گروه اجتماعی آناج؛ بیش از یک دهه از شروع فرآیند خشکی دریاچه ارومیه میگذرد. دریاچه‌ای که روزگاری محل تفریح اهالی منطقه و بخشی از اکوسیستم مهم برای شمال غرب ایران محسوب می‌شد.

خشکی دریاچه ارومیه دلایل متعددی می‌تواند داشته باشد. خشکسالی و کمبود شدید بارش‌ها، شروع سد یازی بر بستر رودخانه‌های اصلی دریاچه در اوایل دهه هشتاد، احداث پل اتصال دو استان آذربایجان شرقی و غربی به یکدیگر یا کشت محصولات زراعی و باغی آب بر در بستر دریاچه اما همه اینها یک نتیجه دارد و آن، خشکی دریاچه و شروع تهدیدات جدی زیست محیطی در منطقه است.

اوایل سال 98 بود که بر اثر بارش‌های بی سابقه در کشور، وضعیت دریاچه بهبود نسبی یافت. هرچند برخی از مسئولان وقت، نزولات آسمانی را به حساب عملکرد خود در احیای دریاچه گذاشتند اما اگر نبود این بارش‌ها، دریاچه با تهدید جدی مواجه می‌شد.

9 سال از شروع فعالیت ستاد احیای دریاچه ارومیه می‌گذرد، ستادی که در عمل موفقت چندانی نداشته و طرح‌هایش برای احیا بی نتیجه مانده است. تنها یک طرح این ستاد، پس از صرف زمان، هزینه بسیار زیاد و پیگیری مستمر به نتیجه رسیده و آنهم احداث تونل برای انتقال آب از سد کانی سیب به دریاچه ارومیه است.

هرچند منتقدین معتقدند این طرح راه علاج احیای دریاچه نیست، اما پژوهش‎‌های علمی‌نشان می‌دهد، با ورود آب تونل سد کانی سیب به دریاچه ارومیه، روند خشک شدن دریاچه متوقف و با اجرای طر‌های همزمان، میتوان در دراز مدت شاهد پایداری وضعیت موجود بود.

ابر پروژه انتقال آب به دریاچه ارومیه، این روزها مراحل پایانی خود را سپری میکند. قرار است با افتتاح این تونل، سالانه نزدیک به ۶۵۰ میلیون مترمکعب آب به دریاچه ارومیه سرریز شود که این موضع نقش به سزایی در تثبیت روند فعلی دریاچه و مانع خشکسالی آن خواهد بود.

انتهای پیام/