مرتضی از هشت سالگی وارد بسیج شد. با من خونه میومد در خونه ها ملحفه سفید جمع میکردیم برای جبهه. همه اینا رو از برادر زاده شهیدم جلال یاد میگرفت. خیلی از بی حجابی بدش میومد. وقتی یه بی حجاب میدید نمیتونست غذا بخوره..
مادر میگفت که مرتضی را با یاد اهل بیت بزرگ کرده، حجاب هرچند برای زنهاست اما مردی که پای رکاب حضرت زهرا باشد هم زهرایی‌ست.
مادر میگفت: برایم سخت نبود او را راهی جبهه کنم، فقط به او گفتم: شما کوچولوها کجا میخواین برین؟! مرتضی گفت: مادر من کوچولو نیستم. از من کوچکتر هم میان جبهه.
اینو که گفت دیگه حرفی نزدم. بعد خودم باهاش راهی شدم تا سپاه ورامین و اونجا تحویلش دادم و برگشتم.
این شد آخرین رفتن! جنازش سحر یازده بهمن شصت و پنج قطعه قطعه شد و همونجا موند. من از شهید شدنش ناراحت نبودم، همیشه در حیرت بودم از اینکه چطور اینا میدونستن قراره تکه تکه بشن بازم پاشونو میذاشتن جبهه؟!
من بچه هامو طوری بار آوردم که سربازی ولایت رو کنن.
در کلام مادر محکمی و مقاومت موج می‌زند. حتی وقتی از لحظه‌های انتظار چندساله‌اش می‌گوید ذره‌ای صدایش نمی‌لرزد. یاد حضرت زینب افتادم. هرچند این کجا و آن کجا؟!
این مادر صبور شهید مرتضی امیر حسن می‌گوید: وقتی بعد از چند سال پیکر مرتضی را آوردند بجای گریه و زاری نشستم کنار تابوت تا مشتی خاک از پیکرش بردارم برای شفا!
یازهرا!
مادر جان! این نور وجود شماست که در کالبد مادران شهدا دمیده شده است که اینگونه باصلابت پای پیکر جوان هفده ساله خویش می‌نشیند و بجای آه و ناله از او طلب شفاعت و دعا میکند. کاش از این نور سرمدی در وجود ما هم دمیده شود تا اینچنین فرزندانی نثار مسیر ولایت نماییم. ان شاءالله
مرتضی امیرحسن بيستم تير ۱۳۴۸، در شهرستان ورامين چشم به جهان گشود. پدرش فرج‌الله، كارگر كارخانه بود و مادرش توران نام داشت. دانش‌آموز دوم راهنمايي بود. به عنوان بسيجي در جبهه حضور يافت. هفدهم آذر ۱۳۶۵،در سن هفده سالگی، با سمت تك تيرانداز در عملیات کربلای ۵ در شلمچه به شهادت رسيد. پيكرش مدت‌ها در منطقه ماند و سوم اسفند ۱۳۷۳، پس از تفحص در شهرستان قرچک به خاك سپرده شد.
خبرنگار: خانی
نظر شما