آرش محمدی؛ فارغ از اینکه کی‌روش بماند یا برود... فارغ از اینکه او سه جام جهانی و دو جام ملت‌ها نتوانست شق القمر کند... فارغ از اینکه اندک محبوبیت و مقبولیت اجتماعی‌اش نزد مردم ایران را در همین جام جهانی قطر از دست داد...

باید بپذیریم فوتبالی که یک زمین چمن استاندارد ندارد و تنها ورزشگاه ملی اش متعلق به ۵۰ سال پیش است... فوتبالی که بهترین باشگاه‌هایش از حضور در مسابقات بین المللی محرومند چون پروانه حرفه ای گری ندارند... فوتبالی که بین ۲ جام جهانی ۳ بار مربی عوض می کند و تنها با ۲ اردوی تدارکاتی و ۴ بازی دوستانه راهی گردهمایی سلاطین فوتبال می شود...

فوتبالی که تنها نسخه‌اش برای آبروداری در جام جهانی بازگشت به عقب و بازگرداندن مربی است که بشود پشتش پنهان شد چرا باید در جام جهانی بدرخشد؟

در شرایطی که کره و ژاپن برای رسیدن به موفقیت همه کار می‌کنند کامیابی ما وقتی هیچ کار مهمی برای رسیدن به موفقیت نمی کنیم بی انصافی محض است.

خودمان را گول نزنیم؛ کی‌روش خوب یا بد نمی تواند همه کم و کاستی‌های فوتبالمان را جبران کند. چیزی که سالها پیش باید کاشته می شد و نشد قابل برداشت نیست. کره و ژاپن سالها پیش برنامه ریزی و هدف گذاری را شروع کردند و بذر موفقیت را کاشتند که حالا شانس درو کردنش را دارند اما ما از بذر کاشته نشده توقع محصول دادن داریم و برداشت.

این زمین حاصلخیز نیست چه با کی‌روش چه با بکن بائر چه با کاپلو.