تیم فوتبال پرسپولیس شنبه شب با شکست در مقابل تیم قدرتمند الهلال عربستان از راهیابی به جمع چهار تیم برتر باشگاه‌های آسیا بازماند. البته این نوع شکست‌ها و حذف تیم‌های باشگاهی و عدم کسب عنوان قهرمانی باشگاه‌های آسیا سال‌هاست برای مردم کشور عادی شده است ولی تیم پرسپولیس که در سال‌های اخیر در مسابقات آسیایی خوب کار کرده بود و حتی به فینال جام باشگاه‌های آسیا راه پیدا کرده بود هواداران و مردم را امیدوار کرده بود تا شاید در این فصل هم موفقیت حاصل شود ولی شکست سنگین در مقابل الهلال شوک بزرگی به فوتبال ایران بود. اگر چه شکست جزیی از یک مسابقه است ولی بازی ضعیف و دور از انتظار تیم پرسپولیس غرور هواداران فوتبال را جریحه دار کرد و ضعف‌های فوتبال باشگاه‌های ایران را نمایان ساخت. در اینجا به چند نکته در این زمینه اشاره می‌کنیم:

- شکست تیم پرسپولیس را جدا از مسایل فنی و تاکتیکی باید در عوامل بیرون از زمین جستجو کرد در جایی که سالهاست سخن از واگذاری به بخش خصوصی است ولی در عمل مدیریت آن یک ابزار بازی برای اهالی سیاست و دولت‌ها شده است. به عنوان مثال در همین ماه‌های اخیر انتظار بود تا وزیر ورزش تکلیف اعضای هیات مدیره و مدیر عامل این باشگاه را همچون باشگاه استقلال مشخص می‌کرد. 

- تیم الهلال با خرید و جذب بازیکنان طراز اول، خود را تقویت کرده بود ولی تیم پرسپولیس به خاطر مشکلات مالی نتوانست حتی بازیکنان هم طراز بازیکنانی را که از دست داد به تیم خود اضافه کند. نبودن شجاع خلیل‌زاده، حسین کنعانی زادگان، احمد نورالهی و شهریار مغانلو کاملا مشهود بود. جالب اینکه تیم اول مملکت برای نگه داشتن مهره اصلی خود با مشکل مالی مواجه است ولی تیم‌های صنعتی در کشور مثل آب خوردن چنین بازیکنی را جذب می‌کنند.

- سال‌هاست مسئولین وزارت ورزش و جوانان و فدراسیون فوتبال از نفوذ و تاثیرگذاری در Afc سخن می‌گویند. قرار است عزت کشور ما حفظ شود ولی این چه عزتی است که تیم‌های عربستانی و... نباید به تهران بیایند ولی تیم‌های ما باید در خاک آن کشور در مقابل تماشاگران پرتعداد آنها بازی کنند؟! چه زمانی قرار است مشکلات این چنینی حل شود تا تیم‌های باشگاهی کشورمان هم از شرایط میزبانی و پتانسیل حمایت هواداران استفاده کنند؟ البته این تراژدی غم انگیز درباره تیم ملی کشورمان هم وجود دارد و باید یک بار برای همیشه موضوع حضور بانوان در ورزشگاه حل شده و مورد بررسی کلی قرار گیرد تا هر نهاد و جناح و گروه در این باره نظر متفاوتی نداشته باشند.

- این روزها در اخبار و نقل قول مسئولین از پیک ششم کرونا در کشور سخن گفته می‌شود ولی در کشور عربستان تماشاگران در کنار هم تمام ظرفیت ورزشگاه را تکمیل کرده بودند و یک لحظه آرام و قرار نداشتند. بالاخره ما متوجه نشدیم تکلیف رفع این بیماری منحوس که قرار است از جامعه ما رخت بر بندد و زندگی‌ها دوباره عادی شود چیست؟!

-مدیران ضعیف و سیاسی در تمام این سال‌ها با مدیریت ضعیف دو باشگاه پرطرفدار و سایر باشگاه‌ها را تضعیف کرده‌اند به طوری که همیشه این نوع باشگاه‌ها بدهکار یا با محرومیت و بسته شدن پنجره نقل و انتقال مواجه بوده‌اند و مدیران آنها از فراهم کردن شرایط ابتدایی که یک تیم معمولی باید داشته باشد هم سخت عاجز هستند! براستی چرا باید باشگاه بزرگی مثل پرسپولیس ساعت‌ها در فرودگاه معطل شود و یک روز بعد به سفر برود؟ آنهایی که دستی در فوتبال دارند به خوبی می‌دانند که بیشتر از مسایل تکنیکی و تاکتیکی در نتیجه‌گیری شرایط روحی و روانی تاثیرگذار است و این مورد در بازی تیم پرسپولیس با الهلال واضح بود. شاهد بودیم که در صحنه ای که حامد لک یک پاس به پشت سیامک نعمتی داد چگونه دو بازیکن از خجالت هم درآمدند؛ فقط با یک لب خوانی ساده می‌توان فهمید به همدیگر چه نثار کردند که بسیار جای تاسف دارد آن هم برای تیمی مثل پرسپولیس که سالهاست با حضور بزرگانی همچون کریم باقری، افشین پیروانی و سید جلال حسینی رفاقت و دوستی حرف اول این تیم بوده است.

- سخن آخر اینکه با این شکست دنیا به آخر نرسیده است و زندگی ادامه دارد. اگر چه این حرف سالهاست تکرار می‌شود و گوش شنوایی وجود ندارد و آب در‌هاون کوبیدن است ولی ما وظیفه داریم به خودمان امیدواری بدهیم و دلخوش به اینکه شاید روزی این مشکلات اساسی و ریشه‌ای در ورزش و به ویژه فوتبال حل شود و با یک شکست زمین و زمان را علیه کادر فنی بسیج نکنیم! پرسپولیس و استقلال و سایر تیم‌های پرطرفدار با انرژی مثبت هواداران سرپا مانده‌اند و از این به بعد هم دوباره به فعالیت خود ادامه خواهند داد ضمن اینکه باید گفت انتظار قهرمانی از پرسپولیس با توجه به تمام این مشکلات نوعی خیانت به فوتبال است.