صاحب‌خبر - «ساعت صفر تلفن صدایت می‌زند» به تهیه کنندگی و کارگردانی زهرا سادات یزدانی توانسته با یک میزان سن و دکوپاژ ساده مرز میان واقعیت و خیال زائل شده توسط گذشته، که توهم نام دارد را به نمایش بگذارد. امیرحسن ریاحی نویسنده این فیلم کوتاه با واکاوی رفتارهای فردی، شخصیتی خلق کرده که به خودی خود می‌تواند پایه‌گذار یک فیلمنامه بلند و داستانی عمیق باشد. از نظر روانی فیلم به مسئله سادیسم و پژوهش در آن می‌پردازد که بهترین نمونه آن را می‌توان «سکوت بره‌ها» دانست. طراحی لباس یزدانی در کارگردانی این اثر سعی کرده با کمترین نشانه‌ها بیشترین مفهوم را تولید کند و این بنیادی‌ترین مسئله سینما با آثار کوتاه است. در طراحی لباس کارگردان به طرز ویژه‌ای ایرانیزه عمل کرده است اگر چه از نظر تماتیک چنین ساختارهایی در ایران ریشه و اساس غربی دارند و شاید به دلیل ناآشنا بودن با مخاطب برای مدتی پس زده شوند اما باید اشاره کرد خاصیت سینما بدون مرز بودن آن است. نخستین مسئله‌ای که با این فیلم دارم بی جواب ماندن سوالی بزرگ است. استفاده از جعبه داروی کثیف و خونی در داستان به خودی خود کاربردی ندارد اما وجود آن ناخودآگاه تعلیق زیبایی رقم زده است؛ سؤال اینجاست: آیا می‌خواهیم نشان دهیم که شخصیت داستان دارای بیماری روانی است و از قرص استفاده می‌کند یا این جعبه دارو منظور دیگری در فیلم دارد. شخصیت داستان با بازی سیوا اسدی‌زاده از نظر بیان رفتاری بدن و حالات روحی و همچنین اندک جلوه‌های ویژه مانند هنگامی که خود را در آینه می‌بیند چنین منظوری را رسانده است. بازیگر با هوشمندی انتخاب شده چرا که هم از نظر چهره و هم از نظر بازی توانسته آنچه را که کارگردان می‌خواسته خلق کند. کاربرد دراماتیک این جعبه دارو چیست؟ مفهوم «ساعت صفر تلفن صدایت می‌کند» به خودی خود فیلم کوتاهی انتزاعی است. البته همه فیلم‌های روانی از نظر من قدرت پرورش خیال بیننده را به دلیل موقعیت‌های هیجانی که عمدتاً شوک‌آور و ترسناک هستند افزایش می‌دهند. اما این فیلم به طور ناخواسته از گذشته یک زن صحبت می‌کند. گذشته‌ای که باعث ویرانی حال او شده است. همذات‌پنداری مخاطب خاص فیلم‌بین با چنین سوژه‌هایی مشخصاً در جامعه ایران بسیار است فارق از جنسیت و سن. شخصیت این فیلم کوتاه در حال کشتن گذشته خود است. دومین مسئله‌ای که پیدا می‌کنم عدم نمایش درست چگونگی این خودکشی است. البته خودکشی به خودی خود معنای ناامید کننده‌ای تولید نمی‌کند و ناامیدی در چگونگی عملی است که انجام می‌شود. دوست داشتم خودکشی شخصیت در «ساعت صفر تلفن صدایت می‌زند» را هنگام تکه‌تکه کردن لباسش با دهان ببینم تا هم دهان خون‌آلود کاراکتر در این فیلم معنای ضمنی پیدا کند و هم داستان گسترش روانی داشته باشد. مسئله‌ای بعدی که با این فیلم دارم عدم شکل‌گیری معنایی است که از دهان خون‌آلود به مخاطب می‌رسد. یزدانی در این فیلم ثابت کرد توانایی خوانش درست فیلمنامه و رهبری یک گروه به عنوان کارگردان را دارد چرا که همان‌گونه که سیدنی لومت در کتابش «فیلم ساختن» می‌گوید: فیلم‌سازی یک کار گروهی است، این مهارت از المان‌های اصلی یک کارگردان است. امیدوارم این فیلم کوتاه در جشنواره‌ها دیده شود و زیرلایه‌های کشف نشده در آن که از دل جامعه ایرانی بیرون آمده است توسط مخاطب هدف خود به اکتشاف برسد. عوامل این فیلم کوتاه عبارتند از: تهیه کننده و کارگردان: زهراسادات یزدانی، نویسنده و مشاور کارگردان: امیرحسین ریاحی، منشی صحنه: زهرا دهخدایی، عکاس: ونوس سوسنی، بازیگر: سیوا اسدی‌زاده، فیلم‌بردار: ارشاد شفیق، دستیار فیلم‌بردار، علیرضا تبراصفهانی، صدابردار و صداگذار، احمد مهری طراح گریم: سمیرا شیخی، دستیار گریم: آوا دردشتی و...∎​