مردم شهر هنوز صحبت های وزیر کشور در جلوی درب اصلی دانشگاه- که خون قربانیان به روی آن قابل مشاهده بود- باور نمی کنند. وزیر در فردای حمله گفته بود ما بر الشباب پیروز خواهیم شد و آنها را شکست خواهیم داد؛ اما خیلی از مردم کنیا حرف او را باور نمی کنند.

ارتش کنیا از سال 2011 در سومالی مشغول نبرد با الشباب است و رهبر این گروه جهادی هم گفته علت حمله گاریسا انتقام حضور ارتش در سومالی است. به گفته بسیاری از کارشناسان، وقتی دولت کنیا نمی تواند از مردم و کشور خود در برابر حملات محافظت کند چه لزومی به حضور در سومالی است؟

مشکل بعدی گم کردن راه مبارزه باتروریسم در کنیا است. در حالی که ارتش نمی تواند با الشباب بجنگد، مقامات دولت شروع به اخراج، شکنجه و تجاوز به اتباع سومالی کردند که سالها است در کنیا به آرامی زندگی کرده اند. این عملیات پاکسازی قومی حتی صدای آمریکا، انگلیس و فرانسه را نیز درآورد و آنها این عملیات اخراج را مغایر با اصول حقوق بشری دانستند. هم اکنون از 500 هزار آواره سومالیایی تنها 150 هزار نفر در کنیا مانده اند که آنها نیز در بدترین شرایط در دو کمپ آوارگان روزگار سختی را سپری می کنند.

ایده بعدی دولت نایروبی کشیدن دیوار424 مایلی در مرز با سومالی بود. همه می دانند که بیشترین مرز مشترک این دو کشور از اقیانوس است؛ حالا یک تروریست اگر نتواند از دیوار عبور کند، واقعاً نمی تواند با قایق حمله کند؟

مشکل دیگر درکنیا، نوع رفتار حکومت با اقلیت مسلمان است. به عقیده نایروبی هر تروریستی، حتماً مسلمان است. این یک ایده اشتباه است که غلط بودن آن در طی سالهای گذشته اثبات شده چرا که مسلمانان به شدت تحت فشار قرار گرفته اند و این موضوع نتیجه معکوس داشته چون برخی از جوانان به دلیل فقر و فشار حکومت به گروه های افراطی پیوسته اند.

به جز این موارد، دولت کنیا با مشکلات دیگری چون کمبود امکانات، سلاح، نیروی نظامی و بودجه نیز روبرو است. به نظر می رسد دولت کنیا باید بهانه جویی ها و اتهام زنی ها را متوقف کند و با کمک همه مردم کنیا دست به مبارزه ای بنیادین با تروریست ها بزند.

منبع : شفقنا