بسم الله الرّحمن الرّحیم

در سوک عزیزی نشسته ایم که فقدانش تأسّف و اندوه ولی امر مسلمین را در پی داشت و برای حوزه های علمیه و جامعه ی دینی ثلمه ای توان فرساست.

در وصف عبدالله راحل، تعابیری از لسان مبارک رهبر عزیزتر از جانمان و لسان شریف علمای گرانقدرمان شنیدیم که ما را متحیّر کرد و تازه پس از رحلت آن مهربان واعظ، قدرش بر همگان آشکار گشت و امّت قدرشناس مان در تهران و قم مثل پروانه بر گرد شمع تابوتش چرخیدند و وداعش گفتند.

چه تعابیر لطیف و عمیقی!

عالمِ واعظِ درس‌آموز؛ منبع پرفیض؛ عالم وارسته؛ ؛ سالک عاقل؛ مربّی مهربان؛ عالم ربّانی و فرزانه، واعظ متّقی و اثرگذار و ...

ای که از سلاله ی پاک حضرت کوثر، فاطمه ی اطهر، زهرا سلام الله علیها هستی و مصداقی از مصادیق خیر کثیر!

ای عبدالله!

ای واعظ دلسوز و دلسوخته!

ای روضه خوان مخلص آستان بلند عترت رسول خدا علیهم صلوات الله!

رحمت بی کران پروردگار رئوف و رحیم گوارای وجود شریف و نازنینت؛

با همان لحن شیرین و بیان دلنشینت، در محضر عظیم الشأن اجداد طاهرینت ما خاک نشینان را یاد کن و سلام و صلوات ما خاکساران را به آستان حضرت کوثر ابلاغ نما ...

یادداشتی از : حجت اله ذاکر