بخش محلی از بخش‌هایی‌ست که بسیاری از مسوولین و کارشناسان جهت برگزاری آن در جشنواره‌های موسیقی تاکید دارند . کسانی که به ظاهر اهمیت ویژه‌ای به این بخش می‌دهند و سنگ کاستی‌ها و ندیده شدن‌های این موسیقی نسبتا مهجور را به سینه می‌زنند و در نهایت آن را در حاشیه‌ای‌ترین جای رویداد می‌گنجانند.
جشنواره موسیقی فجر و جشنواره موسیقی نواحی دو رویداد مهم برای تجلی موسیقی محلی است و بسیاری از هنرمندان و مخاطبین منتظر اتفاقا‌های خوب در این دو جشنواره هستند لیکن هنوز به آنچنان که باید، به موسیقی محلی اهمیت داده نمی‌شود چه از نظر گروههای حاضر در جشنواره که اکثرا گروههایی تکراری هستند که در همه این رویدادها حضور دارند و چه از نظر سالن محل اجرا که دور از محل اصلی جشنواره گذارده می‌شوند.
اهمیت موسیقی محلی تا بدانجاست که موسیقی اصیل ایرانی برگرفته از آن است و هویت دهنده بخش بخش جغرافیای فرهنگی این مرز و بوم است و اما در بدترین وضعیت به‌سر می‌برد. از لحاظ مالی که بنابر واقعیات امروز جامعه در بدترین شرایط به‌سر می‌برد و انتظار نمی‌رود که جایگاهی را که موسیقی پاپ داراست را داشته باشد لیکن از جنبه‌های مختلف فرهنگی، هنری، اجتماعی و حتی سیاسی دارای اهمیت است و باید بیشتر مورد توجه واقع شود که امیدواریم همچون بسیاری کشورها که موسیقی محلی خود را به ما و دیگر جهانیان شناسانده‌اند ما هم بتوانیم ابتدا آن را به هموطنان و سپس به جهانیان بشناسانیم.
در اجرای امشب گروه «موسیقی جنوب ایران» چیزی دیده نمی‌شد که قابلیت ارائه در جشنواره بین‌المللی فجر را داشته باشد. این گروه با ترکیبی از سازهای محلی جنوب همچون «نی‌انبان» و «دمام» و «تیمپو» در کنار سازهای ایرانی «عود» «قانون» و «تنبک» و ساز کوبه‌ای غربی «درامز» به اجرای خود پرداخت. اجرایی که فقط یک بخش همیشگی و تکراری شاد شش ضربی «بندری» در آن دیده می‌شد و صرفا جنبه سرگرمی داشت تا اینکه به عنوان یک موسیقی جدی در بخش محلی جشنواره فجر حضور داشته باشد.
اجرایی که از جنبه سرگرمی و رقص و پایکوبی شش‌دانگ بود و مخاطب عام را نیز با سرور هرچه تمام‌تر همراه می‌ساخت؛ پس جای دیگر کارگردها و جوانب موسیقی این مرز و بوم کجاست؟
شکی در این نیست که غالب موسیقی جنوب ایران شاد و طرب‌انگیز و ملهم از طبیعت تفتیده و گرم این منطقه، سرشار از شور و نیرو و حرارت است لیکن این موسیقی نیز دارای بخش‌هایی متنوع برگرفته از میراث کهن آن منطقه است. مقام‌هایی مانند «بندری» «سبالو» «یزله» «لیوا» «موسیقی زار» «شروه» «چاوشی» «لالایی بندری» «نی‌مه خوانی» که گروههای متعددی برای اجرای تمام و کمال این روایات موسیقایی وجود دارد که می‌توانند هویت بهتری از این موسیقی را به اجرا بگذارند.
در جنوب ایران عزاداری مذهبی و نوحه سرایی خود دارای آواز و شیوه‌های متمایزی است. مناجات و شاهنامه خوانی، رباعی خوانی، مثنوی خوانی و دوبیتی خوانی یا شروه همه اشکال متمایزی از موسیقی جنوب هستند که تا کنون حق مطلب هیچ کدام در هیچ جشنواره‌ای به درستی ادا نشده است.