‌کوفی عنان در گزارش رسمی خود به مجموع عمومی بعد از ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۱ با ستودن نقش خاتمی گفت: گفت‌وگوی تمدن‌ها رکن اساسی واکنش جهانی به درگیری و خشونت است، به خصوص وقتی که این خشونت‌ها بر تعصب و تحجر و عدم تسامح مبتنی باشد... گفت‌وگوی میان تمدن‌ها بهترین پاسخ به بدترین دشمنان بشریت است.

طرح ایده گفت‌وگوی فرهنگ‌ها و تمدن‌ها و اقبال جهانی در ورود به پارادایم گفت‌وگو، برای ایران اعتبار آورد و سرمایه ملی خلق کرد. این ظرفیت نو می‌توانست سرآغازی برای تقویت اندیشه و فرهنگ و ساختارهای گفت‌وگویی در جامعه باشد و گره‌های فروبسته در اقتصاد و اجتماع را نیز باز کند.

متأسفانه سیاست نگذاشت که این راه گشوده بماند و فرصت‌ها فراخ‌تر شود. حال که در مقیاس‌های خرد و کلان، جامعه و جهان پیرامون خویش را سرشار از ناهم‌پذیری‌ها و فروبستگی‌ها و ستیزه‌جویی‌ها می‌بینیم، نیاز به گفت‌وگو و گفت‌و‌گوی میان فرهنگ‌ها و تمدن‌ها را بیشتر می‌فهمیم.

گفت‌وگو در مفهوم وسیع آن چگونگی رویارویی با تفاوت‌ها در جهان واقعی است، منطق گفت‌وگویی بر فهم گفت‌وشنودی و ارتباطی متکی است، ما برای رسیدن به فهم گفت‌وگویی،‌ باید بیشتر به توانش ارتباطی تکیه کنیم.

توانش ارتباطی یعنی داشتن قدرت فرهنگی، حتی در عرصه سیاست و اقتصاد و در ارتباط با جهانی که در آن به سر می‌بریم و در مواجهه با اذهان و مقاصد و آرزوهای دیگر.