به گزارش قدس آنلاین، آخرین پیامبر الهی از پدری به نام عبدالله بن عبدالمطلب و مادری به نام آمنه بنت وهب دیده به جهان گشود و با انوار رخسار و جمال منوّرش، جهان تیره و تاریک به ویژه عربستان را روشن گردانید.
پدرش عبدالله بن عبدالمطلب، پیش از تولد فرزندش محمد (ص)، در حالی که همسرش آمنه به چنین فرزندی حامله بود به همراه سایر بازرگانان قریش برای سفر تجاری عازم شام شد و در بازگشت از شام در یثرب (مدینه منوّره) بیمار شد و در همان جا درگذشت و توفیق دیدار نوزاد خویش را نیافت.
وفات عبدالله، دو ماه و به روایتی هفت ماه پیش از تولد فرزندش حضرت محمد (ص) بود.
امّا آمنه، مادر گرامی رسول خدا (ص) که به تقوا، عفت و پاکیزگی در میان بانوان قریش معروف بود، پس از تولد نور دیده اش حضرت محمد (ص)، چندان در این دنیای فانی زندگی نکرد.
وی، دو سال و چهار ماه و به روایتی شش سال، پس از میلاد رسول خدا (ص) در بازگشت از یثرب در مکانی به نام "ابوا" بدرود حیات گفت.
هم چنین روایت شده است: هنگام ولادت فرخنده حضرت محمد (ص)، ایوان کسری شکاف برداشت و چند کنگره آن فرو ریخت و آتش آتشکده بزرگ فارس خاموش شد؛ دریاچه ساوه خشک شد؛ بت‌های مکه سرنگون شدند؛ نوری از وجود آن حضرت به سوی آسمان بلند شد که شعاع آن فرسنگ‌ها را روشن کرد و انوشیروان، پادشاه ساسانی ایران و مؤبدان بزرگ دربار وی، خواب‌های وحشتناکی دیدند.
امام جعفر صادق (ع) نیز در روز جمعه به هنگام طلوع فجر و به روایتی در روز دوشنبه، هفدهم ربیع الاوّل سال ۸۳ قمری دیده به جهان گشود و عالم انسانی را با انوار طیّبه خویش تابناک نمود.
پدرش امام محمد باقر (ع) وی را به نام عموی نیاکانش جعفر طیّار (ع)، "جعفر" نام نهاد.
حضرت جعفر بن محمد (ع) دارای یک کنیه معروف به نام "ابوعبدالله" و دو کنیه غیر معروف به نام‌های " ابواسماعیل" و " ابوموسی" بود.
هم چنین، دارای القابی چند بود که معروف‌ترین آن‌ها عبارت است از: صادق، صابر، طاهر و فاضل شیعیان و محبّان اهل بیت (ع) وی را به " صادق آل محمد (ص) " می شناسند، زیرا آن حضرت، هرگز سخنی جز راست و درست، چیزی نفرمود.
انتهای پیام/
نظر شما