چین به عنوان دومین اقتصاد بزرگ جهان، در حال حاضر بیشترین ظرفیت تولید و مصرف انرژی برق در جهان را با رقمی معادل 7 هزار و 500 گیگاوات به خود اختصاص داده است؛ کشوری که پس از شیوع ویروس کرونا با چالش های بزرگی در صنعت برق رو به رو شد و حتی در مقاطعی به ناچار برق مشترکین خانگی خود را قطع کرد.

مشکلات پیش روی صنعت برق چین به ویژه پس از فراگیر شدن ویروس کرونا در این کشور و سایر نقاط جهان بیش از پیش نمایان شد و نگرانی های فراوانی را در رابطه با تولید و توزیع کافی برق برای دولت این کشور به وجود آورد.
به طور مثال افزایش قیمت زغال سنگ و نیز محدود شدن واردات این محصول از کشور استرالیا و مغولستان، آن هم برای کشور چین که بیش از 55 درصد انرژی برق خود را از طریق زغال سنگ تأمین می کند، مدیریت صنعت برق را با دشواری های فراوانی مواجه کرد.
این محدودیت ها و دشواری ها در حالی رقم خورد و دولت مردان چینی را با شوکی بزرگ مواجه کرد که از آنسو آنها در سال های گذشته برنامه بلند مدتی را در حوزه برق برای سال 2060 میلادی تنظیم کرده بودند که به موجب آن باید تا این سال تولید برق در کشور چین از محل انرژی های فسیلی مثل زغال سنگ به صفر برسد.
همچنین چینی ها از سال 2015 اصلاح یارانه های توزیع شده در صنعت برق را با هدف کاهش مصرف مشترکین پرمصرف و نیز توسعه انرژی های تجدیدپذیر در دستور کار قرار داده اند که در راستای سند بالادستی این کشور برای سال 2060 قابل تفسیر است.
با این حال و به واسطه افزایش تقاضا برای مصرف برق در شرایط کنونی، کارشناسان بر این باور هستند که حداقل تا سال 2030 میلادی، دولت مردان چین چاره ای جز افزایش شتابان تولید برق از طریق سوخت های فسیلی نداشته باشند.
کشوری که دو سال پیش و با هدف رقابتی کردن بازار صنعت برق، اقدام به حذف یارانه های پرداختی به نیروگاه های تجدیدپذیر کرد تا از یک سو منابع ذخیره شده از این محل را صرف توسعه نیروگاه های تجدیدپذیر کند و از سوی دیگر به واسطه افزایش قیمت زغال سنگ و هزینه تمام شده تولید انرژی برق از این محل امکان رقابت این نیروگاه ها با نیروگاه های تجدیدپذیر را فراهم سازد.
در واقع و در شرایطی که دولت چین بنا داشت با تمرکز جدی بر روی توسعه نیروگاه های تجدیدپذیر روند کنار گذاشتن نیروگاه های فسیلی را تسریع بخشد، اما به نظر می رسد به واسطه بحران کرونا و چالش های برآمده از این محل حداقل در کوتاه مدت باید در این حوزه نسبت به تعدیل سیاست های خود اقدام کند.

برخی کارشناسان و متخصصان عقیده دارند که تمرکز شدید چین بر روی تولید برق از طریق سوخت های فسیلی در سال و دهه های گذشته، خسارت های بسیار سنگینی را به محیط زیست این کشور وارد کرده است و از جمله پیامدهای آشکار آن معضل آلودگی هوا در بسیاری از شهرهای بزرگ این کشور است.
به واسطه همین نگرانی ها و در حال حاضر مسولان چینی مصمم شده اند تا نسبت به توسعه نیروگاه های خورشیدی و بادی در استان های مختلف این کشور اقدام کنند و این مسیر را تا سال 2060 به گونه ای پیش ببرند که در آن سال دیگر چین اساساً نیازی به سوخت فسیلی برای تأمین برق نداشته باشد. به ویژه به این دلیل که در حوزه تأمین زغال سنگ وابستگی قابل توجهی نیز به کشورهای خارجی به ویژه استرالیا دارد و این مسئله استقلال اقتصادی چین را با مشکل مواجه کرده است.
بررسی های آماری نیز به خوبی نشان می دهد که از سال 2005 تا 2020 میلادی کشور چین تمرکز بسیار زیادی بر روی توسعه نیروگاه های خورشیدی و بادی خود داشته است و هم اکنون چیزی معادل 480 گیگاوات از نیاز برقی خود را از این محل تأمین می کند. هر چند این میزان برق کمتر از 10 درصد از کل نیاز این کشور به برق است و بر اساس اسناد بالادستی تا 2060 میلادی باید به مراتب افزایش یابد.
کوتاه سخن آنکه هم اکنون انرژی برق و نحوه تولید پایدار آن برای دومین اقتصاد بزرگ جهان به یک مسئله حیاتی تبدیل شده است. چینی ها یا باید ضمن مدیریت مصرف، اصلاح یارانه ها و نیز توسعه انرژی های تجدیدپذیر به میزان بسیار زیاد روند توسعه اقتصادی خود را با سرعت بیشتر ادامه دهند و یا باید با استمرار روند کنونی که تمرکز بسیار زیادی بر روی نیروگاه های فسیلی دارد، در آینده نزدیک با چالش های بیشتری مثل قطعی برق شهروندان، افزایش شدید قیمت برق، اعتراضات عمومی و در یک کلام بحران های بزرگ اقتصادی رو به رو شوند.