عروجی | شهرآرانیوز؛ بعد از تعطیلی برنامه «کتاب باز»، تلویزیون دیگر هیچ برنامه تخصصی در این حوزه ندارد و معلوم نیست چرا نمی‌خواهد پاتوقی برای همه نویسندگان، شاعران، مترجمان و دست اندرکاران نشر بسازد و دست کم در این یک قلم دست دوستی به سمت همه دراز کند. با این حال هستند تعداد اندکی که در آن سازمان عریض وطویل به اندازه توانشان کتاب معرفی می‌کنند و سوسوی امیدی را نشان مخاطبانشان می‌دهند. میترا لبافی از خبرنگاران شناخته شده این حوزه است که همچنان بعد از نزدیک به دو دهه، ترجیح می‌دهد به جای گزارش‌های سیاسی، اقتصادی و اجتماعی، کتاب معرفی کند و کوتاه با مؤلفانش گپ بزند

. او روزانه چهار گزارش کتاب تولید می‌کند و در بدترین حالت روزی یک گزارش در این حوزه از او پخش می‌شود. لبافی متولد سال ۱۳۵۴ است و از سال ۱۳۷۲ با چند نوشته کوچک به مطبوعات آمد. چندین سال در مجله‌ها و روزنامه‌های مختلف قلم زد که «کتاب هفته» مجله هفتگی مؤسسه خانه کتاب، یکی از آن‌ها بود. خودش معتقد است که «کتاب هفته» او را به عنوان خبرنگار تخصصی کتاب معرفی کرد. لبافی چندروز پیش با خبرگزاری کتاب ایران گفت وگوی مفصلی کرد و گفت: مشکل اصلی تبلیغ کتاب، نه تبلیغات که دستگاه‌های تبلیغاتی است.

در واقع او معتقد است حالا مدت هاست که دیگر به جای کتاب نور گوشی‌های همراه است که تا پاسی از شب، دست مردم روشن است؛ هرچند نمی‌توان این را با قطعیت گفت: «البته به تازگی در نشستی از برخی نویسندگان نکته جالبی شنیدم که با آمدن تلویزیون، رادیو منسوخ نشد و کهن الگو‌ها باز ما را به سمت کتاب سوق می‌دهد و کتاب هرگز منسوخ نمی‌شود؛ بلکه فقط جای خود را عوض می‌کند. به نظرم الان در دوران شوک هستیم و دوباره همه چیز به حالت قبل برمی گردد و این فناوری‌ها هم باز عادی خواهند شد.» او در این گفتگو در پاسخ به این سؤال که ترویج کتاب و کار کردن در این حوزه با همه فشار‌ها و سختی هایش چه حسی دارد؟ گفت: «بهترین انرژی را همیشه از نویسندگان می‌گیرم، حس می‌کنم منجی آن‌ها شده ام، حس خوبی است. ورود به گوشه وکنار اتاق هایشان، دفاتر تاریک انتشاراتی‌ها و ... احساس می‌کنم خستگی شان را برطرف می‌کنم. یک مهربانی توأم است.

آن‌ها هم همیشه با من به خوبی رفتار می‌کنند، با هم دوست می‌شویم و همراه می‌شویم. سالیان سال است هم قدم آن‌ها هستم، موهایمان با هم سفید شده است، با هم و دست در دست هم در قاب تلویزیون بوده ایم و فکر می‌کنم هر وقت دوره کاری ام تمام شود، دلتنگشان خواهم شد. شاید هم من خودم را جدی گرفته ام؛ اما همین حس خوب ولو به اشتباه را دوست دارم.»

لبافی می‌گوید کتاب‌های سیاسی را دوست ندارد و البته نیازی هم به تبلیغ ندارد؛ چون مخاطب خودش را دارد. از آن طرف معتقد است نباید خیلی از کتاب‌های عامه پسند غافل شد؛ چون آن‌ها می‌توانند پلی باشند برای اینکه مخاطب کار‌های جدی‌تر بخواند و وارد دنیای جدی تری شود.