ژازه مجسمه‌های عجیبی از قراضه اتومبیل‌ها می‌ساخت البته پیشتر از آن تجربه ساختن مجسمه‌های آهنی با سیم‌های فلزی را تجربه کرده بود. اما در همه این مجسمه‌ها طنز و شوخی را با رنج موجودات بی‌جان مخلوط می‌کرد. با آهن آدم‌هایی مسخره می‌ساخت که با بدن‌هایی فلزی رنج می‌بردند.
خودش در جایی در این رابطه می‌نویسد: «... زمان، زمان مرمر و چوب و گل و سفال نیست. زمان، زمان حجر نیست. زمان ما، زمان حرکت براده‌آهن است و فلزات که در خون ما جریان دارند. این طبیعی است که من از این مواد استفاده می‌کنم تا حرف این مواد را گویا باشم و این بهترین راه است که فلز سرد بتواند گویای گرم‌ترین سخن‌ها باشد. این هنر است که بتوان با این سردی، گرم‌ترین و تازه‌ترین حرف‌ها را بیان کرد.»