یک مطالعه جدید توسط محققان دانشگاه شیکاگو نشان می‌دهد که برخی از باکتری‌های ترکیبی با سرکوب پاسخ ایمنی تطبیقی ضد تومور حیوان، باعث ایجاد سرطان خون ناشی از ویروس لوسمی موش (MuLV) می‌شوند. هنگامی که ویروس و باکتری مشترک در موش‌ها وجود دارند، سه ژن که به عنوان تنظیم کننده‌های ایمنی منفی شناخته می‌شوند، بیشتر بیان یا تنظیم می‌شوند که به نوبه خود پاسخ ایمنی را کاهش می‌دهد که در غیر این صورت سلول‌های تومور را از بین می‌برد. دو تن از این سه تنظیم کننده ایمنی منفی نیز به عنوان شاخص‌های پیش آگهی ضعیف برای انسان‌های مبتلا به برخی از انواع سرطان شناخته شده‌اند.
تاتیانا گولووکینا، دکترای میکروبیولوژی در شیکاگو و نویسنده ارشد این مطالعه می‌گوید: این دو تنظیم کننده ایمنی منفی واقعا به خوبی مستند شده‌اند که عوامل پیش آگهی ضعیفی در برخی سرطان‌های انسانی هستند، اما هیچ کس دلیل آن را نمی‌دانست. با استفاده از مدل موش سرطان خون، متوجه شدیم که باکتری‌ها به تنظیم مثبت این تنظیم‌کننده‌های ایمنی منفی کمک می‌کنند و به تومور‌های در حال توسعه اجازه می‌دهند تا از شناسایی توسط سیستم ایمنی فرار کنند.
معمولا تصور می‌شود سرطان نتیجه جهش‌های خود به خودی است که باعث رشد و تکثیر سلول‌های خارج از کنترل و تشکیل تومور می‌شود. در سال ۱۹۱۰، یک پاتولوژیست به نام پیتون روس، نمونه‌ای از تومور سرطانی مرغ را برداشت و آن را به یک پرنده سالم تزریق کرد که به سرطان نیز مبتلا شد. کشف او در آن زمان رد شد، اما محققان بعدها دریافتند سرطان توسط یک رتروویروس منتقل می‌شود. این کشف باعث تحقیقات بیشتر و شناسایی رتروویروس‌های متعددی شد که باعث انواع سرطان می‌شوند.
برخی از رتروویروس‌های سرطان‌زا از میکروب‌های روده برای انتشار و تکثیر استفاده می‌کنند؛ به عنوان مثال در یک مطالعه در سال ۲۰۱۱، گولووکینا و تیم او دریافتند ویروسی که باعث ایجاد تومور‌های پستانی در موش‌ها می‌شود به باکتری‌های روده بستگی دارد و ویروس را قادر می‌سازد تا پاسخ‌های ایمنی را برای شناسایی و از بین بردن سلول‌های آلوده مسدود کند، بنابراین میکروب‌ها به تکثیر ویروس کمک می‌کنند و در نتیجه تومور‌ها ایجاد می‌شوند.
بیشتر بخوانید
در مطالعه جدید، محققان به دنبال پاسخ این سوال بودند که آیا باکتری‌های مشترک علاوه بر کمک به تکثیر، بر توسعه سرطان ناشی از ویروس از طریق دیگری نیز تاثیر می‌گذارند یا خیر. آن‌ها از موش‌های بدون میکروب (GF) که در یک مرکز ویژه و از موش‌های بدون پاتوژن خاص (SPF) استفاده کردند که هیچ میکروب بیماری‌زایی که می‌تواند باعث بیماری شود، اما دارای میکروب‌های مشترک مشترک است، مشاهده نشد، از جمله باکتری‌هایی که به طور معمول در روده پراکنده می‌شوند. موش‌های GF و SPF هر دو با ویروس لوسمی موشی (MuLV) آلوده شدند، در حالی که ویروس در هر دو نوع موش به خوبی آلوده و تکثیر شد، تنها موش‌های SPF تومور‌هایی با فرکانس بالا ایجاد کردند.
سلول‌های سرطانی ناشی از ویروس، همگی آنتی‌ژن‌های ویروسی یا مولکول‌هایی را بیان می‌کنند که آن‌ها را به عنوان یک عامل خارجی برای میزبان تعریف و در نتیجه آن‌ها را به هدف حمله ایمنی تبدیل می‌کنند. برای ادامه تکثیر سلول‌های تومور ناشی از ویروس، باید از حمله سیستم ایمنی محافظت شود، بنابراین، تیم گولووکینا به دنبال مکانیزم فرار ایمنی وابسته به میکروب بود که سلول‌های سرطانی ناشی از ویروس را قادر می‌سازد در میزبان زنده بمانند.
این تیم مجموعه‌ای از آزمایش‌ها را با موش‌های دارای نقص ایمنی انجام دادند که به‌طور خاص مهندسی شده بودند، بنابراین آن‌ها فاقد سیستم ایمنی سازگار بودند. در محیط عاری از میکروب، این موش‌ها هنگامی که در معرض ویروس قرار گرفتند با همان فرکانس موش‌های دارای SPF کافی با سیستم ایمنی دست نخورده، تومور ایجاد کردند، بنابراین پاسخ ایمنی ضد تومور توسط میکروارگانیسم‌هایی خنثی می‌شود که متعاقبا به عنوان باکتری مشترک شناخته شدند.
سپس محققان دریافتند باکتری‌های کامنسال سه ژن معروف به تنظیم کننده‌های ایمنی منفی را در موش‌های آلوده القا می‌کنند. این ژن‌ها معمولا پس از برخورد با یک عامل بیماری‌زا، سیستم ایمنی را از کار می‌اندازند، اما در این مورد پاسخ ایمنی علیه سلول‌های سرطانی را مهار می‌کنند. دو تن از سه تنظیم کننده ایمنی منفی - Serpinb۹b و Rnf۱۲۸ - همچنین به عنوان شاخص‌های پیش آگهی ضعیف برای انسان‌های مبتلا به برخی سرطان‌های خود به خود شناخته شده‌اند. همه باکتری‌های معمولی خاصیت تحریک‌کننده تومور نداشتند، بنابراین گولووکینا و تیمش به تحقیقات بیشتر در مورد اینکه چرا این قابلیت سرکوب‌کننده سیستم ایمنی تنها زمانی وارد عمل می‌شود که ویروس و باکتری وجود داشته باشند، ادامه می‌دهند. این مطالعه با عنوان باکتری‌های روده کامنسال پاتوژنز یک رتروویروس موش تومورزا را تقویت می‌کند.
منبع:medicalxpress
نظر شما