شناسهٔ خبر: 54981593 - سرویس فرهنگی
نسخه قابل چاپ منبع: شفقنا | لینک خبر

روایتی از تهاجم طالبان به شهرستان شیعه‌‌نشین بلخاب؛ آوارگان از ترس نمی‌توانند به خانه‌های شان برگردند/ گزارش شفقنا

صاحب‌خبر -

شفقنا افغانستان – شمار زیادی از آوارگان شیعه و هزاره جنگ در شهرستان بلخاب استان سرپل در شمال افغانستان می‌گویند که از ترس نیروهای طالبان و آزار و اذیت آنها، نمی‌توانند به خانه‌های شان برگردند.

به گزارش خبرگزاری شفقنا افغانستان، این آوارگان می‌گویند، همه دار و ندار و زندگی شان را رها کرده‌اند و برای اینکه خود و کودکان شان زنده بمانند، به کوه‌ها پناه برده‌اند و نه آبی دارند، نه نانی و نه و دارو و پوشاکی؛ هیچ چیز ندارند؛ اما نمی‌توانند به خانه‌های شان نیز برگردند.

یکی از این آوارگان می‌گوید: «وقتی طالبان سر ببرند، کودکان را بکشند، زن و بچه مردم را آزار و اذیت کنند، شب به خانه‌های شان داخل شوند و خانه‌های شان را پایگاه قرار بدهند، دیگر امکان ندارد که برگردیم.»

او می‌افزاید: «باید در این کوه‌ها بمانیم، امکان ندارد برویم، یا اینکه تلف می‌شویم و یا اینکه چند روزی، با کودکان مان زنده می‌مانیم.»

ترس، دلهره و ناامیدی در چهره تک تک آوارگان بلخاب، آشکار است.  به خانه بروند، نیروهای طالبان آنها را قتل عام می‌کنند، در کوه‌ها بمانند، از گرسنگی و نبود سرپناه، آب، نان و دارو، تلف می‌شوند و این نشان می‌دهد که یک فاجعه بشری به تمام معنا، در سکوت و خاموشی و به دور از چشمان جهانیان، در این شهرستان اتفاق افتاده است.

یکی از ساکنان شهرستان بلخاب روایت می‌کند که طالبان پس از تصرف این شهرستان، امر قتل عام مردم روستای «هوش» را داده بودند و در ابتدای ورود به این شهرستان، شماری از غیرنظامیان، به شمول کهن سالان، زنان و کودکان را که توانایی فرار به کوه‌ها را نداشتند، سلاخی کردند.

او می‌افزاید که منطقه هوش از آغاز تهاجم طالبان تا کنون، خالی از سکنه شده است و مردم از ترس قتل عام و سلاخی شدن توسط طالبان نمی‌توانند به خانه‌های شان برگردند.

مستقرشدن نیروهای طالبان در خانه‌های مردم بلخاب

نیروهای طالبان با ورود به شهرستان بلخاب استان سرپل، اماکن مذهبی هزاره‌های شیعه این شهرستان و خانه‌های آوارگان را به پایگاه نظامی تبدیل کردند.

بر اساس گزارش منابع محلی، نیروهای طالبان خانه‌های کسانی را که از ترس کشتار بی‌رحمانه آنها به کوه‌ها پناه برده‌اند، به پایگاه نظامی تبدیل کرده‌اند و اموال و دارای‌هایی این خانه‌ها را تاراج کرده‌اند.

یکی از ساکنان بلخاب می‌گوید که در منطقه هوش این شهرستان، طالبان در بسیاری از خانه‌های مردم مستقر هستند و به همین دلیل نیز آوارگان نمی‌توانند به خانه‌های شان برگردند.

منابع محلی می‌گویند، طالبان به کسانی که در داخل روستاهای بلخاب باقی مانده‌اند، هشدار داده‌اند که به آوارگان و کسانی که از ترس آنها فرار کرده‌اند، آب و نان نفرستند و از آنها خبر نگیرند.

علاوه بر این، تاکنون هیچ نهاد کمک رسان بین‌المللی به آوارگان جنگ در شهرستان بلخاب، کمک نکرده است؛ در حالی که این آوارگان در وضعیت اضطراری بسر می‌برند و نیاز جدی به کمک‌های بشردوستانه فوری دارند.

«بگذارید اجساد شان را گرگ‌ها بخورد»

یکی از ساکنان شهرستان بلخاب، روایت تکان دهنده‌ای از قصاوت و بی‌رحمی نیروهای طالبان ارائه می‌کند و می‌گوید که آنها حتی مانع دفن اجساد غیرنظامیان می‌شوند.

بر اساس روایت این باشنده شهرستان بلخاب، خانمی با دو کودک دخترش از روستای هوش، از ترس توحش طالبان ابتدا به  «دره شاخ‌دار» می‌روند، اما مردم این روستا به دلیل هم‌قریه بودن آنها با مولوی مهدی مجاهد، به آنها پناه نمی‌دهند.

او می‌افزاید که این زن با کودکانش ناگزیر می‌شود که به کوه‌ها پناه ببرد؛ اما پس از هفت روز، چوپان‌ها اجساد این مادر و کودکانش را در ایلاق‌های شاخ دره در حالی پیدا می‌کنند که از گرسنگی و سرما جان داده بودند.

به گفته این باشنده شهرستان بلخاب، خبر مرگ این مادر و کودکان به طالبان می‌رسد، می‌گویند: «بگذارید اجساد شان را گرگ‌ها بخورند.»

بزرگان روستای هوش، می‌خواهند پا درمیانی کنند تا اجساد این مادر و کودکانش در قبرستان روستای‌ شان دفن شود، اما طالبان اجازه نمی‌دهند و در نهایت اجساد این مادر و کودکانش، بدون غسل و کفن، در دل کوه و در نهایت غربت، به خاک سپرده می‌شود.

اکنون جنگ در شهرستان بلخاب استان سرپل متوقف است، اما هنوز پایان نیافته است. روایت‌های دردناک زیادی از برخورد ظالمانه و کین‌توزانه نیروهای طالبان با غیرنظامیان، زنان و کودکان این شهرستان منتشر شده است؛ روایت‌های که هرکدام از آنها، ابعاد بیشتری از یک فاجعه بشری دردناک در این ولسوالی را، آشکار می‌کنند.

مشخص نیست که وضعیت بلخاب چه زمانی به حالت عادی باز می‌گردد، چه زمانی آوارگان می‌توانند بدون ترس و هراس از توحش نیروهای طالبان، به خانه‌های شان بازگردند، اما آنچه که تاکنون مشخص شده است این است که روزی در تاریخ خواهند نوشت که جهان شرمنده آوارگان و هزاره‌های بلخاب است.

نظر شما