به گزارش خبرنگار اقتصادی خبرگزاری فارس،گاز طبیعی به عنوان سوخت علاوه بر مصرف خانگی، در صنایع مختلف نیز مورد استفاده قرار می‌گیرد. به عنوان مثال در کشور ترکیه حدود 40 درصد از برق مورد نیاز، از طریق سوخت گاز طبیعی تامین می‌‌شود.

به کارگیری گاز طبیعی در یک کشور به علت ارزانی، پاک بودن و سهولت کاربرد همانند استفاده از برق رفاه ایجاد می‌کند. در نتیجه  مصرف کنندگان به مزایای استفاده از این سوخت عادت کرده و به آن وابسته می‌شوند. تا جایی که پس از مدتی تقریبا امکان کنار گذاشتن و یا جایگزین نمودن آن وجود نخواهد داشت.

چرا که مردمی که به سوزاندن گاز طبیعی پاک و راحت برای گرم کردن‌خانه‌های خود عادت‌کرده اند، دیگر نمی‌توانند به مصرف سوخت‌های با آلودگی و دشواری همچون نفت یا هیزم بازگردند.

البته تحریم ناپذیری گاز تنها معطوف به وابستگی کشورها به آن نیست. ویژگی ذاتی گاز طبیعی به صورتی است که قابل ذخیره سازی و نگه داری نیست و به محض تولید باید منتقل و مصرف شود. بنابراین تمامی مراحل تولید و انتقال در قرارداد های فروش و صادرات گاز در نظر گرفته می‌شود.

از آنجایی که این مراحل هزینه های بالایی را در بر می‌گیرد، کشورها به جهت تضمین خرید یا فروش خود، به صورت مشترک سرمایه‌گذاری کرده و مدت زمان انتقال گاز را نیز طولانی برمی‌گزینند. سرمایه‌گذاری مشترک در مدت زمان بالا، قراردادهای انتقال گاز طبیعی را از استحکام و پایداری بسیاری برخوردار می‌سازد.

در واقع دولت مردان به دلیل دانستن این موضوع که مردم به رفاه ناشی از گاز طبیعی عادت می‌کنند، تلاش می‌کنند تا گاز مورد نیاز مردم را به صورت مطمئن برای بلندمدت تامین کنند. از طرفی به دلیل ویژگی های ذاتی گاز طبیعی و ساختار بازار گاز تنها راه ممکن برای این‌موضوع انعقاد قراردادهای بلند مدت و با مشارکت در پروژه است. این موضوع موجب دشوار شدن تحریم صادارت گاز طبیعی و عملا پایداری درآمد حاصل از آن‌می شود.

ایالات متحده سری جدیدی از تحریم ها را که عمدتا بر محور نفت ایران است، در 4 نوامبر به اجرا می‌گذارد. ساختار فروش و انتقال نفت به علت جا به جایی آن توسط نفتکش ها، از طریق تحریم هایی مانند تحریم های دریایی و بیمه‌ای کاملا آسیب پذیر است و این در شرایطی اتفاق می‌افتد که در مقابل نفت، عمده صادرات گاز از طریق خط لوله بوده و بنابر آنچه شرح داده شد با سرمایه گذاری کشور خریدار همراه است. در نتیجه از این حیث نیز صادرات گاز برخلاف نفت ثبات خوبی در برابر تحریم های تحمیلی و سایر مسائل دارد.

علاوه بر آنچه از تحریم ناپذیری و فرصت های صادرات گاز ذکر شد، انتقال گاز و تشکیل صنایع مبتنی بر آن نظیر فولاد، سیمان و ... در کشور واردکننده بیش از پیش باعث گره خوردن حیات اقتصادی، اجتماعی و امنیتی آنها به کشور صادرکننده می‌شود.

کشور ایران اگر چه دومین کشور دارندة ذخایر گازی دنیاست و پتانسیل بالایی برای تامین گاز طبیعی جهان و کسب درآمد از این طریق دارد اما در حال حاضر تنها کمتر از 2 درصد از بازار صادرات گاز را در اختیار گرفته است. ایران با در پیش گرفتن صادرات گاز طبیعی مازاد در ازای کاهش فروش نفت علاوه بر ذخیره سازی نفت بیشتر برای آینده، فرصت دارد تا سهم بیشتری از میدان های عظیم گازی مشترک با سایر کشورها نیز داشته باشد و در عین حال از این فرصت برای مقابله با تحریم نیز بهره ببرد.

انتهای پیام/