همه چیز از حرکت جالب و خاص امیرحسین زارع در اسلو شروع شد. جایی که تنها چند ثانیه پس از تمام شدن وقت کشتی و غلبه بر گنو، درست وسط تشک کشتی با دست‌های خودش تاج‌گذاری کرد و کمربند قهرمانی بست. حق هم داشت، چراکه هم طاها آکگول و هم گنو، مدعیان اصلی قهرمانی را در نیمه‌نهایی و فینال برده بود و بدون هیچ حرف و حدیثی به قهرمانی رسیده بود.
این معادله اما یک مجهول دیگر هم داشت که البته قرار نبود در نظر گرفته شود. گابل استیوسن آمریکایی که در توکیو قهرمان شده بود، یک طرف دیگر ماجرا بود اما چند هفته پس از المپیک به طور رسمی اعلام کرده بود که دیگر کشتی نخواهد گرفت و دوست دارد کارش را در رینگ کشتی‌کج ادامه دهد. به همین خاطر هم تاج پادشاهی سنگین‌وزن، برازنده امیرحسین زارع بود.
کری‌خوانی به سبک آمریکایی
خط و نشان علنی و جسورانه زارع در اسلو، حتی استیوسن خداحافظی کرده را هم تحریک کرد تا یک بار دیگر به تشک بازگردد. او در ابتدا اعلام کرد که پادشاهی زارع در حضور او معنا ندارد و کشتی‌گیر ایران زمانی می‌تواند تاج‌گذاری کند که او نباشد. حالا هم که در یک کامنت توییتری از ایران خواسته که زارع را برای رقابت بهمن‌ماه ایران و آمریکا به همراه خودش ببرد. رقابتی که قرار است ۲۳ بهمن و به دعوت فدراسیون کشتی آمریکا برگزار شود و حالا شاید یک رویداد فوق جذاب را در خود داشته باشد.
چهره‌های رسانه‌ای
رفتار امیرحسین زارع در المپیک و نروژ و صرف حضور استیوسن در کشتی‌کج، نشانه آشکاری است که هر دوی این ورزشکاران، چهره‌هایی به شدت رسانه‌ای و دیوانه هیاهو و توجه‌اند. هر دو قدرتمند، باهوش و صدالبته در اوج جوانی. به همین خاطر هم استیوسن آمریکایی با وجود خداحافظی، ویرش گرفته برگردد و شاید حداقل یک کشتی با زارع بگیرد و با خیال راحت به کارهای تبلیغاتی و نمایش بزرگی چون کشتی‌کج برود. زارع هم البته بعید است از این رجزخوانی همتای آمریکایی‌اش فرار کند و دوست نداشته باشد این رقابت جذاب و بزرگ را از دست بدهد.
باب میل اتحادیه جهانی
در کنار هواداران و عاشقان کشتی، شاید اتحادیه جهانی هم دیوانه ترتیب دادن چنین دوئل‌های جذابی است. تیلور - یزدانی، سعدا...اف - اسنایدر و حالا هم زارع - استیوسن. اتحادیه جهانی شاید از هر شخص یا نهادی دیگر هر کاری بکند تا این تقابل جذاب را راه بیندازد. یک دوئل تمام عیار. آن هم میان دو کشتی‌گیری که در اوج جهانی، قهرمان جهان و المپیک شده‌اند و رقبای با تجربه‌شان را کنار زده‌اند. علاوه بر این‌ها دیگر نیاز نیست مانند تقابل یزدانی و تیلور، برای جذاب‌تر کردن کار، دست به دامان شبکه‌های اجتماعی و فیلم و کلیپ شد، خودشان نیمی از راه را رفته و در ادامه هم بر آتش تنورش خواهند دمید.
رقابت‌هایی برای کشتی
در روزگاری که کشتی دیگر آن جایگاه رفیع و مهم را در دنیای ورزش و در بین رسانه‌های دنیا ندارد، در گرفتن چنین تقابل‌های جذابی می‌تواند به زنده‌ماندن و بقای این رشته قدیمی و ریشه‌دار کمک کند. اقبال اتحادیه جهانی به چنین مسابقاتی هم به همین خاطر است. دوئل‌هایی که رقابت این جوان سنگین وزن می‌تواند خون تازه‌ای به رگ‌های کشتی جاری کند و خیل عظیمی از طرفداران نسل جدید و دور از کشتی را به سمت این رشته بکشاند. چیزی شبیه به رقابت یزدانی – تیلور که خیلی‌ها را (حتی با وجود عدم علاقه به کشتی) وادار به تماشای مسابقه کرد.
از همین فردا، درست چهار ماه مانده تا آن رقابت دوستانه ایران و آمریکا، رقابتی که البته در خاک آمریکا برگزار می‌شود و شاید قدری کفه ترازو را به سمت استیوسن سنگین‌تر کند. شاید بهتر به نظر برسد که امیرحسین زارع کار را به جهانی سال آینده و رویداد مهم‌تری موکول و استیوسن را مجبور کند به رقابت‌های جهانی بیاید. در مجموع اما تحت هیچ شرایطی نمی‌شود از خیر چنین دوئل جذابی گذشت و دیر یا زود باید برگزار شود.
نظر شما