با سلام خدمت گیمفایی‌های عزیز، گل و دوست داشتنی. امیدوارم تنتون سلامت، لبتون خندون و جیبتون پر پول باشه. پس از چند وقت که به علت مشغله‌های مختلف نتونستم سری به سری مقالات دل‌نوشته‌های گیمر خسته بزنم، دوباره در خدمت شما هستم با یه موضوع جدید! نگاهی به وضعیت اسفناک مدیریتی Xbox!

دان متریک، مردی پر از ایده‌های پوشالی!

پرده اول: فاجعه‌ی نسل هشت و شاهکارهای دان متریک!

هر چقدر سونی بخش گیمینگش رو عالی مدیریت کرده و بی‌نظیر عمل می‌کنه، از اون طرف شرایط مدیریتی برند Xbox به شدت سینوسی بوده‌. زمان معرفی کنسول نسل هشت Xbox رو یه لحظه بیارین تو ذهنتون. وجود اجباری کینکت، اجبار برای وصل شدن بیست و چهار ساعت یه بار به اینترنت و یه لاین آپ فوق‌العاده ضعیف برای دو سه سال اول! یعنی اگه یکی از کاربرای گیمفا رو میذاشتن رییس بخش ایکس باکس بهتر نقشه می‌کشید و استراتژی می‌داد آقای دان متریک! چه کردی با برند Xbox!

هر چند به سرعت متوجه این تصمیمات احمقانه شدن و کیکنت رو حذف کردن و شرط اتصال به اینترنت رو برداشتن، اما کار از کار گذشته بود. از این‌ها بگذریم در بخش بازی‌های انحصاری، Xbox مثل کویر لوت بود توی نسل هشت. اینقدر اوضاع خراب بود که مایکروسافت حاضر شد صد میلیون دلار پول ناقابل بده تا Rise of The Tomb Raider انحصاری زمانی بشه! اما از اون طرف سونی نه تنها IP‌های قدیمی خودش مثل Uncharted، God of War و Last of Us رو با قدرت ادامه داد، بلکه از Horizon گرفته تا Bloodborne و Ghost of Tsushima، شاهد کلی اثر جدید و تازه هم بودیم! اون طرف نه تنها خبری از بازی جدید نبود، بلکه کل نسل یه دونه هیلو دیدیم که اونم چنگی به دل نمی‌زند! گیرز هم که وضعیتش مشخصه!
نسل هشت، یک فاجعه‌‌ی محض بود. از اشتراک گلد و قدرت سخت‌افزاری کنسول پایه Xbox One گرفته، تا نداشتن انحصاری درست و درمون!

تازه این عکس مال سال ۲۰۱۴! جلوتر اوضاع خیلی یه طرفه‌تر شد!

پرده دوم: فیل اسپنسر، امید تازه‌ی ایکس باکس
بعد از روی کار اومدن اسپنسر بود که برند Xbox به نوعی شروع به احیا شدن کرد. پروژه بی‌نهایت جاه طلبانه گیم پس که همون اوایل حتی خیلی از افراد کلیدی مایکروسافت بهش اعتقادی نداشتن، کم کم تبدیل به یک سرویس محبوب و فوق‌العاده شد. از طرف دیگه اسپنسر به لطف پول گزاف مایکروسافت، دست به خرید‌های متعدد زد. از Obsidian Entertainment گرفته، تا Ninja Theory و صد البته خرید بسیار هوشمندانه بتسدا. این اواخر هم که مایکروسافت در تلاشه تا اکتیویژن بلیزارد رو تصاحب کنه! یه مقایسه کلی بین وضعیت الان Xbox نسبت به یک دهه پیش نشون میده که چقدر وضعیت برند Xbox بهتر شده.

اما حتی با وجود روی کار اومدن فیل اسپنسر و تغییرات کلی توی مدیریت برند Xbox، هنوز مشکلات مدیریتی بیداد می‌کنه. منظورم چیه؟ قسمت بعدی توضیح میدم.

اگه فیل اسپنسر نبود خدا میدونه شرایط فعلی Xbox چجوری بود!

پرده سوم: این خانه از پای بست ویران است
روی کاغذ اوضاع Xbox بسیار خوب به نظر می‌رسه. میزان فروش Xbox Series S|X بسیار راضی کننده بوده، آینده عناوین انحصاری این شرکت بسیار امیدوار کننده است و در کل، شرایط کاملا مطلوبه. اما این فقط ظاهر ماجراست. Xbox مثل انسان بیماریه که علایم ظاهری نداره و کاملا با نشاط و پر انرژی است، اما در حقیقت مشکل داره. برند Xbox استودیوهای داخلی متعددی داره و ده‌ها هزار کارمند را زیر مجموعه خودش می‌بینه، اما مانند فوتبال، بازیکنان قدرتمند لزوما بهترین نتایج را به دست نمیارن، چرا که حضور یک مربی و رهبر قدرتمند لازمه. چیزی که اکثر استودیوهای Xbox از اون بی‌بهره هستن.

نگاهی به وضعیت این استودیوها بندازین. استودیو Undead Labs سخت روی نسخه‌ی سوم State of Decay کار می‌کنه، عنوانی که خود فیل اسپنسر هم امید زیادی به اون داره. مایکروسافت همه جانبه به وضعیت این استودیو رسیدگی کرده تا جایی که فقط دو استودیو جانبی تأسیس شدن تا به Undead Labs کمک کنن. اما مایکروسافت متاسفانه فقط به بودجه و امکانات توجه می‌کنه و به مدیریت و برنامه‌ریزی اعتقادی نداره. طبق گزارش‌ها کارکنان این استودیو وضعیت خوبی ندارن و یه سری آزارای مختلف گزارش شده. از طرف دیگه توسعه Perfect Dark هم به نظر میاد کاملا دچار هرج و مرج شده. بعضی از بازیای آینده مثل Everwild هم تا الان چهار بار فقط کارگردان عوض کردن! در واقع راحت میشه فهمید مشکلات مدیریتی بیداد می‌کنه و این رفت و آمدهای متعدد یه نشونه کاملا مشخصه!

مایکروسافت از دو نسل قبول نشون داده اونقدر نسبت به کیفیت بازیای انحصاریش سخت گیر نیست و حتی آثار با متای زرد براش اونقدر جنبه منفی نداره. چیزی که سونی کاملا خلافش را اعتقاد داره تا حدی که بازی موفقی مثل Days Gone به خاطر نمرات پایین پرونده‌ی نسخه‌ی بعدیش کاملا بسته شد! میشه گفت مایکروسافت اون سخت گیری لازم رو نداره و خیلی وقتا اون فشار و حساسیت لازم رو روی سازنده‌ها. نتیجه خروجی هم خب مشخصه! نتیجه میشه Halo Infinite که شیش ماه طول کشید تا بتونن براش محتوای جدید عرضه کنن و شاهد فصل جدیدش باشیم!

و خب به این موارد، لاین آپ نه چندان قابل توجه برای دو سال اول نسل رو هم اضافه کنین. با تأخیر خوردن استارفیلد و رد فال، عملا سال ۲۰۲۲ کاملا برای Xbox خالی به نظر میاد مگه اینکه توی مراسم ماه آینده شاهد سوپرایز خاصی باشیم در غیر این صورت یه سال بی بازی دیگه در انتظار Xbox!

شاید بشه گفت تاخیر عنوان رد فال کاملا قابل پیش‌بینی بود.

سخن پایانی: به دنبال رستگاری
سونی همیشه ساختار ثابت و معینی داشته، استودیوهای داخلیش رو معمولا خودش تأسیس می‌کنه و با صبر و حوصله اونا رو پرورش میده. سخت‌گیری فوق‌العاده زیادی داره و به شدت به کیفیت خروجی اهمیت میده و کوچیک‌ترین کم‌کاری رو نمی‌پذیره. خروجیش چی میشه؟

خروجیش میشه این حقیقت که وقتی ناتی داگ روی هر پروژه کوچیک یا بزرگ کار کنه، هممون ته دلمون می‌دونیم قراره با یه بازی فوق‌العاده مواجه بشیم! خروجیش میشه سانتا مانیکا و ناتی داگ و اینسامنیاک که هر پروژه‌ای معرفی کنن، قند تو دل هوادارا آب میشه چون میدونن یه عنوان خفن قراره معرفی بشه.

اما اون طرف سکه، اصلا و ابدا این قضیه برای استودیوهای داخلی مایکروسافت صدق نمی‌کنه! هیچ‌وقت یه نسخه از هیلو یا گیرز وقتی معرفی میشن، اطمینان خاطر در مورد کیفیتشون وجود نداره! و خب این مورد رو نمیشه نادیده گرفت.

شرایط فعلی Xbox خوبه، اما مشکلات مدیریتی و عدم توانایی در استفاده از پتانسیل‌ها، در آینده قطعا مشکل ساز میشه. حالا یا ممکنه کیفیت بازیا پایین بیاد یا باعث نارضایتی کارکنان بشه. در هر صورت، برند Xbox، با وجود تمام تغییرات، فرسنگ‌ها با شرایط ایده‌آل فاصله داره!