صاحب‌خبر - گروه ادب و هنر- کنسرت هنرمندان کشور روی دور لغو افتاده است. بعد از لغو پرحاشیه کنسرت سیروان خسروی به درخواست خودش، چند روز پیش روابط عمومی کنسرت نمایش«سی» اعلام کرد که به سبب مساعد نبودن شرایط اجتماعی و خاص و ویژه بودن «سی»، این پروژه به حالت انتظار درمی آید تا در روزگاری بهتر و با نگرانی های کمتر برای مردم به اجرا درآید. این خبر در حالی منتشر شد که از قبل، شایعه هایی درباره لغو فعلی این کنسرت نمایش شنیده می شد وتغییراتی در حوزه کارگردانی، نویسندگی و همچنین بازیگران و محل اجرا به وجود آمده بود. حال بعد از لغو کنسرت سیروان خسروی و به حالت انتظار درآمدن کنسرت نمایش سی، شائبه هایی مطرح شده است که می خواهیم هم به پاسخ آن ها برسیم و هم بررسی کنیم که آیا لغو کنسرت، آخرین راه است؟ لغو کنسرت راهی برای خوشحال کردن مردم؟ ! سیروان خسروی خبر لغو کنسرتش را در صفحه اینستاگرام با رو کردن اسناد و مجوز برگزاری کنسرتش اعلام کرد و بعد هم مدعی شد علاوه بر از دست دادن سود 12 سئانس کنسرت، 150 میلیون تومان خسارت لغو اجرا را هم خودش به سالن پرداخت می کند ولی شرافتش را به منافع شخصی نمی فروشد. این خبر در ابتدا مورد استقبال برخی مردم قرار گرفت، آن هم در روزهای سختی که ایران در غم بی آبی خرمشهر و آبادان بود. حال خوب این خبر زیاد دوام نیاورد. صفحه رسمی ماکان بند با کنایه به لغو کنسرت سیروان خسروی نوشت: «ما ترجیح میدیم دو ساعت شادی و حال خوب رو از هوادارامون دریغ نکنیم و از عواید کنسرت ها به آدم های نیازمند بدیم. با کنسل کردن یک برنامه دو ساعته هیچ اتفاقی نخواهد افتاد و باید بگیم که اهل کارهای تبلیغاتی هم نیستیم.» البته زانیار، برادر سیروان خسروی هم اعلام کرد به احترام مردمی که بلیت خریدند و به شادی نیاز دارند، کنسرتش را اجرا می کند و علیرضا طلیسچی هم اعلام کرد که به جای لغو کنسرت، بخشی از درآمد آن را صرف خرید آب آشامیدنی برای مردم خرمشهر می کند. شائبه ها از همین جا شروع شد. از این که بهتر نبود کنسرت اجرا می شد، سود اجرای آن به برنامه های خیریه می رسید و منت ضرر میلیونی لغو کنسرت به نام مردم تمام نمی شد؟ یا این که بهتر نبود در این برهه سخت اقتصادی، سقف قیمت بلیت ها از 180 هزارتومان به مقدار متعادل تری می رسید و مردم این طور خوشحال می شدند؟ شاید روزگار مهربان تر نشد، راه دیگری پیدا کنید محبوبیت زیاد «همایون شجریان»، ارادت او به مردم ایران و اهالی گروه «سی» بر کمتر کسی پوشیده است، همین طور محبوبیت «سیروان خسروی» به عنوان خواننده سبک پاپ و راک. به همین دلیل می خواهیم به همایون عزیز و سیروان خسروی بگوییم که اجرای کنسرت در روزهایی که مردم شرایط سختی را می گذرانند شاید تنها دلخوشی کسانی باشد که دلخوشی دیگری ندارند. می توان مانند لوریس چکناواریان، رهبر ارکستر موسپید کشورمان، درآمد کنسرت تولد 80 سالگی خود را به کودکان کار اهدا کرد، مانند حامد همایون که هنوز برخی سبک خواندنش را به شوخی می گیرند، کنسرت را برگزار کرد و عوایدش را به زلزله زده ها تقدیم کرد یا مانند رضا صادقی که درآمد حاصل از فروش آلبوم «شب بارونی» را برای کمک به ساخت مدرسه کودکان کار اختصاص داد، عمل کرد. یا مانند مجید خراطها در نیمه شبی با یک نوازنده دوره گرد در خیابان و برای شادی مردم کنسرت شبانه گذاشت یا مانند مهدی یراحی به کوره آجر پزی رفت و برای کودکانی که از کودکی با خشت و گل آشنایند، بساط یک خوشحالی شبانه چید. با این حساب کسی حاضر می شود در یکی از سالن های پایین شهر کنسرت بگذارد و مردم را خوشحال کند؟ به هر حال لغو کنسرت، آخرین راه است و راه های خوشحال کردن مردم بسیار. در آخر به نظر می رسد این گونه رفتار هنرمندان بیشتر شبیه یک شو آف، برای منحرف کردن افکار عمومی از ترس فروش نرفتن بلیت کنسرت هایشان باشد. البته برکسی پوشیده نیست که هزینه های اجرای یک کنسرت نمایشی بالاست و برای تامین این هزینه ها باید بلیت کنسرت فروش برود اما این دلیل موجهی نیست که به جای بیان واقعیت، بر سر مردم منت گذاشت و دلیل لغو را همدردی با آن ها بیان کرد. در صورتی که قصد کسی همدردی با مردم باشد، راه های بهتری وجود دارد که در بالا ذکر شد. به لشکر منت گذاران اضافه نشوید دو هفته بعد از خبر لغو کنسرت سیروان خسروی، کنسرت نمایش«سی» با این دلیل به حالت انتظار درآمد که بهتر است مردم، بعدها در حال و روز خوش تری به تماشای «سی» بنشینند. فارغ از دلیل واقعیِ این تصمیم، شائبه منت گذاشتن بر سر مردم آن هم در حالی که تصور برخی ها این است که هنرمندها از ترس فروش نرفتن بلیت هایشان در این شرایط اقتصادی، کنسرت هایشان را لغو می کنند، تقویت شد. به طوری که رامین صدیقی مدیر موسسه نشر موسیقی «هرمس» و تهیه کننده، در واکنش به خبر لغو کنسرت نمایش سی در صفحه شخصی اش نوشت: «در روزگاری که شرایط اقتصادی مناسب نیست نباید به کسانی خرده گرفت که از انجام دادن یک پروژه هنری یا اجرای آن انصراف می دهند، به هر حال بسیاری از همین راه ارتزاق می کنند و لازم است حداقل امیدواری هایی برای بازگشت سرمایه فکری، زمانی و مالی شان داشته باشند. هر چند کنار کشیدن شاید سبب کاهش بیشتر شادابی در جامعه و افزایش همین رخوت شود اما به هر حال نباید هم توقع داشت که کسی از اندوخته اش، بدون انتظار بازگشت، هزینه کند. حداقل انتظار این است که با شهامت این را عنوان کنیم و منت انجام ندادن یک کار را بر سر همان انسان هایی که مشکل معیشتی دارند، نگذاریم. از مسئول گرفته تا منصوب، به اندازه کافی بر سر شهروندان این مملکت منت گذاشته اند و در ازا، هیچ چیز هم بهشان نداده اند. شما دیگر به صف لشکر منت گذاران اضافه نشوید. برای چندمین بار است که از این اخبار می شنوم و از برخی مطبوعاتی ها هم واقعا گله دارم که چنین اخباری را اشاعه می دهند بی آن که آن را نقد کنند.»∎​