تام مارشال هنرمندی حرفه‌ای در حوزه‌ی رنگی‌کردن عکس‌ها است. وی در لسترشایر بریتانیا زندگی می‌کند و تاکنون، با برخی از موزه‌های برجسته‌ی جهان، آرشیوهای عکس، ناشران و مشتریان خصوصی متعدد‌ی کار کرده است.
مارشال در نزدیکی پایگاه آموزش حیوانات دفاعی زندگی می‌کند؛ پایگاهی که تا‌به‌امروز مشغول آموزش سگ‌ها و اسب‌های نظامی بوده است. او به داستان‌های دوران جنگ که درباره‌ی حیوانات قهرمانی است که به مردم در حال خدمت کمک کرده‌اند و حیواناتی که به‌عنوان شگون‌نما (بَخت‌آور) و همراه استفاده می‌شده‌اند، علاقه‌‌ی خاصی دارد.
انجمن دام‌پزشکی ارتش سلطنتی هر سال به‌مناسبت روز بزرگ‌داشت (یکشنبه یادبود)، در رژه شهری شرکت می‌کند تا یاد حیوانات قربانی در جنگ‌های گذشته و حال فراموش نشود.
عکس بالا سرباز ناشناس توپخانه‌ی سلطنتی بریتانیا را با بچه‌گربه‌اش نشان می‌دهد. این عکس در‌حدود سال ۱۹۱۷ گرفته شده است. در زمان جنگ، حیوانات اغلب به داخل سنگرها آورده می‌شدند و گاهی اوقات نیز به‌عنوان شگون‌نما برای هنگ. در این نمونه، بچه‌گربه ممکن است از مزرعه‌ای محلی یا روستایی ویران‌شده آمده باشد.
مارشال با ادای احترام شخصی خود به تأثیر این حیوانات، مجموعه‌ای از تصاویر را رنگی کرده است که برخی از آن‌ها بیش از صد سال قدمت دارند. وی خاطرنشان می‌کند برخی از حیواناتی که از آن‌ها عکس گرفته شده است، بعدا با اهدای مدال دیکین به‌طور رسمی شناخته شده‌اند. مدال دیکین جایزه‌ای است که برای بزرگ‌داشت کار حیوانات در جنگ جهانی دوم ایجاد شد و اهدای آن تا‌به‌امروز ادامه دارد.
مارشال درباره‌ی کار خود می‌گوید:
عکس‌ها را به‌عنوان راهی برای ادای احترام به حیوانات رنگی کرده‌ام؛ زیرا معتقدم رنگ بُعد دیگری به تصاویر تاریخی می‌افزاید و بیش از عکس سیاه‌و‌سفید به چشم‌های مدرن ما کمک می‌کند تا با سوژه‌ها ارتباط برقرار کنند.
او با ابراز تأسف درباره‌ی بی‌توجهی و درک‌نشدن تصاویر سیاه‌و‌سفید اضافه می‌کند:
متوجه شده‌ام که تصاویر سیاه‌و‌سفید را به‌ویژه نسل‌های جوان نادیده می‌گیرند. با رنگ‌آمیزی عکس‌ها، امیدوارم که افراد بیشتری به دانستن درباره‌ی موضوعات و آنچه حیوانات در قرن گذشته تجربه کرده‌اند، علاقه‌مند شوند.
مقاله‌ی مرتبط:
هر عکس داستانی از رابطه و پیوند مشترک بین مردم و حیوانات را بیان می‌کند. اگرچه حیوانات عشق و فداکاری بی‌قید‌و‌شرطی به انسان دارند، این مجموعه به ما یادآوری می‌کند که آن‌ها نیز قربانی جنگ‌های انسانی هستند. حیوانات حضور در جنگ را انتخاب نکرده‌اند؛ اما شرایط پای آن‌ها را به جنگ کشانده است.
این عکس دسته‌جمعی کارت پستال تصویری است که تاریخش به دسامبر ۱۹۰۹ بازمی‌گردد. مأموریت رنگی‌کردن عکس را نوادگان ویلیام فیلد (سومین نفر از سمت چپ) به مارشال محول کردند.
حمل گربه در بسیاری از کشتی‌های تجاری و اکتشافی و دریایی که قدمتشان به دوران باستان می‌رسد، مشترک بوده است. از گربه‌ها برای کشتن و حمله به جوندگانی استفاده می‌شد که باعث آسیب‌رساندن به طناب‌ها، صنایع چوبی، مواد‌غذایی، انبارها و گسترش بیماری می‌شدند. این دو بچه‌گربه روی HMS Hawkins، رزم‌ناو سنگین نیروی دریایی سلطنتی در طول جنگ جهانی اول، زندگی می‌کردند. این بچه‌گربه‌ها در داخل لوله‌ی توپ ۷/۵ اینچی به‌تصویر کشیده شده‌اند. نیروی دریایی سلطنتی در سال ۱۹۷۵ به‌دلایل بهداشتی ورود گربه‌ها و سایر حیوانات خانگی را از همه‌ی کشتی‌های اقیانوس ممنوع اعلام کرد؛ با‌این‌حال، حضور گربه‌ها همچنان در بسیاری از کشتی‌های خصوصی رایج هستند.
سرباز بریتانیایی ناشناخته از اسکادران A، هنگ اسب ایرلند‌شمالی. تخمین زده می‌شود که هشت‌میلیون رأس اسب و قاطر و الاغ در طول جنگ جهانی اول مُرده‌اند.
سایمون گربه‌ی کشتی بود که در کشتی جنگی HMS Amethyst نیروی دریایی سلطنتی خدمت می‌کرد. او در گرفتن و کشتن مو‌ش‌ها در طبقات پایین مهارت داشت. سایمون به‌سرعت به‌دلیل گستاخی و گذاشتن موش‌های مرده به‌عنوان هدیه در تخت ملوان‌ها و خوابیدن در کلاه کاپیتان شهرت پیدا کرد. در سال ۱۹۴۹ و در حادثه‌ی یانگ تسه، سایمون پس از جان‌سالم‌به‌در‌بردن و البته جراحت‌برداشتن از گلوله‌ی توپی که کابین کاپیتان را شکست و کاپیتان را کشت، مدال دیکین PDSA دریافت کرد. در این حادثه، گربه‌ی به‌شدت زخمی روی عرشه خزید و سریعا به خلیج پزشکی منتقل شد؛ جایی که کادر پزشکی نجات‌یافته‌ی کشتی، چهار قطعه‌ی ترکش شرپنل را از بدن او خارج کردند؛ اما انتظار نداشتند که گربه شب را دوام بیاورد. با‌این‌حال، سایمون توانست زنده بماند و پس از یک دوره‌ی بهبودی، به وظایف قبلی خود (صید موش) بازگشت. او همچنان تنها گربه‌ای است که تا سال ۲۰۲۱ مدال دیکین را دریافت کرده است.
در ۵ جولای ۱۹۴۴، گروهبانی از سپاه دام‌پزشکی ارتش سلطنتی در حال پانسمان‌کردن گوش زخمی جاسپر، سگ مین‌یاب در نرماندی
ریپ سگ تریر نژاد میکس بود که در سال ۱۹۴۵ مدال دیکین را به‌خاطر شجاعتش دریافت کرد. در سال ۱۹۴۰، ای کینگ، سرپرست حمله‌ی هوایی، او را در لندن پیدا کرد و بدین‌ترتیب، اولین سگ جست‌وجو و نجات این سرویس شد. ریپ جان بیش از ۱۰۰ نفر را نجات داده است. او برای کار جست‌وجو و نجات آموزش ندیده بود؛ اما به‌طور غریزی این کار را انجام داد. موفقیت او تا حدی باعث ترغیب مقام‌ها به آموزش سگ‌های جست‌وجو و نجات در پایان جنگ جهانی دوم شد.
ونوس، سگ بولداگ بَخت‌آور ناوشکن HMS Vansittart در سال ۱۹۴۱
اتوبوس نوع B که به کبوترخانه تبدیل شده است و پیام ها را از خط‌مقدم به مقر ارسال می‌کند. بیش از صدهزار کبوتر حامل در سراسر جنگ جهانی اول به‌عنوان پیام‌رسان استفاده شدند. سوابق نشان می‌دهد که آن‌ها ۹۵ درصد از پیام‌هایشان را به‌درستی تحویل داده‌اند.
اسب و سربازی که چکمه‌ها را حمل می‌کنند. گِل تا عمق چندیدن سانتی‌متری مسیر را گرفته و این موضوع با‌توجه‌به دور چکمه‌های سرباز و این واقعیت تشخیص‌دادنی است که سُم اسب دیگر مشاهده‌کردنی نیست. در طول جنگ جهانی اول، اسب‌ها به‌دلیل مطمئن‌بودن و توانایی سفر در اکثر زمین‌ها برای حمل‌ونقل بسیار مهم بودند.
اسب‌ها در حال کشیدن سورتمه‌های موقتی از میان گِل‌و‌لای جنگ جهانی اول
کاپیتان و اسب سپاه دام‌پزشکی ارتش سلطنتی کانادا ۱۹۱۶
سگ بَخت‌آور کشتی HMS Stork در لیورپول، ۱۸ می ۱۹۴۱
ایرکرو گربه‌ی جوانی بود که مدرسه‌ی آموزش پرواز نیروی هوایی سلطنتی استرالیا به سرپرستی گرفت.
تصاویر بیشتری از این دسته را می‌توانید در صفحه اینستاگرام تام مارشال مشاهده کنید.
***
امیدواریم از این قسمت از شاتر لذت برده باشید. آیا تا‌به‌حال به اهمیت وجود حیوانات یا آسیب‌هایی که طی جنگ به آن‌ها وارد شده است، فکر کرده بودید؟ از دیدگاه شما، کار مارشال چقدر در بیان ازخودگذشتگی حیوانات مؤثر بوده است؟
نظر شما