به گزارش خبرنگار مهر، حضرت احمدبن‌موسی (ع)، ملقب به «شاهچراغ» و «سَید السادات الاعاظم»، فرزند بزرگوار هفتمین پیشوای شیعیان، امام کاظم و برادر حضرت رضا (ع) می‌باشند.

حضرت احمد بن موسی (ع)، فردی کریم، شجاع، جلیل القدر، فاضل، صالح، با تقوا، پرهیزگار، صاحب ثَروت، بزرگوار و باعزت و در نزد پدر گرامیشان دارای منزِلت بوده‌اند؛ به طوری که حضرت موسی بن جعفر علیه السلام، ایشان را بسیار دوست می‌داشتند، بر دیگران مقدم شمرده است.

از جمله ویژگی‌های شاهچراغ (ع) می‌توان به جوانمردی، کَرامت و بخشش اشاره کرد و این ویژگی‌ها موجب شده که مردم و پیروان آن حضرت و اهالی مدینه به ایشان بپیوندند. تا جایی که وقتی خبر شهادت حضرت امام کاظم علیه السلام به مدینه رسید، مردم به در خانه‌ام احمد گرد آمدند و حضرت سید میر احمد (ع) را با خود به مسجد برده، با ایشان بیعت کردند. حضرت احمد بن موسی (ع) نیز از مردم مدینه بیعت گرفتند. سپس بر منبر رفته و خطبه‌ای در کمال فَصاحت و بَلاغت قرائت فرمودند.

حضرت احمد بن موسی (ع) در مدینه در خدمت برادر بزرگوارشان حضرت امام علی بن موسی الرضا به سرمی‌بردند. تا آنکه مأمون خلیفه عباسی، امام رضا را به خراسان فراخوانده و مقام ولایت عهدی را با تهدید و اجبار به ایشان واگذار کرد. قیام حضرت احمدبن‌موسی (ع) زمانی آغاز شد که توطئه‌ی مأمون برای از میان برداشتن امام رضا شدت یافت. احمدبن‌موسی (ع) به همراه دو تن از برادرانشان به نام‌های محمد و حسین و گروه زیادی بالغ بر دو یا سه هزار نفر از برادرزادگان، خویشان و شیعیان، از طریق بصره عازم خراسان شدند و از هر شهر و دیاری که می‌گذشتند، بر تعداد همراهانشان افزوده می‌شد به طوری که برخی از مورخان تعداد یاران احمدبن‌موسی (ع) را نزدیک به پانزده هزار نفر ذکر کرده‌اند

حضرت احمد بن موسی (ع) شجاعانه در مقابل دشمن پایداری کرده و به دفاع پرداختند؛ مردان روباه صفت و نیرنگ باز که از پیش ایشان فرار نمی‌کردند، از دم تیغ به هلاکت می‌رسیدند. برخی از منابع می‌نویسند که احمد بن موسی (ع) به تنهایی با لشکر انبوهی به نبرد پرداختند. دشمن چون دید از عهده‌ی ایشان بر نمی‌آید، شکافی در جایگاه استقرار حضرت ایجاد کرد و از پشت ضربتی به ایشان وارد نمود؛ سپس خانه را خراب کرد و بدن ایشان در زیر توده‌های خاک در محلی که اکنون مرقد و بارگاه حضرت احمد بن موسی (ع) است، پنهان شد