به گزارش ایسنا، روزنامه دنیای اقتصاد نوشت: «تابستان هر سال، همزمان با فصل نقل‌وانتقالات لیگ فوتبال شاهد پرداخت ارقام نجومی به بازیکنان و مربیان هستیم؛ آنچه با واکنش‌های تند افکار عمومی مواجه می‌شود. امسال اما اوضاع به مراتب بدتر هم شده است.
طبیعتا بازار فوتبال نیز تحت تاثیر تورم کم‌سابقه جاری در کشور قرار گرفته و اعداد و ارقامی به گوش مردم می‌خورد که مغزشان سوت می‌کشد. قرار بود کلا چهار قلم کالا گران شود اما ظاهرا گرانی افسارگسیخته به فوتبالیست و مربی هم رسیده است! در نتیجه عامه مردم که اغلب به سختی زندگی می‌کنند، نسبت به دریافتی فوتبالیست‌ها واکنش نشان می‌دهند؛ گروه زیادی بر این باورند که این پول حق آنها نیست و گروه کمتری عقیده دارند فوتبالیست‌ها سزاوار دریافت چنین مبالغی هستند.
چرا حق‌شان نیست؟
این یک اصل پذیرفته شده است که بعضی ستاره‌های دنیای ورزش یا هنر درآمدی بسیار بیشتر از مردم عادی داشته باشند. با این حال بحث این است که اگر یک فوتبالیست در اروپا پول زیادی می‌گیرد، اولا ۳۰ تا ۵۰ درصد آن را به عنوان مالیات می‌پردازد و این مساله بر خلاف ایران راه دررو هم ندارد. یعنی اینطوری نیست که مثلا بازیکن، پرداخت مالیاتش را گردن باشگاه بیندازد یا چیزهایی شبیه این. در درجه دوم، معمولا بازیکنان فرنگی که زیاد پول می‌گیرند، حرفه‌ای زندگی می‌کنند و کیفیت خوبی هم دارند. آیا در فوتبال باشگاهی ایران هم همین شرایط وجود دارد؟
دستاوردهای فوتبال ما چه بوده که اینقدر بابتش ریخت‌وپاش می‌شود؟ چند دهه است قهرمان لیگ قهرمانان یا جام ملت‌های آسیا نشده‌ایم، به المپیک نرسیده‌ایم و هرگز هم از گروه‌مان در جام جهانی بالا نرفته‌ایم. در نتیجه سخت است که قبول کنیم فلان بازیکن سی‌وچند ساله که حتی یک بازی ملی هم در کارنامه‌اش ثبت نشده، استحقاق دریافت ۱۵ یا ۲۰ میلیارد تومان پول برای یک فصل را دارد. این در مورد مربیان هم صادق است؛ کسانی که اغلب افتخار بین‌المللی ندارند و حتی در فوتبال ملی هم مدت طولانی از آخرین موفقیت‌شان می‌گذرد. وضع چنان است که اخیرا پرویز مظلومی، به عنوان یکی از مسئولان استقلال که درگیر نقل‌وانتقالات این باشگاه است در مورد بلبشوی حاکم بر بازار گفته: «خیلی از بازیکنان فوتبال ایران یک میلیارد تومان هم نمی‌ارزند، اما به دلیل فضای به وجود آمده در شبکه‌های اجتماعی یا زرنگی مدیر برنامه‌هایشان با ارقام نجومی جابه‌جا می‌شوند.» این مطلب را کسی می‌گوید که خودش فوتبالیست و مربی بوده و قاعدتا به ورژن حرفه‌ای این رشته تعصب دارد، اما می‌بینیم که خود او هم به ستوه آمده است.
چرا حق‌شان هست؟
در نقطه مقابل اما عده‌ای هم عقیده دارند عمر بازی فوتبالیست‌ها محدود است و در بهترین حالت ممکن ۱۰ یا ۱۵ سال می‌توانند در بورس باشند. این تازه به شرطی است که مصدوم و زمین‌گیر نشوند و به هر دلیلی کیفیت‌شان را از دست ندهند. به علاوه آنها از بیمه و بازنشستگی برخوردار نیستند و به خاطر شهرت و پایگاه اجتماعی‌شان، زندگی پرهزینه‌تری هم دارند. در نتیجه پرداخت دستمزدهای بالا به آنها ناعادلانه نیست، مخصوصا که نرخ تورم هم بسیار بالاست. در مجموع به نظر می‌رسد اگر رد پای همه پول‌های دولتی و شبه‌دولتی از فوتبال ایران پاک شود و بازار شکل آزاد پیدا کند، قیمت واقعی فوتبالیست‌ها هم بر اساس عرف عرضه و تقاضا کشف می‌شود، هرچند همه می‌دانیم که به دلیل ضعف‌های شدید زیرساختی، فاصله بعیدی تا آن نقطه داریم.»
انتهای پیام
نظر شما