به گزارش اقتصادنیوز به نقل از باشگاه خبرنگاران جوان، بدون درمان‌های طولانی مدت قابل دوام، دوره های درمانی دیابت یک حبس ابد هستند.

تیمی از محققان دانشگاه نورث وسترن فناوری‌ را برای کمک به تعدیل ایمنی موثرتر کشف کرده اند. این روش معمولاً از نانوحامل‌ها برای مهندسی مجدد راپامایسین سرکوب‌کننده ایمنی استفاده می‌کند. محققان با استفاده از نانووکتور‌های بارگذاری شده با راپامایسین، شکل جدیدی از سرکوب سیستم ایمنی ایجاد کرده‌اند که قادر به هدف قرار دادن سلول‌های خاص مرتبط با پیوند بدون سرکوب پاسخ‌های ایمنی گسترده‌تر است.

حمله بدن را تعریف کنید

راپامایسین به خوبی مورد مطالعه قرار گرفته است و معمولاً برای سرکوب پاسخ‌های ایمنی در طول انواع دیگر درمان‌ها و پیوند‌ها استفاده می‌شود و طیف وسیعی از اثرات را بر بسیاری از انواع سلول‌ها در سراسر بدن دارد. دوز راپامایسین معمولاً به صورت خوراکی تجویز می‌شود و برای جلوگیری از اثرات سمی باید به دقت کنترل شود؛ اما در دوز‌های کمتر در مواردی مانند پیوند جزایر اثر ضعیفی دارد.

برای جلوگیری از اثرات گسترده راپامایسین در طول درمان، این دارو معمولاً در دوز‌های پایین و از طریق راه‌های خاص و عمدتاً به صورت خوراکی تجویز می‌شود؛ اما در مورد پیوند، باید راپامایسین کافی برای سرکوب سیستمیک سلول‌های T بدهید که می‌تواند عوارض جانبی بزرگی مانند ریزش مو، زخم‌های دهان و به طور کلی ضعیف شدن سیستم ایمنی داشته باشد.

پس از پیوند، سلول‌های ایمنی به نام سلول‌های T، سلول‌ها و بافت‌های خارجی تازه معرفی شده را پس می‌زنند. سرکوب کننده‌های ایمنی برای سرکوب این اثر استفاده می‌شوند؛ اما می‌توانند با خاموش کردن سلول‌های T در سراسر بدن، بر توانایی بدن برای مبارزه با سایر عفونت‌ها نیز تأثیر بگذارند.

این تیم نانوحامل و ترکیب دارو را فرموله کردند تا اثر خاص تری داشته باشند. به جای اصلاح مستقیم سلول‌های T - رایج‌ترین هدف درمانی راپامایسین - این نانوذرات برای هدف قرار دادن و اصلاح سلول‌های ارائه‌دهنده آنتی‌ژن (APCs) طراحی می‌شوند که امکان سرکوب ایمنی هدفمندتر و کنترل‌شده‌تری را فراهم می‌کنند.

استفاده از نانوذرات همچنین تیم را قادر ساخت تا راپامایسین را از طریق یک سرنگ زیرپوستی تحویل دهند. این روش تجویز برای مؤثر بودن به راپامایسین بسیار کمتری نیاز دارد؛ تقریباً نیمی از دوز استاندارد.

یک رویای لوله‌ای در تحقیقات دیابت به واقعیت تبدیل شده است

این تیم این فرضیه را روی موش‌ها آزمایش کرد و دیابت را قبل از درمان ترکیبی از پیوند جزایر و راپامایسین، از طریق یک رژیم خوراکی استاندارد Rapamune® و فرمول نانوحامل آن‌ها، به جمعیت معرفی کرد.

از روز قبل از پیوند، داروی اصلاح شده به موش‌ها تزریق شد و تزریق هر سه روز یک بار به مدت ۲ هفته ادامه یافت.

این تیم حداقل عوارض جانبی را در موش‌ها مشاهده کردند و دریافتند که دیابت در طول دوره آزمایشی ۱۰۰ روزه از بین رفته است؛ اما درمان باید تا پایان عمر ایمپلنت ادامه یابد.

این تیم همچنین توضیح داده است که گروهی از موش‌های تحت درمان با این نانودارو در مقایسه با موش‌هایی که درمان‌های استاندارد این دارو را دریافت کرده بودند، «پاسخ ایمنی قوی» داشتند.

کشف این تیم می‌تواند پیامد‌های گسترده‌ای داشته باشد. این رویکرد را می‌توان برای سایر بافت‌ها و اندام‌های پیوندی اعمال کرد و زمینه‌ها و گزینه‌های تحقیقاتی جدیدی را برای بیماران باز کرد.

تیم تحقیقاتی دانشگاه نورث وسترن به مدت سه سال روی آزمایش‌ها و انتشار مطالعات روی کشت هویج کار می‌کردند. اثری که به تازگی منتشر کرده‌اند ممکن است به دو یا سه مقاله تقسیم شده باشد. با این حال، آن چه آن‌ها اکنون منتشر کرده اند، یک پیشرفت محسوب می‌شود و می‌گویند که می‌تواند پیامد‌های مهمی برای آینده تحقیقات دیابت داشته باشد.