تمام راههای عمق و راههای نفوذ تیم ملی اسپانیا بسته شده بود و بازیکنان اسپانیا از سر اجبار توپ را به کنارهها میبردند و برای مهار آن هم برنامه داشتیم. در زمان مالکیت حریف بر توپ، تغییر تاکتیک میدادیم و بازیکنان تاکتیکپذیر ما در سیستم 1-3-6 با 6 نفر یعنی با دو مدافع کاذب دفاع میکردند که در این سیستم آقایان طارمی و انصاریفرد وظیفه پر کردن خلاهای کنارهرا بر عهده داشتند. این دو در زمانی که تیم ما صاحب توپ میشد، وظیفه دیگری داشتند که آن را هم به خوبی انجام میدادند که ضربههای خطرناک شوت و سر این دو بازیکن به سوی دروازه حریف در نیمه دوم را دیدیم. مشکل ما در نیمه اول این بود که در زمان مالکیت ما بر توپ، فاصله بازیکنان ما با هم زیاد بود. خوشبختانه نیمه اول با تساوی تمام شد. در نیمه دوم، اسپانیا بجز گلی که روی حادثه به ثمر رساند کار خاصی انجام نداد. هر چه به زمان پایان بازی نزدیک میشدیم، پرس تیم ما به دروازه حریف نزدیکتر میشد؛ اما کمشانس بودیم که گل ما مردود شد یا ضربههای آقایان انصاریفرد و طارمی به گل تبدیل نشد.
اسپانیا را تیمی دست و پا بسته دیدم که این به دلیل تاکتیک ایران بود؛ اما عجیب این بود که اسپانیا پلنی برای شکستن برنامه دفاعی ایران نداشت و از نظر روانی و روحی کاملا خسته شد. تیم ایران بسیار جنگنده و متحد بازی کرد و همین روحیه باعث تمجید کارشناسان شد. در کار دفاعی هیچکس نمیتواند به تفکر آقای کیروش خرده بگیرد؛ اما ضرورت دارد در زمانی مانند نیمه دوم بازی با اسپانیا که به گل نیاز داشتیم، برنامهای برای کار تهاجمی داشته باشیم تا از نظر شکل بازی تغییر ماهیت بدهیم. بازیکنان ما در این بازی جانانه بازی کردند و برای این بازی جسورانه باید به همه آنها تبریک گفت؛ اما هنوز یک بازی تعیینکننده برای تیم ملی باقی مانده و مطمئن هستم که آقای کیروش آنقدر حرفهای هست که این مورد را به بازیکنان گوشزد کند که هنوز ماموریت بازیکنان ما در جام جهانی 2018 تمام نشده است. هنوز یک بازی دیگر باقی مانده که میتواند به رویاها و آرزوها شکل واقعی و حقیقی بدهد. گرچه معتقدم که باید کاملا واقعبینانه و منطقی به فوتبال نگاه کنیم و سقف آرزوها را آنقدر بالا نبریم که با رخ دادن یک اتفاق و ثبت یک نتیجه، خانه آمالمان ویران شود.
وحید هاشمیان