گیرند و حق ما را پایمال می‌کنند!"
از قرن قبل که گذشت، ولی خواهشا در قرن جدید وا بدهید رفقا. آنقدر دغدغه‌های بزرگ‌تری در زندگی وجود دارد که نه پرسپولیس و استقلال ۳۰- ۴۰ میلیون هوادار داشته باشند، نه یک دولت و وزارت‌خانه عزم‌شان را بر قهرمانی یک تیم جزم کنند. بیایید در کنار هم دوباره از فوتبال لذت ببریم نه حواشی آن.

وقت و چشم و گوش شما خیلی عزیز‌تر از آن است که به کری‌خوانی‌های چیپ و سخیف بازیکنان سابق ( لطفا برای کلمه پیشکسوت ارزش قائل شوید) استقلال و پرسپولیس در شبکه‌های اجتماعی و تاسف‌آمیز‌تر در رادیو و تلویزیون توجهی داشته باشید.
برای یک‌بار هم که شده اگر مربی‌تان گفت نگذاشتند تعویض کنم، به او بگویید تا آن لحظه چه می‌کردی؟ پس ارنج اولیه تیمت چه شد؟ بیایید و این‌بار اگر مربی تیم‌تان گفت مدیریت با من همسو نیست و از وزارت در کار من می‌گذراند، نپذیرید و سئوال کنید که پس چگونه همان مدیر و وزیر حکم شما را امضا کردند؟ یک درصد از هوشی که برای کم نیاوردن در این عصر تلخ بکار می‌بریم، کافی است تا دیگر اسیر فرافکنی‌های ناکامان نشویم و به این جنگ اعصاب لعنتی پایان دهیم. به امید لذت بردن از فوتبال، برای فوتبال.