به گزارش خبرنگار سلامت خبرگزاری فارس، تینا چهارسوقی امین، زبان شناس در شبکه جام جم، گفت: نمی‌توان اهمیت اثر متقابل زبان و تفکر را انکار کرد؛ یعنی زبان ما از تفکر ما و تفکر ما از زبان ما ناشی می‌شود و همین نسبت در جامعه هم نسبت داده می‌شود.

وی ادامه داد: عادت‌های فرهنگی و زبانی ما در اجتماع متاثر از زبان ما است. می‌توان انتظار این را داشت که با واژگان مثبت بر تفکر خود تاثیر مثبت بگذاریم؛ به همین دلیل است که بر صحبت کردن مثبت با خود تاکید بسیار شده و باعث می‌شود یاد بگیریم بر خودمان تاثیر مثبت بگذاریم و بعد بر دیگران این تاثیر را وارد کنیم.

این زبانشناس افزود: تا موقعی که نتوانیم خودمان را مثبت بپذیریم و ارتباط درستی با خودمان داشته باشیم نمی‌توانیم برون ریزی کنیم و آن را به بقیه هم بگوییم. قبل از صحبت کردن باید بیندیشیم و اول بسنجیم بعدا صحبت کنیم. راه این کار این است که انتخاب واژگان درستی داشته باشیم و مدل ارتباطی را با خودمان تصویر کنیم.

چهار سوقی بیان کرد: ابتدا باید ببینیم مخاطب ما چه کسی است، چه نسبتی با او داریم و در چه تناسب اجتماعی با او قرار گرفته‌ایم و میزان ارتباط و عاطفه ما چطور است. اینکه می‌خواهیم چه موضوعی را بگوییم هم مهم است و اگر کلمات را در قالب کدهایی در نظر بگیریم شیوه کدگذاری ما و چنیش واژگان و همچنین شیوه انتقال این پیام هم بسیار اهمیت دارد. 

امین ادامه داد: اولین رسالتی که انتخاب واژه‌ها برای ما ایفا می‌کنند این است که پیامی که در ذهن ما هست را طوری کدگذاری کنیم که طرف مقابل نزدیک ترین منظور را از کدهای ما برداشت کند.

این زبان‌شناس گفت:‌وقتی کسی برایش مهم نیست چه استنباطی از حرف‌هایش می‌شود زمانی است که هیچ تلاشی برای کدگذاری درست ارتباطات و مکالمات خود نکرده است. بخش بزرگی از ارتباطات کلامی مسئولیت ارتباطات کلامی ماست و ما مسئول کلمات خود هستیم که ناشی از نوع انتخاب واژگان ما است.

وی افزود: هرچقدر جعبه ابزار واژه‌های ما غنی تر باشد می‌توانیم برای کدگذاری انتخاب‌های بیشتری داشته باشیم. برخی از افراد خصوصیات رفتاریشان را در پس واژه هایشان پنهان می‌کنند تا حرفی که مد نظر خودشان است را بزنند اما برخی هم برای اینکه درگیر این حساسیت‌ها نشوند به واژگان کلیشه‌ای روی می آورند و در انتخاب واژه ها ابتکار به خرج نمی‌دهند.

چهارسوقی اظهار داشت: برخی مواقع واژه عزیز و عزیزم و عزیزمی که بسیار بهم نزدیک است و معنای یکسانی دارد اما جنس کاربرد و شیوه بیان آن بسیار متفاوت است. می‌توانیم واژه‌هایمان را شخصی سازی کنیم و نوازش‌های کلامی‌مان را به امضای خودمان تبدیل کنیم.

این زبان شناس خاطرنشان کرد: وقتی داریم یک واژه را برای همه در همه جا و با هر معنایی به کار می‌بریم انگار آن واژه را از بار معنایی خود تهی می‌کنیم و اثربخشی آن را کاهش می‌دهیم. 

امین گفت: سوءتفاهم از روی زبان بدن زمانی اتفاق می‌افتد که بین کلام زبانی و غیر زبانی تناقض رخ می‌دهد و ممکن است افراد از زبان بدن ما برداشت‌های اشتباه داشته باشند اما وقتی بین ارتباط زبانی و غیر زبانی هماهنگی وجود داشته باشد دیگر این برداشت‌های اشتباه رخ نمی‌دهد.

وی تصریح کرد: هر فرهنگی ادبیات کلامی خاص خود را برای تصدق کلامی دارند که باید در آن چارچوب‌ها این نوازش‌های کلامی صورت گیرد. در استفاده از ادبیات کلامی باید بسیار محتاط باشیم؛ گاهی این نوازش‌ها را در جایی که مناسب آن نیست استفاده می‌کنیم و باعث می‌شویم طرف مقابلمان معذب شود.

این زبانشناس تاکید کرد: کلمات می‌توانند تفنگی باشند و به سمت دیگران شلیک شوند. باید حواسمان باشد چطور از واژه‌ها استفاده کنیم؛ چون گاهی نه تنها واژه‌ها بر قلب آدمی نمی‌نشینند بلکه تیری می‌شوند و به سمت قلب آنها پرتاب می‌شوند و قلب افراد را می‌شکند.

امین با یادآوری ضرورت تطابق حرف و عمل، اظهار داشت: همه این واژه‌ها و نوازش‌های کلامی باید با عمل همراه باشد تا فقط حرف و شعار نباشد و اگر ما مسئولیت پذیری و تعهد صادقانه در رابطه مان داشته باشیم و اغراق بیجا نداشته باشیم.

وی تصریح کرد:بدانیم مسئولیت پذیری ما هم عملی و هم کلامی است. طرف مقابل هم کلام ما را می‌پذیرد. احساس، مهربانی و عشق انسان را زیبا می‌کند و انسانی که مهربانی می‌کند و مهربانی می‌بیند، شادتر است.

انتهای پیام/