به گزارش مفدا مازندران، طی مطالعات اخیر اثرات عفونت COVID-۱۹ بر سلامت عصبی آشکارتر شد. مطالعات جدید نشان می‌دهند که COVID-۱۹ می‌تواند افراد را مستعد شرایط عصبی غیرقابل برگشت کند، پیری مغز را تسریع کند و خطر سکته مغزی و خونریزی مغزی را افزایش دهد.

یافته‌های اصلی این تحقیقات شامل این موارد است که عفونت‌های COVID-۱۹ ممکن است افراد را مستعد ابتلا به شرایط عصبی غیرقابل برگشت کند، ممکن است احتمال سکته مغزی را افزایش دهد و همچنین احتمال ایجاد ضایعات مغزی دائم را افزایش دهد که می‌تواند منجر به خونریزی مغزی شود.

تحقیقات زیادی نشان داده است که هنوز یک بار (مشکل) سنگین بر زندگی روزمره ما وجود دارد، تأثیرات کرونا بسیار فراتر از زمان واقعی عفونت است. بر اساس وب‌سایت «دنیای ما در دیتا»، از زمان شروع همه‌گیری، کووید-۱۹ از تعداد مرگ و میر بیش از ۵.۴۹ میلیون نفر در سراسر جهان و بیش از ۳۰۷ میلیون مورد مثبت تأیید شده فراتر رفته است که تقریباً ۹۰ میلیون مورد از این موارد را ایالات متحده تشکیل می‌دهد.

بر اساس تحقیقات دانشمندان کووید-۱۹ از بین سایر اندام‌های اصلی به مغز حمله کرده و آن را آلوده می‌کند، شناخته شده است. در حالی که تحقیقات زیادی برای کمک به درک تکامل، عفونت و آسیب شناسی این بیماری انجام شده است، هنوز چیزهای زیادی در مورد اثرات بلندمدت آن، به ویژه بر مغز، مشخص نشده است.

عفونت حاصل از کروناویروس می‌تواند باعث بیماری‌های عصبی طولانی‌مدت و غیرقابل برگشت، به‌ویژه در افراد مسن و همچنین جمعیت‌های آسیب‌پذیر شود. چندین مطالعه تصویربرداری از مغز بر روی قربانیان و بازماندگان COVID-۱۹، تشکیل ضایعات میکروبلید را در مناطق عمیق‌تر مغز مرتبط با عملکردهای شناختی و حافظه را برای ما تأیید کرده‌اند.

در این مطالعه، محققان پیامدهای آسیب‌شناسی عصبی مزمن احتمالی در جمعیت‌های مسن و آسیب پذیر را در صورت عدم اجرای به موقع مداخله درمانی ارزیابی کردند.

میکروبلیدها نشانه‌های نوروپاتولوژیک در حال ظهور هستند که اغلب در افرادی که از استرس مزمن، اختلالات افسردگی، دیابت و بیماری‌های مرتبط با سن رنج می‌برند، شناسایی می‌شوند، بر اساس یافته‌های جدید، محققان درباره این موضوع بحث می‌کنند که چگونه ضایعات میکروهموراژیک ناشی از COVID-۱۹ ممکن است آسیب DNA را در سلول‌های مغزی آسیب‌دیده تشدید کند، که منجر به پیری عصبی و فعال شدن مکانیسم‌های مرگ سلولی می‌شود، که در نهایت بر ریزساختار- عروق مغز تأثیر می‌گذارد.

این پدیده‌های پاتولوژیک شبیه علائم بیماری‌های عصبی مانند بیماری‌های آلزایمر و پارکینسون هستند و احتمالاً دمانس در مراحل پیشرفته و همچنین نقص‌های شناختی و حرکتی را تشدید می‌کنند.

اثرات عفونت COVID-۱۹ بر جنبه های مختلف سیستم عصبی مرکزی در حال حاضر در حال بررسی است. ۲۰ تا ۳۰ درصد از بیماران مبتلا به کووید-۱۹ یک وضعیت روانشناختی طولانی به نام «مه مغزی» را گزارش می‌کنند که در آن افراد از علائمی مانند از دست دادن حافظه، مشکل در تمرکز، فراموش کردن فعالیت‌های روزانه، مشکل در انتخاب کلمات مناسب، بیش از زمان معمول برای تکمیل یک کار معمولی ساده، آشفتگی افکار و بی حسی عاطفی رنج می برند.

به دنبال علائم COVID-۱۹، اثرات طولانی‌مدت شدیدتری که در مقاله متدیست هوستون مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته‌ است، شامل استعداد ابتلا به آلزایمر، پارکینسون و بیماری‌های عصبی مرتبط، و همچنین اختلالات قلبی عروقی ناشی از خونریزی داخلی و ضایعات ناشی از لخته شدن خون در بخشی از مغز است که سیستم تنفسی ما را تنظیم می‌کند.

علاوه بر این، تصور می‌شود که پیری سلولی در بیماران COVID-۱۹ تسریع می‌شود. بر اثر انبوهی از تنش‌های سلولی، سلول‌های آلوده به ویروس را از انجام عملکردهای بیولوژیکی طبیعی خود باز می‌دارند و اجازه می‌دهند وارد «حالت خواب زمستانی» شوند یا حتی به طور کامل بمیرند.

این مطالعه همچنین استراتژی‌های مختلفی را برای بهبود برخی از این پیامدهای عصبی-روانی و عصبی درازمدت این بیماری فاجعه بار پیشنهاد می‌کند، و همچنین اهمیت رژیم درمانی «نانوآنزیم» را در ترکیب با داروهای مختلف تأیید شده توسط FDA که ممکن است در مبارزه با این بیماری موفقیت‌آمیز باشد، نشان می‌دهد.

با این حال، با توجه به ماهیت همیشگی در حال تکامل این زمینه، انجمن‌هایی مانند مواردی که در این بررسی توضیح داده شد نشان می‌دهند که مبارزه با COVID-۱۹ هنوز به پایان نرسیده است، و این پیام را تقویت می‌کنند که واکسیناسیون و حفظ بهداشت مناسب و تلاش برای جلوگیری از چنین پیامدهای درازمدت کلیدی است.