شناسهٔ خبر: 46053532 - سرویس سیاسی
نسخه قابل چاپ منبع: ایسنا | لینک خبر

نتیجه این کاغذبازی چیست؟

تصور کنید که جنگ است! با نیروهای خط مقدم چه رفتاری باید داشت؟ روشن است که با تمام توان برای آرامش خاطر و دسترسی آنان به امکانات کوشش می‌کنیم. حالا اگر آنان را درگیر کاغذبازی و امور پیش پا افتاده کنیم نتیجه چه خواهد شد؟

صاحب‌خبر -

به گزارش ایسنا، عباس عبدی، روزنامه‌نگار، در ادامه یادداشت خود در روزنامه اعتماد نوشت: «قضیه از این قرار است که در یک‌ سال گذشته کادر بهداشت و درمان کشور در خط اول مبارزه با ویروس کرونا هستند. هر چند در مقاطعی از فشار کار کم شده است ولی بیشتر این مدت را در مبارزه بوده‌اند. حتی آنان که در خط مقدم این مبارزه، یعنی اتاق‌های ‌آی‌سی‌یو و بخش‌های کرونایی نبوده‌اند، به نحو دیگری در خطوط دوم و سوم درگیر این پدیده بوده‌اند. مطب‌ها و بیمارستان‌ها باید خدمات درمانی بدهند و این امر خطر ابتلا را زیاد می‌کند، به همین علت آنان برای باز ماندن این مراکز بالاترین احتیاط‌ها را به کار گرفته‌اند. از جمله فاصله‌انداختن میان بیماران، فاصله‌انداختن میان ویزیت‌ها و معاینات و ... که موجب طولانی‌شدن زمان باز بودن مطب‌ها شده است و بسیاری از پزشکان پس از ساعت ۹ از مطب خود خارج می‌شوند. نه فقط از مطب که در تمامی بیمارستان‌ها پزشکان برخی شب‌ها را آنکال و گوش به زنگ هستند تا اگر ساعت ۲ بعد از نیمه شب هم زنگ زدند، خود را به بیمارستان برسانند. بسیاری از آنان شب‌هایی که آنکال هستند اتاق خود را جدا می‌کنند تا بر اثر صدای زنگ تلفن دیگر اعضای خانواده دچار مشکل و بیداری نشوند.

از طرف دیگر وزارت بهداشت برای کاهش اپیدمی مقرر کرده است که از ساعت ۹ شب به بعد ترددها در سطح شهر غیر مجاز تلقی شود، مگر در موارد ضروری. برای حل این مساله شماره خودروهای پزشکان را در اختیار راهنمایی و رانندگی قرار داده‌اند که جریمه نشوند ولی آنان همچنان این خودروها را جریمه می‌کنند. برای رفع آن باید مراجعه چند ساعته به مراکز مربوط کرد سپس نامه از بیمارستان یا دیگر مراجع گرفت که آقا یا خانم دکتر آنکال بوده یا ... و این فرآیند برای انجام کاری که اصولا برای پزشکان نیازی نیست، بسیار ناراحت‌کننده و توان‌فرساست... .

شاید از نظر یک مقام مسئول این مشکل موضوع چندان مهمی نباشد ولی چنین نیست. همین امور کوچک است که در ابعاد گسترده موجب شکل‌گیری احساس و نگرش افراد نسبت به خود، نسبت به جامعه و نسبت به حکومت می‌شود. من اگر یک پزشک باشم، می‌فهمم که اگر لازم باشد، ساعت‌ها در آی‌سی‌یو با وجود وخیم‌ترین بیماران فعالیت و آنان را درمان کنم، این کار نوعی وظیفه‌شناسی است و احساس رضایت ایجاد می‌کند. ولی امکان ندارد بفهمم که در شرایط کنونی که همه‌چیز الکترونیک شده و شماره خودروی من وجود دارد، چرا باید برای بیدارشدن در ساعت دو بعد از نیمه شب و رفتن به بیمارستان جریمه شوم و یک نیم‌روز را صرف حل آن کنم و به دادگاه حل اختلاف و پلیس رفته و نامه مجوز بیمارستان را ببرم؛ آن هم یک بار نخواهد بود، هر از گاهی اتفاق خواهد افتاد. بیدار شدن ساعت ۲ و رفتن به بیمارستان هر چند سخت است ولی انجام وظیفه و لذت‌بخش است و رضایت خاطر ایجاد می‌کند، در حالی که دویدن دنبال حذف جریمه ۲۰۰ یا ۵۰۰ هزار تومانی توهین است و هیچ چیز دیگری نیست.

متاسفانه مقامات رسمی متوجه این واقعیت نیستند که باارزش‌ترین سرمایه‌های این مملکت که نیروهای متخصص باشند در حال رفتن از کشور هستند. حداقل این ایده به ذهن آنان آمده است. کمیت آن محل بحث و گفت‌وگو است. از آنجا که در این کشور موضوعات اینچنینی به بحث و گفت‌وگو و نیز پژوهش گذاشته نمی‌شود، نمی‌توان اظهار نظر قطعی کرد ولی شواهد فراوانی وجود دارد که این موج مدت‌هاست، آغاز شده است. لطفا با سیاست‌های نادرست این فرآیند خروج را تسریع نکنید. این نحوه مقابله با کرونا نیست.»

انتهای پیام

برچسب‌ها:

نظر شما