به گزارش سرویس بین الملل
خبرگزاری صداوسیما، به نوشته روزنامه راي اليوم خواسته نخست وزیر رژیم صهیونیستی از رئیس جمهور روسیه براي خروج نیرو‌های ایران از سوریه باز هم بی جواب خواهد ماند.
عطوان سردبير اين روزنامه نوشت بنیامین نتانیاهو ظهر دیروز برای سومین بار در سال جاری به مسکو سفر کرد تا ملتمسانه از ولادیمیر پوتین رئیس جمهور روسیه بخواهد برای بیرون راندن نیرو‌های ایران از سوریه، که حضور آنان را خطری برای موجودیت اسرائیل می‌داند، تلاش کند، اما او هرگز به این خواسته خود نخواهد رسید و تنها دستاورد او از این سفر حضور در مسابقه فوتبال بین تیم انگلیس و کرواسی در دور نیمه نهایی جام جهانی روسیه بود.
پوتین خدمتگزار نتانیاهو نیست که دستورات او را اجرا کند؛ بی تردید حتی اگر او توان چنین کاری را داشته باشد باز هم خروج نیرو‌های ایران و همپیمانان آن از سوریه به نفع پوتین نیست چرا که این اقدام تاوان سنگینی خواهد داشت که مهمترین نتایج آن نابودی همه دستاورد‌های وی در سوریه و سرتاسر منطقه خاورمیانه [غرب آسیا] و مشارکت در جنگ سختی شبیه به جنگ شوروی در افغانستان خواهد بود. آن هم در ازای چه چیزی؟ در ازای جلب رضایت نخست وزیر اسرائیل، هم پیمان راهبردی آمریکا در منطقه و عامل اصلی همه رنجها، ناکامی‌ها و جنگ‌های منطقه انه تنها چیزی است که در این میان عاید پوتین می‌شود.
سرگئی لاوروف وزیر امور خارجه روسیه در کمال وارستگی این خواسته اسرائیل سلطه طلب و زورگو را خلاف واقعیت توصیف کرد و همین یعنی این مسئله از موضوعات مورد مذاکره نیست و حتی اگر هم مورد بررسی قرار گیرد پاسخ روسیه روشن و صریح خواهد بود.
نیرو‌های ایران به درخواست دولت قانونی سوریه در این کشور حضور دارند؛ دولتی که یکی از اعضای سازمان ملل است و در کنار نیرو‌ها و هواپیما‌های روسی و یگان‌های حزب الله نقش موثری در ناکام کردن توطئه‌هایی داشت که هدف از آن سرنگونی این دولت بود، پس آیا منطقی است اکنون که ایران ماموریت خود را با موفقیت به پایان رسانده و توطئه‌ها [ی براندازی نظام سوریه]و گروه‌های مسلحی را که در آن دست داشتند، خنثی کرده و در سایه آن، بیش از ۹۰ درصد از خاک این کشور به دست ارتش سوریه آزاد شده است، تهران نیرو‌های خود را از این کشور خارج کند؟ یا در غیر این صورت برای انتقام جویی از روسیه، تحریم‌ها در انتظار این کشور خواهد بود؟
سئوال مهمی که بسیاری، از جمله شخص نتانیاهو، از پاسخ دادن به آن طفره می‌روند این است که در صورت دست رد پوتین به درخواست‌های اسرائیل و مخالفت با خروج نیرو‌های ایران از سوریه، که به احتمال زیاد اینچنین خواهد بود، گزینه‌های بعدی اسرائیل چیست؟ آیا اسرائیل به سمت جنگی فراگیر حرکت خواهد کرد و نیرو‌های ارتش خود را به سوریه اعزام خواهد کرد؟
اسرائیل که یکبار در سال ۲۰۰۰ و بار دیگر در سال ۲۰۰۶ شکست سختی از حزب الله را تجریه کرد و سه بار هم در غزه نتوانست حماس را به زانو در آورد، آیا در رویارویی با ارتش سوریه شانس بیشتری خواهد داشت؟ آنهم ارتشی که از طرف هم پیمانان قدرتمند ایرانی خود حمایت می‌شود و در هفت سال گذشته هر روز در ده‌ها جبهه جنگیده است؟
تنها گزینه پیش روی نتانیاهو، ژنرال‌ها و نیروی هوایی اسرائیل، تداوم حملات بی هدف هوایی به پایگاه نظامی تیفور در استان حمص است که در کمتر از سه ماه سه بار آن را هدف گرفته است و به رغم این حملات نیرو‌های ایران همچنان با قدرت بیشتر در آن مستقر هستند. فکر نمی‌کنم امروزه مقابله موثرتر با این بمباران‌ها بعید باشد.
حملات هوایی اسرائیل به سوریه هرگز سبب نخواهد شد که حضور ایران، نیرو‌ها و همپیمانان آن در سوریه پایان یابد، همانطور که پیش از این هم نتوانسته بود مانع از ارسال موشک‌های حزب الله به خاک سوریه شود. علت هم این است که به گواه کارشناسان نظامی اسرائیل در سال‌های اخیر قدرت حزب الله پنج برابر شده است و در انبار مهمات خود بیش از ۱۵۰ هزار موشک در اندازه‌های مختلف دارد.
در حالی که نتانیاهو طبق روال هفت سال گذشته به تهدیدات خود ادامه می‌دهد ارتش سوریه در سکوت و بدون هیاهو در حال پیشروی است و پیروزی‌های خود را یکی پس از دیگری محقق می‌کند و با کمک همپیمانان روسی و ایرانی خود استان‌های سوریه را یک به یک آزاد می‌کند و این همان واقعیتی است که برخی نمی‌خواهند در این جنگ دیده شود.
حضور ایران در سوریه از موضوعات مورد بحث در نشست دوشنبه آینده پوتین و ترامپ در هلسینکی نخواهد بود و اگر هم باشد بسیار گذرا و محدود به آن اشاره خواهد شد. در این نشست مرحله پس از جنگ سوریه بررسی خواهد شد و این شکست بزرگی برای اسرائیل است که قطعا ترس و وحشت بیشتری به جان نتانیاهو و ژنرال‌های او خواهد انداخت.
عطوان سردبير اين روزنامه نوشت بنیامین نتانیاهو ظهر دیروز برای سومین بار در سال جاری به مسکو سفر کرد تا ملتمسانه از ولادیمیر پوتین رئیس جمهور روسیه بخواهد برای بیرون راندن نیرو‌های ایران از سوریه، که حضور آنان را خطری برای موجودیت اسرائیل می‌داند، تلاش کند، اما او هرگز به این خواسته خود نخواهد رسید و تنها دستاورد او از این سفر حضور در مسابقه فوتبال بین تیم انگلیس و کرواسی در دور نیمه نهایی جام جهانی روسیه بود.
پوتین خدمتگزار نتانیاهو نیست که دستورات او را اجرا کند؛ بی تردید حتی اگر او توان چنین کاری را داشته باشد باز هم خروج نیرو‌های ایران و همپیمانان آن از سوریه به نفع پوتین نیست چرا که این اقدام تاوان سنگینی خواهد داشت که مهمترین نتایج آن نابودی همه دستاورد‌های وی در سوریه و سرتاسر منطقه خاورمیانه [غرب آسیا] و مشارکت در جنگ سختی شبیه به جنگ شوروی در افغانستان خواهد بود. آن هم در ازای چه چیزی؟ در ازای جلب رضایت نخست وزیر اسرائیل، هم پیمان راهبردی آمریکا در منطقه و عامل اصلی همه رنجها، ناکامی‌ها و جنگ‌های منطقه انه تنها چیزی است که در این میان عاید پوتین می‌شود.
سرگئی لاوروف وزیر امور خارجه روسیه در کمال وارستگی این خواسته اسرائیل سلطه طلب و زورگو را خلاف واقعیت توصیف کرد و همین یعنی این مسئله از موضوعات مورد مذاکره نیست و حتی اگر هم مورد بررسی قرار گیرد پاسخ روسیه روشن و صریح خواهد بود.
نیرو‌های ایران به درخواست دولت قانونی سوریه در این کشور حضور دارند؛ دولتی که یکی از اعضای سازمان ملل است و در کنار نیرو‌ها و هواپیما‌های روسی و یگان‌های حزب الله نقش موثری در ناکام کردن توطئه‌هایی داشت که هدف از آن سرنگونی این دولت بود، پس آیا منطقی است اکنون که ایران ماموریت خود را با موفقیت به پایان رسانده و توطئه‌ها [ی براندازی نظام سوریه]و گروه‌های مسلحی را که در آن دست داشتند، خنثی کرده و در سایه آن، بیش از ۹۰ درصد از خاک این کشور به دست ارتش سوریه آزاد شده است، تهران نیرو‌های خود را از این کشور خارج کند؟ یا در غیر این صورت برای انتقام جویی از روسیه، تحریم‌ها در انتظار این کشور خواهد بود؟
سئوال مهمی که بسیاری، از جمله شخص نتانیاهو، از پاسخ دادن به آن طفره می‌روند این است که در صورت دست رد پوتین به درخواست‌های اسرائیل و مخالفت با خروج نیرو‌های ایران از سوریه، که به احتمال زیاد اینچنین خواهد بود، گزینه‌های بعدی اسرائیل چیست؟ آیا اسرائیل به سمت جنگی فراگیر حرکت خواهد کرد و نیرو‌های ارتش خود را به سوریه اعزام خواهد کرد؟
اسرائیل که یکبار در سال ۲۰۰۰ و بار دیگر در سال ۲۰۰۶ شکست سختی از حزب الله را تجریه کرد و سه بار هم در غزه نتوانست حماس را به زانو در آورد، آیا در رویارویی با ارتش سوریه شانس بیشتری خواهد داشت؟ آنهم ارتشی که از طرف هم پیمانان قدرتمند ایرانی خود حمایت می‌شود و در هفت سال گذشته هر روز در ده‌ها جبهه جنگیده است؟
تنها گزینه پیش روی نتانیاهو، ژنرال‌ها و نیروی هوایی اسرائیل، تداوم حملات بی هدف هوایی به پایگاه نظامی تیفور در استان حمص است که در کمتر از سه ماه سه بار آن را هدف گرفته است و به رغم این حملات نیرو‌های ایران همچنان با قدرت بیشتر در آن مستقر هستند. فکر نمی‌کنم امروزه مقابله موثرتر با این بمباران‌ها بعید باشد.
حملات هوایی اسرائیل به سوریه هرگز سبب نخواهد شد که حضور ایران، نیرو‌ها و همپیمانان آن در سوریه پایان یابد، همانطور که پیش از این هم نتوانسته بود مانع از ارسال موشک‌های حزب الله به خاک سوریه شود. علت هم این است که به گواه کارشناسان نظامی اسرائیل در سال‌های اخیر قدرت حزب الله پنج برابر شده است و در انبار مهمات خود بیش از ۱۵۰ هزار موشک در اندازه‌های مختلف دارد.
در حالی که نتانیاهو طبق روال هفت سال گذشته به تهدیدات خود ادامه می‌دهد ارتش سوریه در سکوت و بدون هیاهو در حال پیشروی است و پیروزی‌های خود را یکی پس از دیگری محقق می‌کند و با کمک همپیمانان روسی و ایرانی خود استان‌های سوریه را یک به یک آزاد می‌کند و این همان واقعیتی است که برخی نمی‌خواهند در این جنگ دیده شود.
حضور ایران در سوریه از موضوعات مورد بحث در نشست دوشنبه آینده پوتین و ترامپ در هلسینکی نخواهد بود و اگر هم باشد بسیار گذرا و محدود به آن اشاره خواهد شد. در این نشست مرحله پس از جنگ سوریه بررسی خواهد شد و این شکست بزرگی برای اسرائیل است که قطعا ترس و وحشت بیشتری به جان نتانیاهو و ژنرال‌های او خواهد انداخت.