دولت عربستان سعودی با وجودی که ائتلافی عربی با حضور هفت کشور دیگر به‌منظور حمله به یمن تشکیل داده است، در بحران یمن تنها مانده و از تاثیر‌گذاری جدی در جلوگیری از پیشروی نیروهای مسلح حوثی‌ها در یمن عاجز مانده است. سعودی‌ها در بحران یمن انتظار حمایت‌های همه‌جانبه بیشتری از کشورهایی چون پاکستان و مصر را داشته و دارند اما سخنان اخیر مقامات اسلام‌آباد و قاهره نشان می‌دهد این دو کشور بیشتر به دلیل «رودربایستی» و ملاحظات اقتصادی بدون اینکه بخواهند در ماجراجویی‌های نظامی در یمن درگیر شوند، با «گفتار درمانی» در پی جلب‌نظر سعودی‌ها برآمده‌اند. در همین زمینه نواز شریف نخست‌وزیر پاکستان که پنجشنبه گذشته در یک دیدار کوتاه یک‌روزه وارد ریاض شد، وقتی برخلاف سفر پیشین، با استقبال سرد مقامات سعودی مواجه شد، در سفر به لندن و در روزجمعه در سخنانی به «ترضی خاطر» سیاستمداران سعودی رو آورد و گفت: «اگر امنیت آل‌سعود به خطر بیفتد پاکستان قاطعانه در حمایت از ریاض وارد عمل می‌شود.» واقعیت این است که این سخنان تنها یک تعارف دیپلماتیک بیشتر به نظر نمی‌رسد و دلیل آن نرنجاندن مقامات سعودی به‌منظور تداوم حمایت‌های مالی آل‌سعود از حکومت فقیر پاکستان است. ژنرال «عبدالفتاح سیسی» رئیس‌جمهور مصر نیز که پارسال پس از به قدرت رسیدن در سخنانی «ملک عبدالله بن عبدالعزیز» پادشاه فقید عربستان را «بزرگ جهان عرب» نامیده بود، با وجودی که به لحاظ دریایی و هوایی در ائتلاف عربی حمله‌کننده به یمن حضور دارد، اما سخت از داخل کردن نیروهای زمینی کشورش در یمن بیمناک است و به نظر نمی‌رسد راضی به انجام چنین کاری شود. با این وصف مقامات سعودی به نیکی می‌دانند دو متحدی که روی حمایت‌های نظامی آنها در مقابله با روند جریانات در یمن حساب ویژه‌ای باز کرده بودند، در معرکه‌های مهم احتمالی یمن داخل نخواهند شد. پارلمان پاکستان دو هفته پیش رای به عدم‌دخالت در بحران یمن داد و دولت مصر نیز در مواضع یک هفته گذشته خود تاکید کرده است راه‌حل سیاسی را برای بحران یمن مرجح می‌داند. این موضع دو دولتی است که در ظاهر نزدیک‌ترین ابراز ارادت‌ها را به خاندان سعودی در عربستان دارند و مشخصا به لحاظ توان نظامی این انتظار از آنها می‌رود که حامی کشور موتلف خود باشند، با این وصف سعودی‌ها که در حملات 27 روز گذشته‌شان (تا سه‌شنبه هفته گذشته و اعلام توقف حملات بی‌وقفه هوایی) هزینه سیاسی و انسانی گسترده‌ای را متحمل شده بودند، به ناچار مجبور شدند رویکرد و فاز مداخله نظامی خود در بحران یمن را تغییر دهند؛ بدون‌تردید اگر در یک ماه گذشته از زمان آغاز مداخله گسترده هوایی عربستان در یمن، مقامات سعودی نشانه‌هایی از احتمال ورود بیشتر پاکستان و مصر به دامنه بحران یمن می‌دیدند، شاید به این زودی‌ها حاضر به عقب‌نشینی نمی‌شدند ولی شرایط به‌گونه‌ای پیش رفت که سران سعودی عملا بابت 100 حمله هوایی روزانه خود به یمن و تلفات غیرنظامی و گسترده این حملات متحمل هزینه سیاسی و فشارهای افکار عمومی بین‌المللی و منطقه شدند. با این حال و با وجود عدم‌مشارکت نظامی پاکستان و دور از انتظار بودن مشارکت نظامی بیشتر مصر به هواداری از عربستان در بحران یمن، رهبران این دو کشور متحد سعودی‌ها در سخنان و مواضع خود تلاش دارند این‌گونه بنمایند که عربستان سعودی مهم‌ترین متحد منطقه‌ای آنهاست و این دو کشور حاضرند در صورت به خطر افتادن امنیت آل‌سعود وارد عمل شوند. پرواضح است که این مواضع اعلامی بیشتر به دلیل جریان پول و کمک‌های مالی است که از ریاض و جده به سمت اسلام‌آباد و قاهره می‌رود و قطع آنها در شرایط اقتصادی این دو کشور نسبتا فقیر و فاقد منابع مالی کافی می‌تواند پیامدهای سنگینی داشته باشد.