چندی است که پخش سریال‌های مختلف در شبکه نمایش خانگی باب شده است. این سریال‌ها عمدتاً کار‌هایی هستند که با قالب‌های متفاوتی عرضه می‌شوند، به‌نحوی‌که این شکل از کار‌ها به‌احتمال‌زیاد در تلویزیون اجازه نمایش پیدا نمی‌کنند، زیرا تلویزیون سالهاست که برای خود پیله‌ای تنیده و حاضر نیست از آن بیرون بیاید، نتیجه این لجبازی نیز چیزی جز دور شدن تماشاگران از رسانه ملی نشده است. این اتفاق نیز هم‌اکنون رخ نداده، بلکه از هنگامی‌که شبکه‌های فارسی‌زبان ماهواره رواج پیدا کردند، تلویزیون آمار مخاطبانش را در حال کاهش می‌بیند.

برای رهایی از این معضل نیز بار‌ها راهکار‌های متفاوت پیشنهادشده، اما زمانی که مسئولان این رسانه توجهی به هجمه‌های که به آن‌ها شده ندارند، چگونه می‌خواهند در این نبرد به پیروزی دست یابند، البته برنامه‌هایی، چون «خندوانه» یا «دورهمی» تلاش دارند که کمی بر جذابیت سیما بیفزایند، اما چند برنامه هیچ‌گاه سبب نخواهد شد رسانه ملی در جذب تماشاگر موفق باشد.

اما جدا از برنامه‌های ماهواره‌ای، سریال‌های شبکه خانگی عاملی دیگری است که توانسته بسیاری از مردم را به سمت خود جذب کند. این اتفاق را می‌توان در سریالی، چون «شهرزاد» به‌خوبی مشاهده کرد. این کار توانست موجی بسیاری عظیمی به پا کند و بسیاری از مردم و منتقدان را مجذوب کرده و سبب شود تا ساخت آن به فصل سوم نیز بینجامد. در چنین شرایطی سیما هنوز با کارهایی، چون «لیسانسه‌ها» و برخی ملودرام‌های آبکی می‌خواهد راه گذشته را بیازماید، غافل از این‌که تماشاگران امروز سلیقه‌شان با مخاطبان دهه ۶۰ و ۷۰ متفاوت است. جوانان امروز سریال‌هایی، چون «خانه پوشالی»، «بازی تاج‌وتخت» و... را تماشا می‌کند، برای همین توقع دارند کار‌های ایرانی اگر به لحاظ پروداکشن نمی‌تواند با آن آثار برابری کند، حداقل در بحث معنا و ساختار پیشرفتی جدید داشته باشد.

 

با توجه به توضیحات فوق سریالی با نام «عالیجناب» در شبکه نمایش خانگی در حال پخش است و دومین قسمت آن نیز به بازار عرضه شده، این کار را سام قریبیان نویسندگی و کارگردانی کرده و توانسته در قدم‌های ابتدایی تأثیر بسیاری خوبی در بین تماشاگران این‌گونه آثار بگذارد. این فیلم باوجود این‌که می‌خواهد به‌نوعی تقلیدی از سریال‌های پلیسی – جاسوسی آمریکا داشته باشد، اما این مسئله باعث نشده که فاکتور ایرانی را از کار حذف کند پس در جذب، تماشاگر هم موفق است.

سام قریبیان با فیلمی نظیر «۳۶۰ درجه» نشان داد که فرم را مقدم بر هر چیزی دانسته و در ابتدا، آنچه برایش اصل است قالب کلی کار است. در این میان قلم بسیار خوب و قوی وی هم به کمک‌ او آمده تا کاری که انجام می‌شود با ظرفیت خوبی به بیننده عرضه شود. در این کار انتخاب بازیگران بسیار پسندیده است و جنس بازی‌ها هم کاملاً با نقش همراه است. در برابر مسائل فنی هم بهتر است چیزی زیادی نگویم، چون در تمامی بخش‌ها کاری الگو ساخته و ارائه شده است.

اما جدا از قالب و ساختاری که برای سریال «عالیجناب» می‌توان متصور شد، نکته‌ای دیگر نیز وجود دارد، آن‌هم بحث امنیتی و انقلابی سریال است که معتقدم بدون کوچک‌ترین شعاری، صلابت نیرو‌های امنیتی ما را تصویر می‌کند. در فیلم‌ها و سریال‌هایی که در تلویزیون با محوریت کار‌های جاسوسی ساخته می‌شود، عموم کار‌ها نمی‌تواند با تماشاگر ارتباط برقرار کند، چون در آن یا ساده‌انگاری وجود دارد یا نوعی سفارش سازی مشاهده می‌شود، اما در «عالیجناب» چنین نقصانی وجود ندارد و داستان به‌خوبی قوام داشته و تمام شخصیت‌ها مد نظر قرار گرفته‌اند.

 

درباره «عالیجناب» بیش از این نمی‌خواهیم حرف بزنیم، چون باید زمان داد تا این مینی سریال به پایان رسد تا بتوان دقیق‌تر به آن اشاره کرد، اما تنها می‌توان به این امر توجه داشت کار‌هایی اینچنینی می‌تواند هم سلیقه تماشاگر را ارتقا دهد، هم اینکه به مخاطبان حرفه‌ای نشان دهد، اگر به فیلمسازان جوان ما اجازه داده شود، آن‌ها نیز بلد هستند کاری خوب تولید کنند. نکته پایانی اینکه در سینما و تلویزیون کار‌های بسیاری داشته‌ایم که خواسته‌اند به‌نوعی تصویرگر صلابت نیرو‌های انقلابی کشورمان باشند، اما اکثراً در رسیدن به هدفشان موفق نبوده‌اند، اما در «عالیجناب» سام قریبیان تا به اینجا موفق بوده است.

 

به قلم، داود کنشلو