سازگاری به راه‌هایی گفته می‌شود که فرد برای مقابله و کنترل‌کردن موقعیت‌های استرس‌آور زندگی به‌کار می‌برد.

سازگاری اجتماعی نیز انعکاسی از تعامل انسان با دیگران است و به‌وسیله آن روابط میان افراد، گروه‌ها و عناصر فرهنگی در وضعیتی رضایت‌بخش برقرار می‌شود و این رضایت به‌شکل متقابل وجود دارد.

افرادی که سازگاری اجتماعی دارند، علاوه بر جمع‌گرایی و سازگارشدن با شرایط، مسوولیت‌پذیر نیز هستند و استقلال فکری بالایی دارند.

همچنین آنها توانایی انجام کارها بدون درخواست کمک از دیگران را دارند. علاوه بر اینکه می‌توانند سازگاری اجتماعی داشته باشند، تحمل تنهایی را نیز دارند و حتی می‌توانند از انجام برخی امور به‌شکل انفرادی نیز لذت ببرند.

افراد سازگار در بیان اعتراض‌های خود از شیوه‌های پرخاشگرانه استفاده نمی‌کنند و رفتار قاطعانه را جایگزین رفتارهای پرخاشگرانه می‌کنند. همچنین میزان اضطراب و ناامنی روانی در آنها شدید نیست و در مقابل تغییرات انعطاف‌پذیر هستند.

معنای انعطاف‌پذیری این نیست که فرد بی‌نظر و بی‌عقیده‌ای هستند بلکه اهداف مشخص و واضحی برای خود دارند و قوانین موجود در جامعه‌ای که در آن زندگی می‌کنند را در سطح کوچک و همین‌طور در سطح کلان می‌پذیرند.

سازگاری اجتماعی از دوران کودکی در خانواده‌ها شکل می‌گیرد و یادگیری قوانین اجتماعی و قوانین خانواده و رعایت آنها می‌تواند کمک کند فرد در بزرگسالی نیز سازگارتر باشد و مهارت‌های اجتماعی و تعامل با دیگران را به‌درستی یاد بگیرد.

نداشتن کنترل تکانه و هیجان و خشم و تنفر نسبت به دنیای بیرون می‌تواند میزان سازگاری اجتماعی را در فرد کاهش دهد که در این صورت لازم است مداخلات روان‌شناختی در مورد فرد صورت بگیرد.

دکتر مهرنوش دارینی - روان شناس و مشاور / روزنامه جام جم