بیانیه الهام هاشمی واقعیت مهمی را به مسئولان ورزش یادآوری کرد؛ حال تیراندازی ایران خوب نیست. در حالی که تصور می‌شد بعد از کسب مدال تاریخی المپیک توسط جواد فروغی توجه به این رشته مدال‌آور بیشتر شود، اما به نظر می‌رسد شرایط تیراندازی بحرانی‌تر از قبل هم شده است.
جوابیه سرمربی
تیم ملی تفنگ در بازی‌های المپیک چهار نماینده داشت و با توجه به عملکرد این تیم در تورنمنت‌های بین‌المللی، انتظار می‌رفت در توکیو حداقل یک مدال کسب کنند، اما انتظارات برآورده نشد تا انتقاد‌ها از عملکرد الهام هاشمی، سرمربی این تیم و شاگردانش بالا بگیرد. نتایجی که نجمه خدمتی، فاطمه کرم‌زاده، آرمینا صادقیان و مهیار صداقت به ثبت رساندند از نظر سرمربی قابل قبول بود، اما به عقیده کارشناسان ضعیف است. به همین خاطر پس از اتمام المپیک انتقاد‌های مطرح شده علیه هاشمی و تیمش باعث دلخوری سرمربی تیم ملی شد. از طرفی قرارداد او با فدراسیون پس از المپیک تمام شده و عملاً تیم تفنگ و همچنین تیم تپانچه در حال حاضر سرمربی ندارند.
در روز‌هایی که تکلیف کادر فنی تیم‌های ملی معلوم نیست، الهام هاشمی تصمیم گرفت بیانیه‌ای صادر و به نوعی از عملکردش دفاع کند: «با کوله‌باری از تجربه و همه سختی‌هایی که تا کسب بالاترین درجات مربیگری جهان کشیده بودم، در یکی از بدترین شرایط اقتصادی کشور به ایران برگشتم تا اندوخته‌هایم را در اختیار قهرمانان کشورم قرار دهم، اما به دلیل فراهم نبودن بدیهیات برای تمرینات تیم تفنگ با توجه به نیاز‌های ویژه این رشته، بیشتر وقت و انرژی و تمرکز من به جای مربیگری صرف تلاش برای تأمین آن‌ها می‌گردید. با مدیرانی در ارتباط بودم که به‌رغم نیت خوب‌شان، درک عمیقی از ورزش تیراندازی، خصوصاً رشته تفنگ نداشتند، حتی در کمیته فنی فدراسیون، درصد بسیار ناچیزی از اعضا با تیراندازی آشنایی داشتند که در بعضی از جلسات، این درصد به صفر می‌رسید. از زمانی که من به عنوان سرمربی شروع به کار کردم، مدت کوتاهی دو و بعد از آن تنها یک دستیار داشتم و به عنوان سرمربی تیم ملی حق افزودن افراد جدید مورد نظر خودم به کادر فنی را نداشتم و گاهی در پاسخ به این خواسته تکراری به من پیشنهاد می‌شد یکی از کارمندان فدراسیون را انتخاب کنم. انتظار داشتم مدیران ورزش با توجه به اینکه از مشکلات تیم تفنگ مطلع و به ما وعده حمایت و نظارت بیشتر داده بودند، در حالی که حتی از تمرینات رشته‌های غیرالمپیکی هم بازدید می‌کردند سری هم به ما می‌زدند. معتقدم قسمت اعظم مشکلات کشور ناشی از عدم به کارگیری متخصصان در رشته تخصصی خودشان است. یک استاد تاریخ هر چقدر هم که انسان فرهیخته‌ای باشد، نمی‌تواند فیزیک تدریس کند.»
حق با کیست؟
خواندن دفاعیه سرمربی اگرچه تغییری در عملکرد تیم ملی ما در توکیو ایجاد نمی‌کند، ولی از این طریق واقعیت‌های غیرقابل کتمانی گفته شده که جای تأمل بسیار دارد. نه الهام هاشمی و نه هیچ سرمربی دیگری وظیفه ندارد وقتش را برای تأمین امکانات اولیه صرف کند، چراکه مسئولیت این کار با فدراسیون است. با این وجود سرمربی تفنگ برای آنکه شاگردانش آسیب کمتری ببینند تلاش کرده و تلاش او ستودنی است. نکته بعدی مورد اشاره عدم حضور متخصصان رشته تیراندازی در فدراسیون است، نکته‌ای که مشکل سایر رشته‌ها و بهتر است که بگوییم چالش بزرگ کل ورزش ایران است. قطعاً خبره‌ها و کارشناسان تیراندازی باید در جلسات کمیته فنی حاضر باشند، نه صرفاً آن‌هایی که از گوشه و کنار صاحب میز و صندلی شده‌اند. نداشتن دستیار خلأ بزرگی در تیم ملی تیراندازی بود، خلأیی که الهام هاشمی برای پر کردن آن درخواست داد، ولی نتیجه‌ای نداشت. حمایت مدیران ارشد ورزش از تیراندازی و بازدید از اردو‌ها نیز خواسته‌ای بحق بود که آن هم محقق نشد. با در نظر گرفتن این مسائل باید حق را به سرمربی داد که شاگردانش از داشتن فشنگ و سلاح استاندارد و به‌روز محروم بودند.
فدراسیون تیراندازی در بلاتکلیفی بسر می‌برد. دادگر با پست سرپرستی در حال اداره این رشته است و باید هرچه زودتر تکلیف انتخابات فدراسیون تیراندازی و سایر فدراسیون‌های بلاتکلیف مشخص شود. مبهم ماندن وضعیت مدیریتی شرایط را سخت‌تر از گذشته خواهد کرد، به ویژه که تیراندازی ایران مسابقات بین‌المللی و بازی‌های آسیایی ۲۰۲۲ را نیز در پیش دارد. تا مشکل کمبود فشنگ، سلاح‌های کهنه و امکانات حل نشود نمی‌توان انتظار پیشرفت و افزایش مدال از تیراندازی داشت. ضمن اینکه این کمبود‌ها بهانه‌های خوبی هستند برای مربیان یا مدیران تا هر نوع ناکامی را با آن‌ها توجیه کنند.