خبرگزاری میزان - با ترسیم نمودار تحول نگرش روسیۀ پساشوروی به ایران، جابه جایی‌هایی با شدت نوسان گسترده قابل مشاهده است که در یک سوی آن، ایران به مثابه «متحدی مطمئن و قابل اتکا در منطقه و جهان» و «متحدی در برابر دشمان مشترک» و در سوی دیگر به عنوان «تهدید جنوبی و به منزله ابزاری برای تنظیم روابط با غرب» مورد شناسایی قرار گرفته است.
یکی از جلوه‌های عملی این نوسان، در ارائه دو رای متفاوت و مهم در شورای امنیت سازمان ملل متحد در قبال ایران مشاهده می‌شود، مخالفت و وتوی قطعنامه ضد ایرانی شورای امنیت در ۲۶ فوریه ۲۰۱۸ و موافقت و رای به قطعنامه ضد ایرانی ۱۹۲۹ در ۹ ژوئن ۲۰۱۰ است.
«ایران در هندسه سیاست خارجی روسیه» عنوان کتابی به قلم محمد شاد است که وی در این اثر کوشیده است تصویری منطبق با واقعیت، از نحوه سیاستگذاری خارجی روسیه در مقابل ایران و عناصر دخیل در شکل‌گیری این سیاست‌ها ارائه دهد. خبرگزاری میزان در نظر دارد هر روز برشی از این کتاب را با خوانندگان خود به اشتراک بگذارد.
ایالات متحده آمریکا از اواسط دهه نود روسیه را تنها تأمین کننده ایران در تهیه و تولید تسلیحات نظامی می‌داند و از این‌رو، برای جلوگیری از تداوم این وضعیت تلاش‌های بسیاری کرده است که از مذاکرات دیپلماتیک تا تحریم شرکت‌های روسی را شامل می‌شود.
در سال ۲۰۰۲، سه شرکت دیگر به فهرست تحریمی افزوده شد. در سال ۲۰۰۳، وزارت خارجه آمریکا با انتشار بیانیه‌ای اعلام کرد «روسیه تسلیحات کشنده‌ای» را به ایران- که از نظر آمریکا در فهرست تروریسم دولتی قرار دارد_ انتقال داده است و شرکت‌های دولتی اقدام کننده روس، تحت تحریم‌های بین‌المللی آمریکا فرار می‌گیرند». به موجب این اقدام، شرکت دولتی طراحی نظامی نولا به جرم فروش تجهیزات هدایت‌شونده لیزری به ایران تحت تحریم قرار گرفت.
دایره شمول این تحریم‌ها روز‌به روز فراتر رفت و شرکت روس آباران اکسپورت، بزرگترین شرکت دولتی روسیه در زمینه صادرات و واردات فناوری‌های دفاعی نیز به علت همکاری با ایران در زمینه هسته‌ای وارد فهرست تحریم‌های ایالات متحده شد.
قرار دادن ایران و روسیه در قانون تحریمی مشترک در سال ۲۰۱۷ نیز حکایت از اهتمام جدی آمریکا برای مهار دو کشور در قالب پروژه‌های تحریمی مشترک دارد.
نظر شما