به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از نیواطلس، ایمپلنت یاد شده به فعالیت سلول‌های ترشح کننده انسولین کمک شایانی می‌کند. ایمپلنت آزمایشی مورد استفاده ایمن، قابل تحمل و نسبتاً مؤثر بوده و با بهینه‌سازی این روش درمان می‌توان درمانی مؤثر را برای بیماران دیابتی آغاز کرد.

در سال ۲۰۱۷، محققان دانشگاه بریتیش کلمبیا اجرای مرحله اولیه کارآزمایی بالینی انسانی این روش را آغاز کردند که مبتنی بر آزمایش ایمپلنتی برای جایگزینی سلول‌های انسولین از دست رفته در بیماران دیابتی نوع ۱ بود.

این دستگاه به جای تکیه بر سلول‌های اهدایی به بدن کمک می‌کند تا با استفاده از سلول‌های بنیادی جدید انسولین تولید کنند تا سطح قند خون طبیعی حفظ شود. سلول‌های بنیادی در دستگاهی بارگذاری می‌شوند و در بیماران دیابتی کاشته می‌شوند. آن سلول‌ها سپس در بدن بالغ می‌شوند و به بافتی تبدیل می‌شوند که شامل سلول‌های بتا است و در صورت نیاز انسولین تولید می‌کنند.

مطالعه حاضر برای اولین بار بر روی تعداد کمی از افراد مبتلا به دیابت نوع ۱ با موفقیت انجام شد و نشان می‌دهد که سلول‌های بنیادی مذکور ظرفیت بقا، پیوند، تمایز و بالغ شدن را دارند. مطالعاتی که بر روی ۲۶ بیمار اول که با این دستگاه درمان شده‌اند، بعد از یک سال نشان داد، این گروه به طور متوسط ۱۳ درصد بیشتر زمان خود را در محدوده قند خون سالم گذرانده و نیازشان به انسولین به طور متوسط ۲۰ درصد کاهش یافته است.