حسین مهرنگ در گفت‌وگو با خبرنگار فارس در تبریز اظهار داشت: اشعار شهریار چه در محور عمودی (وابستگی مفهومی ابیات به همدیگر) و چه در محور افقی (تلفیق و تالیف واژگان)، بی‌هیچ تردید، غزلی حافظانه و محصول دلباختگی معنوی بهجت تبریزی به حافظ شیرازی است.

وی افزود: نگرشی ژرف در ساختار ابیات و استخدام واژگان از سوی شهریار شاید بتواند درستی این مدعا را به اثبات رساند، واژگانی چون صلا، صبوح، ساز زهره، نگین جم، اسم اعظم و ... که همگی از پر بسامدترین واژگان سروده‌های رند شیراز هستند.

این استاد دانشگاه با بیان اینکه عرفان شهریار از نوع عرفان سنایی، عطار و مولانا نیست و اصولا نمی‌توان شهریار را در شمار شاعران عارف قرار داد، تاکید کرد: اما همین شهریار عاشق و نه عارف در برخی از سرودهها و ابیات خود، لحظه‌های ناب عرفانی ثبت کرده است که نشان از وابستگی او به عالم ملکوت دارد.

وی ادامه داد: نظام فکری شهریار چه از دید عمل و چه از بعد نظر او را از شاعران عارف متمایز می‌کند، شهریار عارف خانقاهی نیست و روح بلند او در محدودیت‌های زمانی و مکانی نمی‌گنجد، اما عطر دلاویز عرفان از لابه لای سروده‌های او پیوسته جان مشتاقان را سرمست می‌کند.

مهرنگ بیان داشت: یکی از شگفت‌انگیزترین بیان.های شهریار توجه او به "آه"ی است که از سر حسرت از دل برمی آید ، او "آه" حسرت را حبل‌المتینی می‌داند که موجب برافرازی درفش عزت و کرامت معنوی انسان می‌شود.

وی افزود: در چشم توحیدی شهریار در عالم جز نغمه ناب حق، نوای دیگری طنین‌انداز نیست، هرچند زیر و بم این نغمه متفاوت به گوش می‌رسد.

مهرنگ تاکید کرد: استاد هنرمند یک موسیقی‌دان تمام عیار است، او که خود دستی در ساز و آواز داشت و سال‌ها در حضور استاد ابوالحسن خان صبا، مشق سه تار کرده بود در جای جای اشعارش، آگاه یا ناخودآگاه، ذوق و دانش موسیقیایی خود را به رخ می‌کشد و با آوردن واژگان و ترکیباتی چون ساز مرغ سحر، سرود بدرقه شب، درای قافله صبح، ساز زهره، آهنگ ترکناز، شور و نوا، سوز و ساز، نغمه زخمه، زیر و بم، پرده هوا، ره، شور و شهناز، خواننده خود را در سالن واژگان می‌نشاند و خود چوب رهبری در دست ارکستر به شکوه واژه‌ها و ترکیبات را به نوا در می‌آورد.

انتهای پیام/60034/س