به آن‌ها نمی‌توان حتی تراژیک و درام گفت چراکه در این دو ژانر دست‌کم امید جاگذاری شده و غم و شادی باهم پیوند خورده است، اما در سریال‌های رسانه ملی غم و سیاهی به طرزی عجیب غلبه دارد. این کار اگر بی‌عقلی نباشد قطعاً بی‌سلیقگی حاد است.
باید انتظار داشت در ماه‌های آینده حداقل در تولید سریال‌های شبانه تلویزیونی بازبینی صورت بگیرد و صداوسیما به توصیه‌های روانشناسان برای بهبود وضعیت روحی مردم و تأثیر آن در سلامت جامعه توجه کند.
بدیهی است که امید و نشاط صرفاً با کمدی محقق نمی‌شود وای کاش درباره تزریق روحیه به جامعه این نگاه و تلقی که فقط کمدی کارساز است نیز ترمیم شود.