نسیم آنلاین؛ هانیه کمری: لیلی عاج که سال‌ها کارهایش را روی صحنه‌ی تئاتر برده حالا برای اولین تجربه‌ی سینمایی‌اش، درجایگاه نویسنده و کارگردان «سرهنگ ثریا» پشت دوربین می‌آید.

دوربینی که این بار برخلاف آنچه تا کنون دیده‌ایم به این‌سوی دیوارهای پادگان منافقین می‌رود و قصه‌ی خانواده‌‌‌های اعضای سازمان را می‌گوید. اما در" قصه‌گویی" چندان موفق نیست!

بانوی کارگردان دوربین را به خوبی می‌شناسد، صدا و تصویر را هدف‌دار و دقیق در خدمت روایت به‌کار می‌گیرد اما در داستان، چند قدم واپس مانده.

سرهنگ ثریا مجموعه‌ای از گره‌ها و پستی بلندی‌های عاطفی است نه یک سیر روایی. گره‌هایی که مکمل یکدیگر نیستند، رابطه‌ی علی معلولی ندارند و در نهایت داستان نمی‌گویند. موضوع فیلم بکر و پر از درام بالقوه است اما قصه سیر دراماتیکی ندارد. گره‌ها خردتر از آن هستند که مخاطب را با شخصیت همراه کنند اما غالبا در اجرا موفق بوده‌اند و هر بار دوربین به کمک قصه می‌آید و بازهم تصویر بر داستان غالب می‌شود.

فیلم ریتم کندی دارد. شاید برای اثری که موضوعش انتظار و روایتگر ناامیدیست ریتم کند انتخاب مناسبی باشد اما خطری که راوی را تهدید می‌کند ملالت مخاطب است. مخاطب سرهنگ ثریا گاهی خسته شده و در ناله‌‌های طول فیلم گم می‌شود.

شخصیت پردازی ماهرانه از آب در نمی‌آید و کاراکترها تقریبا رشدی نمی‌کنند. فیلم بر اساس داستانی واقعی ساخته شده اما چهره‌ای که از ثریا در فیلم ارائه می‌شود با شخصیت حقیقی ثریا عبداللهی که قبلا در مستند به نام خلق تصویر شده بسیار متفاوت است. درخشان‌ترین نقطه‌ی فیلم را اما می‌توان بازی ژاله صامتی در نقش ثریا دانست.

سرهنگ ثریا فیلم متوسط رو به بالاییست که ایده‌ای ناب، اجرایی قابل قبول، اما قصه‌ای خام دارد.

 لیلی عاج پیش‌تر شبیه این قصه را در نمایش «بابا آدم» نیز به روی صحنه برده بود