خبرگزاری میزان- ماه‌های درازدامنی از پهن شدن سایه منحوس کرونا بر سر جامعه و جهان گذشته بود و الگوی زیستن سخت در ذیل این بیماری آخرالزمانی به تدریج در حال تبدیل شدن به بخشی از روزمرگی مردمان بود و خسران دیدگی متولیان تالار‌های پذیرایی کارد را به استخوان رسانده بود که تدبیر فرماندهان ستاد ملی مقابله با کرونا بر بازگشایی محدود و موقت این تالار‌ها دایر شد. امید به جبران حداقلی بخشی از ضرر و زیان‌ها در کنار نگرانی از دامنه دار شدن ویروس کووید ۱۹ در محیط بسته تالار‌ها وضعی تناقض آمیز را به وجود آورده بود. خاصه اینکه کار چندانی هم از دست تمهیدات بهداشتی و پروتکل‌های وضع شده بر نمی‌آمد. در همین حیص و بیص که ناکامی در تولید یا واردات واکسن و عدم مراعات محدودیت‌ها از سوی پاره‌ای از بخش‌های جامعه این بیماری همه گیر را باز سر لج انداخته و آمار مبتلایان و قربانیان با شتاب سیر صعودی به خود گرفته روشن است که وضع تالار‌های پذیرایی چه شکل و صورتی به خود گرفته است.
خسرو ابراهیمی نیا رئیس اتحادیه تالار‌های پذیرایی برای پیگیری وضع ادبار گرفته صنف متبوعش این روز‌ها از همه دسترس پذیرتر است. اما وقتی از او درباره ماحصل بازگشایی موقت تالار‌ها و تاثیرش بر جبران ضرر و زیان‌ها سوال می‌کنیم در پاسخ به میزان با طعنه‌ای ناشی از یاس به ریشخندمان می‌گیرد: طرح چنین مسائلی بیشتر به لطیفه گویی شبیه است. چون تالار‌های پذیرایی بیش از یک سال است که تعطیل هستند و این تعطیلی باعث ورشکستگی مطلق این صنف شده است. متاسفانه در این مدت هیچ مسوولی هم توجهی به وضع صنف ما نداشته است. نه تنها توجهی نشده بلکه اداره دارایی هم جریمه‌ها و مالیات‌ها و هم دیرکرد‌ها را در شرایطی که واحد‌های صنفی ما ورشکست شده اند اخذ می‌کند. سازمان تامین اجتماعی هم مالیات مربوط به حقوق و جرایم را اخذ می‌کند. در کنار این‌ها شهرداری هم برای مکان تالار‌ها که در یک سال گذشته تعطیل بوده عوارض شغلی و جرایم مربوط به آن و نیز عوارض پسماند صادر می‌کند. من برای همه این مسوولان نهایت تاسف را دارم که با این شمشیر دو لبه جنازه صنف ورشکسته تالار‌ها را قیمه قیمه می‌کنند.
این آرزو که کرونا ریشه کن شود به حسرتی دور و دراز شبیه‌تر است تا خواسته‌ای دسترس پذیر. اما اگر روزی به همت و اراده مسوولان واکسنی فراهم آید و آتش دودزای این بیماری پرنکبت خاموش شود تالار‌ها تا سرپا شدن کامل چقدر راه در پیش خواهند داشت. رئیس اتحادیه تالار‌های پذیرایی، اما در پاسخ وضع خاص صنفش را یادآوری می‌کند: تالار پذیرایی مثل یک مغازه معمولی نیست که مشتری‌ها پشت در به صف ایستاده باشند تا هر وقت کرکره‌ها بالا رفت برای خرید هجوم بیاورند. شرایط تالار‌های پذیرایی متفاوت است. وقتی این صنف برای بیش از یک سال تعطیل مانده باشد در صورت فراهم شدن امکان بازگشایی عملیات مفصلی لازم خواهد بود. درواقع همه چیز از جمله آشپزخانه و تجهیزات مورد نیاز تالار باید از نو بازسازی شود. یا کارکنان و نیرو‌های تخصصی که باید از نو به کار گرفته شوند. این درحالی است که صاحبان تالار‌ها به خاطر تعطیلی طولانی این صنف درحال حاضر امکان مالی لازم برای بازگشایی را ندارند. چون طی این مدت هیچ درآمدی نداشته اند و در تامین معیشت روزانه خودشان هم مانده اند و عوارض و جرایم گوناگون را هم باید بپردازند؛ بنابراین نمی‌توان انتظار داشت که این‌ها بتوانند با یک بازگشایی محدود به شرایط عادی برگردند.
خسرو ابراهیمی نیا رئیس اتحادیه تالار‌های پذیرایی برای پیگیری وضع ادبار گرفته صنف متبوعش این روز‌ها از همه دسترس پذیرتر است. اما وقتی از او درباره ماحصل بازگشایی موقت تالار‌ها و تاثیرش بر جبران ضرر و زیان‌ها سوال می‌کنیم در پاسخ به میزان با طعنه‌ای ناشی از یاس به ریشخندمان می‌گیرد: طرح چنین مسائلی بیشتر به لطیفه گویی شبیه است. چون تالار‌های پذیرایی بیش از یک سال است که تعطیل هستند و این تعطیلی باعث ورشکستگی مطلق این صنف شده است. متاسفانه در این مدت هیچ مسوولی هم توجهی به وضع صنف ما نداشته است. نه تنها توجهی نشده بلکه اداره دارایی هم جریمه‌ها و مالیات‌ها و هم دیرکرد‌ها را در شرایطی که واحد‌های صنفی ما ورشکست شده اند اخذ می‌کند. سازمان تامین اجتماعی هم مالیات مربوط به حقوق و جرایم را اخذ می‌کند. در کنار این‌ها شهرداری هم برای مکان تالار‌ها که در یک سال گذشته تعطیل بوده عوارض شغلی و جرایم مربوط به آن و نیز عوارض پسماند صادر می‌کند. من برای همه این مسوولان نهایت تاسف را دارم که با این شمشیر دو لبه جنازه صنف ورشکسته تالار‌ها را قیمه قیمه می‌کنند.
این آرزو که کرونا ریشه کن شود به حسرتی دور و دراز شبیه‌تر است تا خواسته‌ای دسترس پذیر. اما اگر روزی به همت و اراده مسوولان واکسنی فراهم آید و آتش دودزای این بیماری پرنکبت خاموش شود تالار‌ها تا سرپا شدن کامل چقدر راه در پیش خواهند داشت. رئیس اتحادیه تالار‌های پذیرایی، اما در پاسخ وضع خاص صنفش را یادآوری می‌کند: تالار پذیرایی مثل یک مغازه معمولی نیست که مشتری‌ها پشت در به صف ایستاده باشند تا هر وقت کرکره‌ها بالا رفت برای خرید هجوم بیاورند. شرایط تالار‌های پذیرایی متفاوت است. وقتی این صنف برای بیش از یک سال تعطیل مانده باشد در صورت فراهم شدن امکان بازگشایی عملیات مفصلی لازم خواهد بود. درواقع همه چیز از جمله آشپزخانه و تجهیزات مورد نیاز تالار باید از نو بازسازی شود. یا کارکنان و نیرو‌های تخصصی که باید از نو به کار گرفته شوند. این درحالی است که صاحبان تالار‌ها به خاطر تعطیلی طولانی این صنف درحال حاضر امکان مالی لازم برای بازگشایی را ندارند. چون طی این مدت هیچ درآمدی نداشته اند و در تامین معیشت روزانه خودشان هم مانده اند و عوارض و جرایم گوناگون را هم باید بپردازند؛ بنابراین نمی‌توان انتظار داشت که این‌ها بتوانند با یک بازگشایی محدود به شرایط عادی برگردند.
بیشتر بخوانید:
مدیریت شهری هیچ مسوولیتی در قبال مشاغل تعطیل شده ندارد
ستاد مقابله با کرونا به روایت ابراهیمی نیا تالار‌ها را برای انجام فعالیتی محدود و مختصر مجاز به بازگشایی کرده بود. درحالی که با آن حجم از خسارات وارده به این صنف چنین شیوه‌ای از بازگشایی مجالی برای نفس برآوردنی چند ثانیه‌ای بیشتر نبود: نکته دیگری هم که وجود دارد در آن مقطعی که اعلام شد تالار‌ها بازگشایی بشوند برای یک مقطع زمانی کوتاه بود و محدودیت‌های زیادی هم وجود داشت. این طور نبود که تالار‌ها بتوانند مراسم برگزار کنند. چون گفته شد تالار‌ها برای پذیرش جمعیتی حداکثر پانزده یا بیست نفری فعال شوند. واضح است که برای چنین جمعیتی تالار‌هایی که ظرفیت گنجایش چهارصد یا پانصد نفره دارند و فقط کارکنان خودشان بیش از سی یا چهل نفر هستند امکان خدمت رسانی ندارند؛ بنابراین بازگشایی محدود تالار‌ها هیچ کمکی به بهبود شرایط تالار‌ها نکرده و بیشتر شبیه این بوده که ما برای لحظاتی بتوانیم سرمان را از آب بیرون بیاوریم تا ذره‌ای اکسیژن دریافت کنیم.
ابراهیمی نیا البته از نظر دور نمی‌کند که آن بازگشایی محدود و مختصر هم امید‌هایی را برانگیخته بود و عده‌ای از هم قطارانش به هوس سرپا کردن کسب و کارشان دست به کار نوشتن قرارداد و تدارک ملک و مال شدند. اما این شعله کم جان هم با برخاستن خیزابه‌ای دوباره از سیلاب کرونا فرو نشست: در همان مقطع زمانی کوتاه که بازگشایی‌ها اتفاق افتاد عده‌ای آمدند و قرارداد بستند و واحد‌های صنفی ما هم برنامه ریزی کردند که بیعانه‌ای بگیرند و دوباره تالار‌ها را تجهیز کنند و با صاحبان تالار‌ها برای تمدید اجاره‌ها به توافق برسند. اما باز به سرعت شرایط به روال قبلی برگشت. امروز عملا تالار‌های پذیرایی از ورشکستگی هم عبور کرده و به وضع نابودی رسیده اند.
انتهای پیام/
ستاد مقابله با کرونا به روایت ابراهیمی نیا تالار‌ها را برای انجام فعالیتی محدود و مختصر مجاز به بازگشایی کرده بود. درحالی که با آن حجم از خسارات وارده به این صنف چنین شیوه‌ای از بازگشایی مجالی برای نفس برآوردنی چند ثانیه‌ای بیشتر نبود: نکته دیگری هم که وجود دارد در آن مقطعی که اعلام شد تالار‌ها بازگشایی بشوند برای یک مقطع زمانی کوتاه بود و محدودیت‌های زیادی هم وجود داشت. این طور نبود که تالار‌ها بتوانند مراسم برگزار کنند. چون گفته شد تالار‌ها برای پذیرش جمعیتی حداکثر پانزده یا بیست نفری فعال شوند. واضح است که برای چنین جمعیتی تالار‌هایی که ظرفیت گنجایش چهارصد یا پانصد نفره دارند و فقط کارکنان خودشان بیش از سی یا چهل نفر هستند امکان خدمت رسانی ندارند؛ بنابراین بازگشایی محدود تالار‌ها هیچ کمکی به بهبود شرایط تالار‌ها نکرده و بیشتر شبیه این بوده که ما برای لحظاتی بتوانیم سرمان را از آب بیرون بیاوریم تا ذره‌ای اکسیژن دریافت کنیم.
ابراهیمی نیا البته از نظر دور نمی‌کند که آن بازگشایی محدود و مختصر هم امید‌هایی را برانگیخته بود و عده‌ای از هم قطارانش به هوس سرپا کردن کسب و کارشان دست به کار نوشتن قرارداد و تدارک ملک و مال شدند. اما این شعله کم جان هم با برخاستن خیزابه‌ای دوباره از سیلاب کرونا فرو نشست: در همان مقطع زمانی کوتاه که بازگشایی‌ها اتفاق افتاد عده‌ای آمدند و قرارداد بستند و واحد‌های صنفی ما هم برنامه ریزی کردند که بیعانه‌ای بگیرند و دوباره تالار‌ها را تجهیز کنند و با صاحبان تالار‌ها برای تمدید اجاره‌ها به توافق برسند. اما باز به سرعت شرایط به روال قبلی برگشت. امروز عملا تالار‌های پذیرایی از ورشکستگی هم عبور کرده و به وضع نابودی رسیده اند.
انتهای پیام/
نظر شما